บทที่ 17 พบพานอีกครั้ง 2
ภายใต้สติสัมปชัญญะที่แทบจะขาดห้วง กุ้ยหลินรวบรวมเรี่ยวแรงสุดท้าย หายใจเข้าเฮือกหนึ่ง ก่อนจะหยัดร่างขึ้นมาอย่างสุดความสามารถ
นางต้องยอมรับว่าพิษชนิดนี้ร้ายแรงไม่น้อย ขนาดนางซึ่งร่างกายทนทานต่อพิษยังรู้สึกเจ็บปวดทรมานอย่างสุดแสน หากเป็นผู้อื่นไม่มีทางล้มลุกคลุกคลานได้อย่างนางแน่นอน คิดถึงตรงนี้กุ้ยหลินตวัดหางตากลับไปมองกู่เย่าไป๋
วันนี้เขาไม่ได้สวมชุดสีขาวเช่นทุกครั้ง แต่สวมชุดสีดำทะมึนไร้ลวดลาย เรือนผมถูกรวบไว้ครึ่งศีรษะอย่างเรียบง่าย เวลานี้นางเพิ่งสังเกตว่าเขาไม่ได้ดูสูงสง่า แต่ดูน่าเกรงขามสมเป็นเจ้าสำนักหมื่นพิษ เขา... ไม่ใช่เย่าไป๋ที่นางรู้จัก แต่เป็นเจ้าสำนักกู่ ‘จอมมารแห่งเขาหมื่นพิษ’
ดูเหมือนเขาจะรู้ตัวว่ามีคนมอง จึงได้เหลือบมองนางอย่างเยือกเย็น
กุ้ยหลินสะดุ้งเฮือก ใบหน้ากระตุกถี่ ความโกรธเคืองฉายอยู่ในดวงตาคู่งาม นางเบนสายตาไปมองเหอหญงเต๋อ
เหอหญงเต๋
