Episode4
1395 คำ
-4-
(ฌอน)
ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยคิดว่าต้องจีบใครเลยแต่กับผู้หญิงคนนี้เธอทำให้ผมสนใจตั้งแต่ครั้งแรกยิ่งผมได้รู้จักยิ่งอยากได้
มินิมาร์ท หึแค่ชื่อเธอก็น่าสนใจแล้ว
“มึงรู้กจักเจ้าของหรอวะถึงจัดปาร์ตี้ที่นี่ได้ กูได้ข่าวว่าที่นี่จองยากไม่ใช่หรอ”
ใช่ครับวันนี้ผมเหมาผับของมินิมาร์ทเพื่อจัดปาร์ตี้เลี้ยงพวกคนในวงการคาสิโน
อันที่จริงผมจัดที่คาสิโนก็ได้แต่เพราะผมหาข้ออ้างมาเจอเธอนั่นแหละครับ
“เออ กูเคยจีบเจ้าของผับด้วยแมร่งสวยชิบหาย”
ผมหันขวับมองเพื่อนอีกคนนั่นคือดินเมื่อมันพูดถึงว่าที่เมียผม
“แล้วเป็นไงครับมึง”
ฟีฟ่าถามขึ้น พวกผมเป็นเพื่อนกันตั้งแต่มัธยมแล้วครับเลยสนิทกันเป็นพิเศษ
ดินทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ ฟีฟ่าทำธุรกิจการบินแต่อย่าคิดว่าการที่ผมเปิดคาสิโนผมจะเลวอยู่คนเดียวพวกมันก็เลวไม่ต่างจากผมหรอก
“แม้แต่หางตาเขายังไม่แลกูเลย”
ดินตอบเซ็งๆ หึหึ ผมบอกแล้วว่ามินิมาร์น่าสนใจอย่างไอดินเนี่ยแค่กระดิกนิ้วผู้หญิงก็เข้าหามันเป็นร้อยแล้วแต่สำหรับมินิมาร์ทคงใช้ไม่ได้
“นี่นายช่วยบอกลูกน้องของนายด้วยนะว่าที่นี่ไม่ให้พกอาวุธ พวกนายคิดว่าผับฉันเป็นอะไรสนามรบรึไง”
พูดถึงเจ้าตัวก็เดินสวยตรงมา มินิมาร์ทเดินเข้ามาใส่ผมเป็นชุดก่อนคุณเธอจะรีบเดินออกไป
“ใครวะไอฌอม สวย ขาว เอ็กซ์”
“ไอฌอนมึงรู้จักมินิมาร์ทเจ้าของผับด้วยหรอวะ”
ผมปรายตามองเพื่อนเซ็งๆ
“เออ กูกำลังจีบมาเป็นเมียอยู่”
“ห๊า” x2
“พวกมึงจะตกใจอะไรกัน”
“กูต้องหูฝาดแน่ไอดิน ณอนมันบอกมันจะจีบหญิง”
“เออ ผีเข้าเพื่อนเราปะวะ”
ผมส่ายหน้าให้กับเพื่อนปัญหาอ่อนทั้งสองคนก่อนจะลุกเดินออกจากโต๊ะเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นมินิมาร์ทยืนคุยกับผู้ชายคนนึงอยู่ท่าทางสนิทสนมเห็นแล้วมันคันตีน
“อ้าว นั่นใช่แฟนมินรึเปล่า”
อ๋อ ไอหน้าอ่อนเพื่อนเธอที่เราเจอกันวันก่อนนั่นเอง
มินิมาร์ทหันกลับมามองพอเห็นว่าเป็นผมเธอก็หุบยิ้มแล้วเเยกเขี้ยวใส่ทันที
“ยิ้มดีใจที่เจอผัวหรอครับเมีย”
