“เฮเดน...”
ร่างเล็กแทบจะกรีดร้องออกมาหากไม่ติดว่าลูกสาวของเธอกำลังมีความสุขอยู่ในที่นั้น มนัสวีกำหมัดแน่นและจ้องหน้าเขาเหมือนอยากฉีกเฮเดนออกเป็นชิ้นแต่แล้วเขากลับดึงมือเธอไปนั่งที่โซฟาข้างเตียง ร่างแน่งน้อยกำลังจะอ้าปากพูดเจอร์ราดก็เดินเข้ามาและส่งถาดใส่อุปกรณ์ทำแผลให้ร่างสูงก่อนจะเดินออกไป เฮเดนวางถาดนั้นลงบนโต๊ะขนาดเล็ก หญิงสาวเหลือบมองอุปกรณ์ในถาดก็เห็นแอลกอฮอล์ สำลีและผ้าก็อตที่ชายหนุ่มหยิบขึ้นมาไว้ในมือ
“ผมจะเช็ดแผลให้ เลือดยังไหลซิบอยู่เลย”
“ไม่ต้องก็ได้ค่ะ เดี๋ยวมันก็คงจะหายเอง”
พูดแล้วก็วางมือทั้งสองไว้ข้างลำตัวเหมือนอยากปฏิเสธทว่าชายหนุ่มกลับดึงมือข้างหนึ่งของเธอขึ้นมา
“อย่าดื้อกับผม หรือลืมไปแล้วว่าคุณมีหน้าที่ทำตามที่ผมสั่ง”
“มันไม่ได้สำคัญนะคะ”
“ทำไมจะไม่สำคัญ” เขาจ้องหน้างามนิ่งและบีบข้อมือเรียวบางหนักขึ้น “คุณต้องดูแลตัวเองให้ดีหน่อยเพราะคุณมีหน้าที่ทำให้ผมพอใจอยู่เสมอ
