ฉันรู้สึกตัวอีกทีตอนตอนนี้ภายในห้องมันมืดสนิท ไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลาเท่าไหร่ และไม่รู้ว่าตัวเองเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ อยากจะลุกขึ้นแต่มันก็รู้สึกหนักอึ้งไปทั้งตัว แถมยังปวดหัวสุดๆ
คงจะเป็นเพราะตากฝนเมื่อตอนเย็นแน่ๆ ถึงทำให้ฉันป่วยแบบนี้
“หนาวจัง...” มือของฉันควานหาผ้าห่มในความมืด จากนั้นก็เอามาคลุมตัวและนอนขดอยู่อย่างนั้น
ตื่นมาได้แค่ไม่กี่นาทีฉันก็หลับไปอีกครั้งเพราะความเพลีย
ฉันสะดุ้งตื่นมาอีกครั้งเพราะสัมผัสได้ถึงไอเย็นจากอะไรบางอย่างที่แตะลงมาบนหน้าผาก ก่อนจะค่อยๆ ลืมตาที่หนักอึ้งขึ้น แสงไฟจ้ามากจนฉันต้องหลับตาลงอีกครั้ง ก่อนจะลืมตาขึ้นแล้วค่อยๆ ปรับสายตาให้ชิน
ตรงหน้าของฉันคือคุณป๋า ไอเย็นที่ฉันรู้สึกได้ก็คือไอเย็นจากฝ่ามือหนาของคุณป๋านั่นเอง
“อื้อ ~” ฉันประท้วงออกมาในลำคอเบาๆ แล้วเบือนหน้าหนีไปอีกทาง
“ทำไมตัวร้อนขนาดนี้ !!”
“เดี๋ยวฉันเอายามาให้กิน”
“ฝุ่นไม่กิ
