เกมไหนก็ไม่ง่ายเลย โหดจริงๆ
1355 คำ
“นั่นมันอะไรกัน ขว้างไปเท่าไรก็ไม่โดน นางเป็นแม่มดจริง ๆ อย่างพี่จุ้ยจวี้พูดแน่แล้ว” สีหน้าของทุกคนตกใจ
ผินอินถอนลมลั่น รีบมองหาผลไม้ที่หมายตา ลูกแรกคือลูกท้อซึ่งมีจำนวนคะแนนติดอยู่บนลูก แต่ละลูกมีคะแนนอยู่ที่สิบคะแนน
“ว้าว ลูกละสิบคะแนน แบบนี้เก็บไม่กี่ลูกก็คะแนนเต็มแล้วสิ แต่เดี๋ยวก่อนนะ แล้วไอ้จำนวนผลไม้ที่ต้องเก็บไม่เห็นมีใรบอกเลยว่าต้องเก็บเท่าไหร่?” ผินอินเริ่มงง
“เจ้ามันช่างโง่งมนัก การหมักเหล้าผลไม้ ไม่สามารถนับจำนวนได้อย่างแม่นยำ มีแต่จะต้องเก็บไปให้ได้มากที่สุด ไม่เช่นนั้นก็ไม่สามารถย้อนกลับมาเก็บใหม่ได้ โง่เช่นเจ้ามันน่าส่งให้ไปตายนัก!”
“ชิ... ถึงไม่มีความรู้เรื่อหมักเหล้า แต่เรื่องมือไวล่ะก็ไม่น้อยหน้าใครหรอกน่า”
ผินอินล้วงเอาถุงมือซาลามานเดอร์มาสวมเข้าที่มือ เมื่อพร้อมใช้สกิลมือของตน ก็ยืดยาวออกราวกับลิ้นของกิ้งก่า
“ว้าย ทำไมมือยืดออกไปน่าเกลียดขนาดนี้ อย่างกับอสูรกายเลย!” ผินอินตกใจที่เห็น
แต่ภาพที่เหล่าผู้เข้าแข่งขันคนอื่นมองเห็น กลับเป็นภาพที่ผินอินคว้าหยิบผลไม้ได้อย่างว่องไว ออกจากอีกต้นไปยังอีกต้น รวดเร็วราวเหาะโหนกิ่งไม้
“นั่นนางแพศยา นางเล่นลูกไม้อะไรเข้าอีกแล้ว ท่านพี่จุ้ยจวี้ ท่านต้องจัดการมันนะ”
ทว่ายังไม่ทันขาดคำของเหล่าตัวประกอบตามเนื้อเรื่อง
เสียงคำรามของสัตว์ร้ายดังมาจากทางด้านหลัง มันคือหมียักษ์ที่มีใบหน้าเป็นช้าง
ชื่อของมันคือ ราชาหมีแห่งอุทยานหลวง!
“ออกมาแล้ว ตัวใหญ่อย่างกับภูเขาเลย นี่น่ะเหรอ โปรแกรมไวรัสที่ผิดพลาดของเกมมาสเตอร์ น่ากลัวมาก ๆ”
มันคำรามเพียงหนึ่งครั้ง สร้างคลื่นอากาศให้เหล่านกน้อย และสัตว์ในละแวกนั้นมีอาการสลบ เสียงคำรามนั้นทำให้เหล่าตัวประกอบทั้งตกใจจนฉี่ราด บางคนถึงกับสิ้นสติ
“โธ่เอ๊ย! จะบอกใครให้เชื่อว่าในอุทยานมีหมียักษ์ เอาเถอะ ตัวมันเองมาทำร้ายเราไม่ถึงตัวแน่ ต้องรีบเก็บให้พอ แล้วเผ่นจะดีกว่า” ต้องเห็นแก่ตัว รีบเก็บรีบหนี ใครจะเป็นอย่างไรก็ช่าง ต้องเอาตัวรอดไปก่อน
เป็นอย่างที่ผินอินคาดการณ์ไว้ เมื่อมันคำรามอีกครั้งคลื่นรบกวนของมันไม่สามารถฝ่าเข้ามาในเกราะบาเรียได้ แต่สำหรับคนอื่น ๆ กลับสลบไสลไปตามสกิลของเจ้าหมีร้ายตัวยักษ์
