ตอนที่ 1/1 สิ่งที่ต้องเผชิญ
1085 คำ
“ถ้าฉันไม่บังคับลูก…” ปัทมาเอ่ยเสียงเศร้า
“โชคยังดีที่ลูกยังอยู่กับเรา ต่อไปนี้คุณก็รู้แล้วสินะว่าต้องทำยังไง” นภัทรเอ่ยพลางกุมมือภรรยาไว้
ปัทมาไม่คิดว่าความหวังดีของเธอจะทำร้ายบุตรสาวทางอ้อม เธอแค่อยากให้ปิ่นอนงค์มีชีวิตที่ดี อยากเห็นลูกมีความสุขเมื่อได้แต่งงานกับคนดีๆ สักคน และเธอก็คิดว่าเมฆาเป็นคนดีคนหนึ่งที่เหมาะกับปิ่นอนงค์ที่สุดแล้ว
“แต่เมฆา…”
“คุณปัท! ให้ลูกเลือกเองเถอะนะ” นภัทรเอ่ยขัด
“ก็ได้ค่ะ แต่ฉันก็ยังห่วงว่าลูกจะเลือกคนไม่ดี…”
“ทางเดินของเขา คุณห้ามไม่ได้หรอก เราแค่ดูอยู่ห่างๆ ก็พอ”
สิ้นเสียงนภัทรกับปัทมา น้ำตาของคนที่นอนป่วยอยู่บนเตียงก็ไหลออกมา ปิ่นอนงค์ไม่ได้หลับอย่างที่เข้าใจ เธอเพียงพักสายตาเท่านั้นเอง
“เราออกไปข้างนอกหาซื้อผลไม้มาให้ลูกทานกันไหมคุณ” ปัทมาขอความเห็นจากสามี
“ก็ดีนะคุณ เรากลับมาลูกคงตื่นพอดี แต่โทรไปบอกเจ้าป้องเสียหน่อยว่าปิ่นหลับอยู่”
นภัทรแตะเอวปัทมาให้เดินไปก่อนเมื่อเห็นกรกล้ากำลังตรงมาทางนี้ เขาคิดอยู่พักใหญ่แล้วว่าจะทำยังไงกับเรื่องนี้ดี ภรรยาก็อยากจะให้แต่งงานกับลูกเพื่อนที่สัญญากันมานาน ส่วนบุตรสาวก็นิสัยออกจะรั้นขนาดนี้ ไม่มีทางเสียหรอกที่จะถูกคลุมถุงชน
‘ถ้าได้ใครสักคนที่ลูกพอใจ ภรรยาเห็นดีด้วยก็เห็นจะมีแต่…’
“กล้า พ่อขอคุยด้วยหน่อยสิ กวนเวลาเราไหม?”
กรกล้าส่งแฟ้มคนไข้ที่เขาจะเข้าไปดูแลให้กับพยาบาลดูแลต่อ ชุดกาวน์ที่สวมอยู่สะบัดไปมาตามการก้าวเท้าของร่างสูงใหญ่ ตลอดสองข้างทางเดินก็จะเห็นสายตาสาวๆ แวววับขณะที่มองคุณหมอสุดหล่อยิ้มขณะเดินผ่าน เล่นเอาสาวน้อยสาวใหญ่ใจละลายกันเป็นแถวๆ
“ครับ คุณนภัทร”
“เรียกพ่อพัดก็ได้ลูก” นภัทรเดินนำกรกล้าไปยังสถานที่ๆ ไม่ค่อยมีคนผ่าน ทั้งสองนั่งลงบนเก้าอี้ที่จัดไว้สำหรับญาติผู้ป่วย
“คุณพ่อจะคุยเรื่องน้องปิ่นเหรอครับ ถ้าเป็นอาการ ตอนนี้ถือว่าดีขึ้นมากเลยครับ”
นภัทรส่ายหน้า “ไม่ใช่หรอก อาการปิ่นพ่อก็พอรู้มาจากหมอนนท์เป็นระยะแล้ว แต่ที่พ่อเรียกกล้ามาเพราะพ่ออยากจะฝากกล้าช่วยดูแลน้องหน่อยจะได้ไหม?”
“ดูแล? หมายถึงอะไรครับ?” กรกล้าไม่แน่ใจว่าจะตรงกับที่เขาเข้าใจไหม
“กล้าคิดว่าน้องนิสัยเป็นยังไง?”
