เกม คือ ชีวิต
1240 คำ
“เฮ้อ ตายอีกแล้ว!”
มือถือเครื่องเล็กถูกโยนขึ้นไปบนโซฟา เล่นมาเป็นครึ่งวันแต่ผินอินกลับทำได้ดีแค่ผ่านมาถึงด่านที่เจ็ด เกมแต่งตัวในสมัยโบราณ น่าสนุกแต่ระดับของมันก็ผ่านยากไม่ใช่เล่น
“หิวจัง ไปต้มบะหมี่กินดีกว่า ดึกป่านนี้แล้วไม่อยากออกไปหาข้าวกินข้างนอกแล้ว”
เพราะเป็นสาวโสดในอายุยี่สิบเอ็ดปี ชีวิตค่อนข้างอาศัยความสะดวกสบายเข้าว่า ที่ดูจะทำให้ชีวิตวัยรุ่นมีความสุขมากกว่าการเรียนพิเศษ คือ โลกของเกมออนไลน์ในมือถือ
“โธ่เอ๊ย ลืมเสียบปลั๊กกาน้ำร้อนทิ้งไว้ ไปใช้เตาแก๊สก็ได้”
“นี่อย่าเพิ่งใช้แก๊สได้ไหม พี่ยังต้องตุ๋นโสมให้คุณย่าอยู่นะ”
“พี่สาวขี้บ่น” หันไปตะโกน
“รู้แล้วน่า ไปใช้กาน้ำร้อนก็ได้!”
ปลั๊กทั้งเยิน ทั้งยุ่ย แต่สุดท้ายก็เสียบเข้าไปจนได้ บางอย่างกระตุกเข้ามาในร่าง ความรู้สึกที่แล่นว่านไปทั่วร่างเพียงไม่ถึงอึดใจ อยู่ ๆ โลกทั้งโลกก็มืดลง
[Now Setting]
เสียงประหลาดดังขึ้นย้ำ ๆ หลายต่อหลายครั้ง ผินอินตกใจเพราะ นึกว่าเกมที่ตนเองเล่นอยู่ถูกแฮกข้อมูล จนต้องมาเริ่มที่จุดเริ่มต้นอีกครั้ง
“โอ้ย ๆ ใครมาเล่นมือถือเรานะ”
เมื่อปรือตาตื่นขึ้นมา กลับพบว่าตนเองลอยคว้างอยู่กลางอากาศ
“กรี๊ด ที่นี่ที่ไหนกัน?”
มองไปรอบกายด้านล่างคือทุ่งนา อีกฝั่งคือกำแพงเมืองยาวสุดลูกหูลูกตา
“เอ ฉากมันคุ้น ๆ ตาจังวะ?”
[Set Stage]
“หือ... เสียงใครอีกแล้ววะ”
“เรียนท่านผู้เข้าแข่งขัน นับจากนี้คือการเริ่มต้นสเตจหนึ่ง ขอให้ท่านเตรียมพร้อม กติกาคือต้องเอาตัวรอดและเคลียร์ด่านตามเควสที่จัดไว้ภายในเวลาที่กำหนด”
“เฮ้ย ๆ เคลียร์อะไร ทำอย่างกับในเกม!”
พลันมีแสงสว่างสลับไปมาคล้ายรูบิสปรากฎขึ้นกลางอากาศ ใบหน้าของโรบอทเป็นสาวจีนแก้มแดงปรากฏขึ้น
“ขอต้อนรับเข้าสู่เกม หวนคืนต้าผิง เกมจักรพรรดินี Go Girl my Empress ท่านคือผู้เข้าเล่นเกม มีเดิมพันคือการกลับไปยังโลกที่ท่านจากมา โปรดดูด้านซ้ายจอ”
ในจอขนาดใหญ่ลอยคว้างกลางอากาศ ผินอินเห็นร่างของตนเองนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล ข้างเตียงมีพี่สาวและคุณย่ายืนกอดกันร่ำไห้
“เฮ้ย นั่นมันเรานี่นา ไหงเป็นอย่างนั้นเล่า?”
“กำหนดเวลาทั้งหมดสามสิบวินาที กติกาในด่านแรกคือการตามจับลูกหมูในนาให้ได้ทั้งหมดสิบตัว หากจับได้ครบในเวลาที่กำหนด จะสามารถไปต่อในด่านต่อไป”
“แล้วถ้าทำไม่ได้ล่ะ”
“คุณก็จะไม่ได้กลับไปยังโลกที่คุณจากมา ขอให้โชคดี มีเวลาทั้งหมดสามสิบนาที”
“กรี๊ด!”
ร่างของผินอินร่วงลงมาก้นกระแทกบนพื้นดินที่เป็นทุ่งนา
“โอ้ย ๆ เจ็บชะมัด!”
[Ready Go!]