ผินอินละล้าละลัง แม้จะไม่ชอบใจคนพวกนั้น แต่ในโลกของความจริง สัตว์ร้ายยังสามารถทำร้ายร่างกายของพวกนางได้
ทั้งที่เก็บผลไม้จนแทบจะเต็มตะกร้า อีกทั้งสกอร์ชีวิตและคะแนนสะสมก็ไม่ได้ลดลงเลยแม้แต่น้อย ซึ่งนับเป็นเรื่องน่ายินดีที่สุดนับตั้งแต่เข้าแข่งขัน
แต่หากจะต้องให้เสียเวลาเพื่อช่วยคนที่คิดทำร้ายตนเองมันจะคุ้มค่าแล้วหรือ
“นั่น... มันกำลังจะกินเซียงเซียงแล้ว” เสียงผู้คนแตกตื่น
เจ้าหมีร้ายทำท่าอ้าปากแล้วสูดร่างของเด็กสาวที่ชื่อเซียงเซียงหายวับเข้าไปในท้อง และเมื่อมันสูดเข้าไปสกิลบนศีรษะของมันมีระดับเพิ่มขึ้นหนึ่งขีด
เมื่อมันคำรามโดยใช้สกิลอีกครั้ง ทำให้พลังโจมตีรุนแรงขึ้นมากกว่าเดิม ซึ่งสามารถวัดค่าของมันได้จากพลังต้านทานของบาเรียที่ลดลงเมื่อคลื่นเสียงโจมตี
“โอ้แย่แน่แล้ว ถึงเราคิดจะหันหลังทิ้งมันไว้ แต่หากมันกินคนอื่น ๆ จนกระทั่งหลอดพลังมันเต็ม ไม่แน่ว่ามันอาจจะออกไปทำร้ายคนนอกสวนได้”
ผินอินแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้า เวลาไม่ใช่อุปสรรค จึงไม่กำหนดเวลา แต่ที่แท้แล้วอุปสรรคที่ด่านนี้มีคือ การกำจัดสัตว์ร้ายที่น่ากลัวนี่เอง
“เอาล่ะ พายุเข็มดอกท้อพิโรธ ต้องได้ใช้เสียแล้ว”
ผินอินล้วงเอาไอเทมสุดท้ายออกมาจากตะกร้าสารพัดประโยชน์ แต่ก่อนนั้น เธอได้ใช้มือซาลามานเดอร์ไปจับเอาตัวของผู้เข้าแข่งขันคนอื่นมายัดใส่ในตะกร้าสารพัดนึกจนครบหมดทุกคน
เมื่อถูกจับโยนลงมาใส่ในตะกร้าผู้เข้าแข่งขันคนอื่นจะถูกสต๊าฟไว้ในลักษณะตุ๊กตาผ้า และความทรงจำในช่วงนั้นจะถูกหยุดค้างเอาไว้
ผินอินใช้มือซาลามานเดอร์ห้อยโหนไปตามกิ่งไม้ เพื่อหลบพลังคลื่นเสียงของมัน แต่บางครั้งกลับถูกแรงสะท้อนคลื่นเสียงย้อนกลับมากระแทกร่างของเธอเข้า
“โอ้ย! นี่เกราะของเรากำลังจะแตก ต้องรีบจัดการมันเสียแล้ว พายุเข็มดอกท้อจัดการเจ้าหมียักษ์เสีย”
เมื่อยิงออกไปครั้งแรก พลังคะแนนสะสมถูกลดลงครั้งละสิบคะแนน ผินอินใจหาย เธอไม่คาดคิดว่าคะแนนจะถูกหักลงมากถึงเพียงนี้
“โอ้โห! โกงนัก โหดสัตว์ ทำไมหักโหดขนาดนี้ แบบนี้จะยิงมั่ว ๆ ไม่ได้อีกแล้ว”
ผินอินจำต้องหาหนทางใหม่ เพื่อทำให้มันไม่เคลื่อนไหวไปมา หรือหันมาใช้คลื่นเสียงเพื่อหักล้างกับพายุเข็มดอกท้อ
“ตามมานี่มา เจ้าหน้าโง่ เจ้าหมียักษ์ไร้สมอง แบร...”