“อืม ปิ่นเป็นคนน่ารักครับ เป็นคนช่างเถียง เอ่อ…ผมหมายถึงเธอพูดเก่งน่ะครับ” ชายหนุ่มถึงกับชะงักไปเมื่อเขาเผลอพูดในสิ่งที่คิดออกมา
“พูดต่อเถอะ”
“เป็นคนที่กล้าได้กล้าเสีย ซน ดื้อ หัวแข็ง แต่บางครั้งก็ดูเปราะบาง เธอฉลาดนะครับ” เมื่อได้โอกาสชายหนุ่มก็ใส่เป็นชุดฟูออพชั่น
“ฮ่าฮ่าฮ่า ใช่ นั่นล่ะนิสัยลูกสาวพ่อเลย แล้วรู้ไหมว่าถ้าไม่สนิท ปิ่นก็จะเหมือนผู้หญิงที่หยิ่งและเข้าถึงยาก มีคนไม่มากหรอกนะที่ยัยปิ่นจะเผยตัวตนตัวเองออกมาให้เห็น” นภัทรสบตากับกรกล้าอย่างมีเลศนัย
“ถ้าอย่างนั้นที่คุณพ่อให้ดูแลก็คงหมายถึง…”
“พ่อฝากดูแลน้องด้วยนะ ถ้ากล้ายังไม่มีใครลองเปิดใจให้น้องหน่อยได้ไหมลูก ถ้าไม่ใช่จริงๆ พ่อจะไม่ฝืนใจกล้าเลย”
คุณหมอหนุ่มถึงกับใช้ความคิดหนัก แม้ในใจเขาจะพอใจปิ่นอนงค์อย่างมาก แต่ครั้นจะให้ลองใช้ชีวิตด้วยกันเห็นทีจะยาก ไม่ใช่เพราะเขาไม่อยากคบกับปิ่นอนงค์ แต่ตัวปิ่นอนงค์เองต่างหากที่จะรับเขาเข้าไปในชีวิตได้ไหม แต่ถึงอย่างไรคำตอบของกรกล้าก็มีเพียงแค่นภัทรเท่านั้นที่รับรู้
หลังจากนภัทรและปัทมาปิดประตูลง ร่างบอบบางที่แสร้งเป็นหลับตาก็พลิกตัวกลับมาช้าๆ แล้วหันมายังอีกด้าน ส่วนอาการเบื้องต้นปิ่นอนงค์พอจะรับรู้แล้วว่าขาข้างขวาของเธอใช้การไม่ได้ และโอกาสที่จะกลับมาเป็นปกตินั้นมีไม่ได้มากนัก ความกลัวเริ่มเข้าครอบงำจิตใจหญิงสาว ปิ่นอนงค์อยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ ให้โลกรับรู้ว่าเธอเหนื่อยล้ามากแค่ไหน
“ฮึก…”
เสียงสะอื้นดังลอดผ่านลำคอที่แห้งผาก ชีวิตคนเราครั้งหนึ่งจะต้องเจอสักกี่เรื่องที่หนักหนา ตั้งแต่เด็กจนโตที่เธอเป็นนักศึกษา ปิ่นอนงค์ไม่เคยพบเจอวิกฤตเช่นนี้เลย มันร้ายแรงเกินกว่าผู้หญิงคนหนึ่งจะทนรับไหว ไหนจะเรื่องเรียนที่เห็นทีต้องพักไว้เสียก่อน
แกร๊ก!
ประตูถูกเปิดเข้ามาพร้อมร่างสูงโปร่งของปริทัตที่เพิ่งเลิกเรียน ชุดนักศึกษายับยู่ยี่จากการออกกิจกรรมภายในมหาวิทนาลัย มือใหญ่ปาดเหงื่อที่ไหลย้อยลงตามรูปหน้า ส่วนมืออีกข้างหิ้วสารพัดของโปรดของพี่สาวเดินเข้ามา
“อ่ะ พี่ปิ่น”
ปริทัตรีบวางของลงบนโต๊ะไม้สีขาวพลางโน้มตัวลงไปกอดปิ่นอนงค์ ก่อนจะลูบผมสลวยของพี่สาวปลอบให้คลายสะอื้น แต่เหมือนคนป่วยจะร้องไห้หนักมากกว่าเดิมเสียอีก
“โถ่! พี่ปิ่น ไม่ร้องสิครับ พี่ปิ่นของป้องเก่งจะตาย”
หากเป็นเวลาปกติปิ่นอนงค์คงจะเถียงคอเป็นเอ็นว่าอย่ามาพูดเยินยอกันเลย แต่ตอนนี้ทั้งร่างกายและจิตใจของเธอไม่มีสิ่งใดที่บังคับได้อีกแล้ว
ช่วงเวลาของสองพี่น้องที่กำลังกอดกันอยู่ในสายตาของกรกล้าตั้งแต่แรกเริ่ม ตอนแรกชายหนุ่มกำลังจะเดินตามปริทัตเข้าไป แต่พอเห็นว่าปิ่นอนงค์ใบหน้าเปื้อนน้ำตาร่างสูงก็ขอยืนอยู่ที่เดิม มองอยู่อย่างห่างๆ จะดีกว่า เขาไม่อยากรู้สึกชอบเธอเพียงเพราะสงสาร ไม่อยากเป็นพระเอกที่หลงรักนางเอกเพียงคำว่าสงสารเธอถึงได้รัก เพราะการจะมอบความรู้สึกดีๆ ให้ใครสักคนนั้นมันต้องมาจากความสุขความพอใจที่ได้อยู่ด้วยกัน แลกเปลี่ยนความคิดและใจตรงกัน
- ผู้เขียน
