อานนท์ใส่เสื้อเชิ๊ตสีฟ้าอ่อนเสร็จก็ผูกเนคไทสีน้ำเงินมันวาวสวมสูทสีบรอนเทาพลางเดินมานั่งลงที่โต๊ะอาหารในครัวพอดิบพอดีกับจังหวะที่อาหารเช้าถูกนำมาวางเอาไว้ตรงด้านหน้าของเขา
อิงอิงวางอาหารเช้าให้ตรงหน้าของอานนท์เสร็จสรรพก็รีบนั่งลงตรงข้ามกับเขาที่โต๊ะอาหารตัวเดียวกัน เธอรีบกินอาหารเช้าด้วยใบหน้ายังคงแดงก่ำโดยไม่มองหน้าคนตรงข้ามกันแต่อย่างใด
อานนท์ที่ยังคงมีใบหูแดงก่ำไม่น้อยไปกว่าใบหน้าของอิงอิงเพียงมองคนตรงกันข้ามอยู่นิ่งๆ อย่างนึกขัดเคืองรุนแรง
“ทำไมไม่นอนดีๆ แล้วต่อให้จบ” อานนท์ส่งสายตาคมดุ เอ่ยคำราบเรียบ ความหมายชัดเจน
อิงอิงรับรู้ได้เป็นอย่างดีว่าคนตรงหน้ามีเรี่ยวแรงมากมายมหาศาลขนาดไหน เขาไม่เคยเสร็จง่ายๆ ในเวลาน้อยนิดไม่ว่าเมื่อไหร่ เธอจึงทำได้แค่เพียงส่งสายตาขอโทษพร้อมเอ่ย
“เดี๋ยวไปทำงานสาย”
“...”
อานนท์ถึงกับเงียบไป
เขาถึงกับจ้องมองหน้าของอิงอิงอยู่นิ่งๆ
เขากำลังแทรกกายอยู่