เสียงคำรามของมันวิ่งตามมาจนถึงทางแคบที่เชื่อมต่อไปยังอีกทาง ขนาดช่องทางที่ถูกบีบให้เล็กลงทำให้เจ้าหมีร้ายขยับตัวค่อนข้างลำบาก ช่องทางเดินเป็นก้อนหินบังคับเริ่มมีขนาดจากเล็กมาหาใหญ่
“ดีมากถูกทางบีบแบบนี้ มันไม่มีทางหลบ หรือเอี้ยวตัวตามทันอย่างแน่นอน เอาล่ะ... คราวนี้ไม่พลาดแน่นอน” ผินอินสู้สุดใจ
เมื่อยิงออกไปอีกครั้งพายุเข็มนับร้อยเล่มยิงเข้าจุดสำคัญของเจ้าหมีร้าย พลังของมันลดลงจนเห็นได้ชัด
ผินอินไม่รอช้ารีบ ยิงมือซาลามานเดอร์ข้ามศีรษะของมันไปหวังจะยิงเข้าแสกหน้า
แต่มันกลับแหงนหน้าตามพร้อมคำรามใส่ เป็นผลทำให้บาเรียที่อ่อนกำลังลงแตกสลายลง
“แย่แล้ว บาเรียแตกแล้ว แย่แน่ ๆ” ผินอินตกใจสุดขีด
ทันใดนั้นมีลูกธนูยิงตรงเข้าที่คอของเจ้าหมีร้ายอย่างจังหนึ่งดอก ผินอินตกตะลึงพาตัวเองหลบไปอยู่หลังต้นไม้ มองไปยังคนที่ช่วยยิง
ชายหนุ่มรูปร่างสูงสง่าในมือมีคันธนูงดงามแข็งแรงถูกเหนี่ยวค้างสายไว้
“มัวทำอะไรอยู่ รีบหนีไปเร็วเข้า ทางนี้ข้าจะยิงสกัดมันไว้เอง!”
“นั่นใครน่ะ เขาไม่รู้หรือว่ามันเป็นมอนสเตอร์ที่หลุดออกมาจากโปรแกรม แต่... จริงสินะ คนในเนื้อเรื่องมองไม่ออกว่าเป็นสัตว์ประหลาด
“จังหวะนี้ล่ะ มันกำลังเผลอ ยิงเข้ากลางหัวมันเลย”
หากปรอทคะแนนชีวิตของมันแตก ตัวมันเองก็ต้องสลายไปเช่นกัน!
ผินอินยิงเข้าเป้าเจ้าหมีร้ายสิ้นฤทธิ์ ทันทีเกิดอุโมงค์สีชมพูพร้อมกลับดอกท้อมากมายพรั่งพรูลงมา
ผินอินถูกดูดเข้าไป แต่ไม่ได้มีอาการตกใจเพราะทราบดีว่าสเตจถูกเคลียร์จึงเป็นเช่นที่เห็น
ทว่าเมื่ออุโมงค์ถูกเปิด ชายคนนั้นกลับวิ่งตรงเข้ามา
“จับมือข้าไว้ ไม่ต้องกลัวนะ ข้าจะช่วยเจ้าเอง”
ทว่าภาพตรงหน้ากลับถูกตัดให้ดำมืดลง
[ Stage Clear! ]
------------
อ้าว... ใครกันเจ้าชายขี่ม้าขาวมาช่วยผินอินหรือไง ลุ้น ๆ ในตอนหน้านะคะ
เป็นกำลังใจให้ หลิวอี๋เหวิน ด้วยนะคะ
ฝากกดไลค์ กดแชร์ และให้หัวใจกันแบบรัว ๆ ด้วยนะ
กราบรอบทิศ สาธุ ภารกิจนี้ เพื่อพิชิตอันดับหนึ่งของ #ดรีม
#การประกวดนิยายภาษาไทยครั้งแรก
- ผู้เขียน