ผมดึงเธอเข้ามาชิดตัว ก้มลงหอมแก้มฟอดใหญ่มินิมาร์ทก็แอบหยิกแขนผมไม่เห็นเพื่อรเธอเห็นแต่ไม่เป็นไรครับคุ้ม
“ต้าเดี๋ยวเราขอตัวก่อนนะ”
มินิมาร์ทหันไปบอกเพื่อนแล้วลากผมมาหลังร้าน
“ทำอะไรเนี่ย”
“ทำหน้าที่ผัวไง”
ผมตอบหน้าตายยืนพิงกำแพงหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบมองมินิมาร์ทที่กำลังหัวเสีย น่ารักดี
“เกินไปเหอะ”
“ตรงไหน”
มินิมาร์ทหันมาเตรียมจะด่าต่อแต่ผมรั้งเอวเธอเข้าหาตัวก้มหน้าลงไปหาเธอ
“วันนี้มาจีบแล้วนะ”
“ตรงไหนที่เรียกว่าจีบวะ”
เธอหลบตาหันไปบ่นคนเดียวเบาๆ ท่าทางน่ารักนั่นทำเอาผมเผลอยิ้มออกมา
“อะให้”
ผมล้วงของในกระเป๋ากางเกงยัดใส่มือเธอ
“ไอบ้า เอาถุงยางมาให้ทำไม”
“เก็บไว้วันละอันไงจีบติดเมื่อไหร่กูจะมาใช้ให้หมด จุ๊บ”
มินิมาร์ทเธอถุงยาง อ้าปากค้างมองผมตาโตผมเลยได้โอกาสจุ๊บแก้มเธอก่อนจะลากเธอกลับโต๊ะมาด้วย
“พวกมึงกูแนะนำให้รู้จักนี่มินิมาร์ทว่าที่เมียกูเอง”
ผมลากเธอมันที่โต๊ะก่อนจะเเนะนำให้เพื่อนเวรสองตัวรู้จัก
“เฮ้ย อย่ามาโมเม”
สงสัยมินิมาร์ทพึ่งได้สติ เธอหันว่าโวยผมลั่นแต่ผมก็ทำเป็นหูทวนลมดึงให้เธอนั่งลงข้างล็อคเอวเธอไว้แน่นไม่ให้ขยับ
“อ่า สวัสดีครับผมฟีฟ่านะครับ”
ฟีฟ่าหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ให้ผมก่อนจะหันไปยืนมือให้มินิมาร์ทจับทักทาย ผมเลยปัดมือมันทิ้ง
“เสือก”
ยิ่งผมทำแบบนี้ฟีฟ่ายิ่งยิ้มล้อผมนี่ถ้าไม่ใช่เพื่อนกูถีบคว่ำแล้ว
“ไง เจอกันอีกแล้วนะครับ”
ไอดินนี่ก็อีกคนทำท่าทีสนิทสนมเดี๋ยวกูโบกให้ ทำไมเพื่อนผมแต่ล่ะตัวเลวจังวะ(ไม่ได้มองตัวเองเลย : ไรท์)
“เอ่อ สวัสดีค่ะ”
มินิมาร์ทยิ้มทักทายพวกมัน อะไรกันทีกับผมมีแต่แยกเขี้ยวใส่ไม่ให้เคยยิ้มแบบนี้เลย
“ถ้ายังยิ้มหน้าบานแบบนี้อีกกูจะจับกดต่อหน้าพวกมัน”
ผมกระซิบข้างหูเธอ มินนิมาร์ทหุบยิ้มทันทีก่อนจะหันมาค้อนใส่ผมวงใหญ่
“แล้วนี่คุณมินิมาร์ทดูแลผับคนเดียวเลยหรอครับ”
“อ๋อป่าวค่ะ มินดูแลกับพี่ชาย”
ผมนั่งมองมินิมาร์ทคุยกับเพื่อนผมเรื่อยๆเพลินๆมือข้างหนึ่งยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มอีกข้างล็อคเอวเธอไว้(กลัวหนี)
ปัง ปัง!
