ดีแลนตะคอกเสียงถาม “ว่าไง เธอยังไม่ตอบฉัน”
“มะ ไม่มีอะไรค่ะ แค่เดินผ่านมาแล้วได้ยินเสียงโทรศัพท์ก็เลยมารับ”
“บ้านฉันไม่ได้มีคนแค่สองสามคน”
“ฉันคิดถึงคุณก็เลยมารอโทรศัพท์คุณ” ลิลลี่พูดส่งเดชไปเพื่อเอาใจเขา เรื่องจะได้จบ
ดีแลนขมวดคิ้ว มันอาจเป็นความบังเอิญก็ได้ ดีแลนพยายามใจเย็นลง
“เอาล่ะ ฉันจะบอกว่าฉันกำลังกลับบ้าน เธอรีบไปอาบน้ำแต่งตัวสวยๆ รอฉันด้วย ฉันมีเซอร์ไพรส์ อ่อ แต่ชุดสวยๆ ไม่ต้องสั้น ไม่ต้องคว้านหลัง ขอแบบที่ปกปิดมิดชิดหน่อย” ตั้งแต่พาเธอออกไปจากบ้านวันก่อน สายตาที่ผู้ชายคนอื่นมองเธอทำให้ดีแลนรู้สึกว่าเขาซื้อชุดผิดให้เธอใส่ แต่จำได้ว่าในตู้เสื้อผ้าพอจะมีชุดที่เรียบร้อยอยู่บ้าง
“คุณจะเซอร์ไพรส์อะไรคะ” คนร้อนตัวถามออกไป ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว กลัวเซอร์ไพรส์ของเขาคือการรู้ทันแล้วรีบกลับมาหักกระดูกเธอ
“ฉันไปถึงเธอก็รู้เอง” ดีแลนวางสายไปแล้ว ขณะที่สาวน้อยยังถือโทรศัพท์คาไว้ในมือ