ผินอินรีบวิ่งเข้าไปในคอกหมูที่อยู่ตรงหน้า มีคอกหมูที่ทำจากไม้อยู่อีกฝั่ง กติกานั้นง่ายดาย แต่ในความจริงเจ้าพวกลูกหมูตัวอ้วนสีชมพูมีหรือจะยอมให้จับง่าย ๆ
“พวกแก อยู่นิ่ง ๆ ให้ฉันจับเสียเถิด ไม่อย่างนั้นฉันคงจะไม่ได้กลับบ้านแน่ ๆ”
ผินอินออกวิ่งไล่กวาด แต่เพราะมันคือสัตว์ เรื่องจะจับมันก็คงไม่ง่าย มีลูกหมูบางตัววิ่งหนีลงไปในบ่อโคลน คนที่เกลียดความสกปรกอย่างที่สุด ทำได้แค่เบ้หน้า
“ไอ้หมูบ้า นี่แกกำลังจะท้าทายให้ฉันลงไปจับแกในบ่อโคลนที่เต็มไปด้วยขี้หมูน่ะเหรอ ฝันไปเถอะ จับตัวอื่นก็ได้”
แต่เพียงแค่ผินอินวิ่งไล่ลูกหมูตัวอื่น ๆ พวกมันต่างก็พากันวิ่งลงไปอยู่ในบ่อโคลนเสียเป็นส่วนใหญ่ บ่อโคลนที่เต็มไปด้วยขี้หมูและขี้เป็ดในเล้า กลิ่นของมันชวนอาเจียนซ้ำชวนเป็นลมอย่างยิ่ง
“อย่าคิดว่าฉันไม่กล้าไล่จับพวกแกนะ ฉันจะเอาไม้หลาวตรงนั้นไปกั้นแล้วต้อนพวกแกเข้าเล้าให้หมดเชียว!”
[ เหลือเวลาอีก 25 นาที ]
“โธ่เอ๊ย ยังไม่ทันไรเลยผ่านไปห้านาทีแล้ว ต้องรีบแล้วเรา”
แต่ผินอินยังไม่ทันจะวิ่งผ่าเข้าไปในบ่อโคลน กลับถูกหัวผักกาดเน่าปาเข้ามาใส่หน้าเต็มแรง
“โอ้ย อะไรเนี้ย?”
เมื่อเงยหน้าขึ้นมามองจึงเห็นชาวบ้านที่เป็นเจ้าของเล้าหมูยืนอยู่นอกรั้วคอก มีกองผักเน่าและไข่เน่าอยู่ข้างกาย
“ไอ้หัวขโมย!” เสียงของชาวบ้านคนนั้น ฟังยังไงก็เป็นเสียงของโรบอท
“เฮ้ย อย่าปามานะ นั่นมันไข่เน่านะ อย่า!”
บนหัวของผินอินนอกจากจะเต็มไปด้วยเศษโคลน ยังมีไข่เน่าปามาเปื้อนเส้นผม ใบหน้าและลำตัว
“ปัดโธ่เว้ย! บอกแล้วไงว่าอย่าปานะ”
“ไอ้โจรขโมยหมู ปามันให้ตาย”
“มัวแต่มาห่วงหลบแบบนี้จับลูกหมูได้ไม่ครบก่อนเวลากำหนดแน่”
ในหัวของผินอิงรีบคิดแผนการ แต่ร่างยังขยับไปมา เมื่อวิ่งมาดักหน้าลูกหมูตัวที่กำลังจนตรอก ผินอิงกระโจนเข้าใส่
ร่างทั้งร่างกระแทกลงไปนั่งในบ่อโคลนเล็ก แต่แม้จะเปื้อนเพียงใดก็สามารถจับลูกหมูได้หนึ่งตัว และนั่นคือแต้มแรกที่ทำได้
[One]
“ชิ มีนับจำนวนให้ด้วยในตัวเชียวนะ ดีล่ะ จะจับให้หมดนี่เลยเชียว”
“เอ้าเร็ว พวกเรา รีบจัดการเจ้าโจรขโมยหมูเร็วเข้า มันจับลูกหมูเราไปได้หนึ่งตัวแล้ว!”
พวกมันคือหนึ่งในโปรแกรม เป็นการตอบโต้ของโรบอทภายในเกมเพื่อเพิ่มอุปสรรคเพื่อไม่ให้มิชชั่นคอมพลีตได้ง่ายดาย
ผินอินเริ่มรู้ทิศทางตัวที่สองวิ่งเข้าไปอยู่ในมุม ผินอินกำลังจะก้มจับแต่ถูกไข่เน่าปาเข้าเบ้าตาเต็ม ๆ
“โอ้ย ตามองไม่เห็นเลย เหม็นด้วย แล้วแบบนี้จะไปจับทันได้ยังไงเล่า!?”
[ผ่านไปสิบห้านาที]
เหล่าลูกหมูตัวเล็กที่พอจะจับได้ง่ายๆก็ถูกจับเข้าไปไว้ในเล้าไม้จนเกือบครบ สกิลการหลบหลีกของผินอินถือว่าเทพขึ้นมาก
นอกจากจะกระโดดหลบยังสามารถใช้มือตะครุบเข้าที่ตัวลูกหมูได้อย่างว่องไว มีบางครั้งที่แม้จะจับพลาดแต่สามารถหลบการปาจากชาวบ้านได้
[ Damage 2 ]
สกิลการขว้างปาของชาวบ้านที่เป็นโรบอทเริ่มเร็วขึ้น ผินอินแม้จะพยายามหลบให้รวดเร็วแต่ก็ยังโดนปาอยู่ดี
“โธ่เอ๊ย! เวลาก็จวนจะหมดอยู่แล้ว แบบนี้จะไปจับทันได้ยังไงกัน”
“มันต้องมีตัวช่วยละน่า”
[ Up Skill ]
-----------------
เป็นกำลังใจให้ หลิวอี๋เหวิน ด้วยนะคะ
ฝากกดไลค์ กดแชร์ และให้หัวใจกันแบบรัว ๆ ด้วยนะ
กราบรอบทิศ สาธุ ภารกิจนี้ เพื่อพิชิตอันดับหนึ่งของ #ดรีม
#การประกวดนิยายภาษาไทยครั้งแรก
- ผู้เขียน