“เจ๊ครับมีใครไม่รู้จุดพลุครับ”
“นายว่าเสียงพลุมะ”
มินิมาร์ทหันมาถามผมคิ้วเธอเริ่มขมวดเป็นโบว์ผมเลยใช้นิ้วคลายโบว์ให้เธอ ตอบกลับเสียงนิ่ง
“ปืน”
ใช่ครับ นั่นมันเสียงปืนชัดๆแต่ไม่ได้น่าตกใจอะไรผมได้ยินจนชินแล้ว
“เออ ฉันก็ว่าปืน”
ผมและเพื่อนถึงกับหลุดขำท่าทางของมินิมาร์ทเธอทำท่าคิดนิดนึงก่อนจะหันไปพูดกับลูกน้องเสียงดัง
“เห้ย เสียงปืนไอตรี!! ไปสั่งการ์ดเลยนะอย่าให้มีใครตายให้ผับช้านน โอ้วไม่มินจะเป็นลม”
“วันนี้เจ๊สั่งไม่ให้การ์ดมาทำงานนะครับ เจ๊บอกไม่ต้องดูแลหรอกไอเจ้าพ่อคาสิโนเนี่ยโดนยิงตายไปเลยยิ่งดี”
ผมเลิกคิ้วมองหน้ามินิมาร์ทเมื่อได้ยินลูกน้องเธอพูด เธอเลยส่งยิ้มแหย่ๆกลับมาให้
“เออ มึงไปเอาปืนมา”
ลูกน้องเธอรับคำสั่งและรีบวิ่งออกไป
“ลูกน้องนายล่ะ ยิงโต้มันบ้างสิโว้ย”
“เธอบอกห้ามลูกน้องฉันพกอาวุธ”
ผมยักไหล่หยิบเหล้าขึ้นดื่ม ตอนนี้ด้านล่างกำลังชุลมุนมากผู้คนวิ่งแตกตื่นเพราะเสียงปืนยังดังเป็นระยะ
ปัง ปัง
“นายครับพวกไอกรณ์ครับ”
“พวกมึงไปจัดการให้เรียบร้อย ไอดิน ไอฟีฟ่าพวกมึงจะไปเล่นมันหรือกลับก่อนได้นะเเล้วเจอกัน”
ผมพูดจบก็ลุกขึ้นลากมินิมาร์ทออกทางด้านหลังผับ ถ้าไม่ติดว่ากลัวเธอได้รับอันตรายผมจัดการพวกสวะนั่นเองแล้ว
ปัง ปัง
“เวรเอ้ย เธอวิ่งไหวมั้ย”
ลูกน้องสองสามคนดักรออยู่ทางด้านหลังผมหลบลูกกระสุนมันก่อนจะเตะพวกมันสองคนให้พ้นทางและลากมินิมาร์ทวิ่งออกมาเพราะดูเหมือนพวกมันคนอื่นจะตามมา
“แง ปล่อยนะฉันจะกลับไปดูผับ”
“เธอเข้าไปโดนมันฆ่าแน่”
“ฉันไม่เคยมีเรื่องกับพวกมัน”
“เธอมีตั้งแต่พวกมันเห็นเธออยู่กับฉันแล้ว”
ผมและมินิมาร์ทวิ่งเถียงกันมาตลอดทางตอนนี้เรากำลังวิ่งขึ้นสะพานอะไรสักอย่างด้านล่างมีเรือแล่นเต็มแม่น้ำไปหมด ด้านหลังก็มีพวกมันตามมาไม่ไกล
“พร้อมจะเป็นเมียกูรึยัง”
“ไม่!!”
“พร้อมจะลำบากไปด้วยกันมั้ย”
“ไม่!! จะกลับบ้าน ฮรือ”
ชัดถ้อยชัดคำมากที่รักแต่ตอนนี้ไม่พร้อมก็ต้องพร้อมแล้วละ
“มินเลิกงอแงถ้าเราไม่โดด เราก็ตาย”
“โดด โดดอะไร”
มินิมาร์ทหันมาถามผมเสียงตื่นผมเลยชี้ไปยังเรือด้านล่างดูแล้วน่าจะเป็นเรือขนขยะ
“ไม่ ฉันไม่โดดเด็ดขาด”
เธอยืนกรานไม่โดดแถมยังถอยหลังออกจากขอบสะพาน ผมเลยต้องรีบดึงเธอกลับมาที่เดิม
ปัง ปัง
แมร่งเอ้ย ไอพวกเวรนี่ก็กัดไม่ปล่อยเลย
“โดด ยังไงเราก็ต้องโดด”
“กรี๊ดดดด!!”
—-
- ผู้เขียน
