หลังมื้ออาหารค่ำตามด้วยอาบน้ำจนเนื้อตัวหอมกรุ่น ชายหนุ่มและหญิงสาวจึงมานั่งจ้องตากันบนเตียงนอนหนานุ่มภายในห้องกว้างขวางของอานนท์
“คุณเป็นอะไรกันแน่” อิงอิงยังคงแปลกใจเมื่อเห็นสายตาคมดำมีแววจริงจังแบบแปลกๆ เขาจ้องมองเธอแบบไม่วางตา ดวงตาคมเข้มของเขาจ้องมองเธอจนน่ากลัว
อานนท์ที่ยังคงจ้องมองใบหน้าของอิงอิงอยู่เพียงนอนลงแล้วตะแคงข้างเอามือข้างหนึ่งท้าวศีรษะเอาไว้และอีกข้างหนึ่งตบหนักๆ ลงบนเตียง
“นอนลง” เขาเอ่ยสั่งการ
อิงอิงจึงล้มตัวลงนอนตามคำ กะพริบตาปริบๆ ขยับออกห่างเขาอีกนิดก่อนจะหันหน้ามาสบตากับเขา
ทั้งสองจึงจ้องมองตากันในท่านอนนั้น
“วันนี้ยังไม่มีอารมณ์เลย” อิงอิงสารภาพเสียงแผ่ว พรุ่งนี้ต้องเดินทางไกลไปต่างจังหวัด เธอจึงยังไม่พร้อมเจ็บหน่วงๆ ช่วงกลางลำตัว
อานนท์ที่ยังคงนอนตะแคงข้างจ้องอิงอิงอยู่เพียงเอ่ยเสียงเรียบ “แค่กอด” เขาบอกอย่างนั้น
“จริงนะ”
“อืม...”
“คุณเป็นอะไรไป” หญิงสาวย
