บทที่ 26 ความทรงจำ 1
ชายหนุ่มเดินทำมือไพล่หลังไปตามถนนในจงหยวนด้วยใบหน้าปราศจากความรู้สึก เขตตลาดคึกคักและเต็มไปด้วยความแปลกใหม่ ใช่ว่าเขาไม่เคยก้าวเข้ามาในย่านการค้าแถบนี้ แต่ทว่าคราวนี้เขากลับรู้สึกได้ถึงลางสังหรณ์บางอย่าง เนื่องเพราะผู้คนที่เดินสวนเขาไปมาล้วนกล่าวถึงโฉมงามที่โดดเด่นดั่งน้ำค้างกลางฤดูใบไม้ร่วง
กู่เย่าไป๋ชะงักปลายเท้า ขมวดคิ้วเล็กน้อย กวาดตามองภาพตรงหน้า ปลายจมูกของเขาได้กลิ่นหอมอ่อนๆ เป็นกลิ่นหอมเฉพาะตัวของสำนักบุปผาหยก แน่นอนว่าเขาเคยได้กลิ่นนี้จากศิษย์ผู้หนึ่งของฝู้กุ้ยเซียนในครั้งที่เดินทางไปยังสำนักบุปผาหยกเมื่อหลายปีก่อน และตอนนี้เขาได้กลิ่นนั้นมาจากหญิงสาวรูปร่างอ้อนแอ้น อายุราวๆ สิบแปดสิบเก้าปี
หญิงสาวในอาภรณ์สีฟ้าคราม ใบหน้าเรียวเล็กอ่อนใสเต็มไปด้วยแววตื่นตระหนก นางใช้วิชาตัวเบาหนีการไล่ล่าจากชาวยุทธ์จอมเจ้าชู้อย่างเหอหญงเต๋อด้วยท่าทางเงอะงะ
ชายหนุ่มลอบหัวเร
