2 ปีต่อมา
“หนูเล็กไปแล้วนะคะ”
“แน่ใจนะว่าแค่นั้นพอ เอาไปอีกสิไม่ต้องกลัวพี่ชายเราอดตายหรอก” หนูเล็กก้มมองสัมภาระในมือแล้วส่ายหน้าพร้อมกับหัวเราะออกมา กลับบ้านทีไรพี่สะใภ้ต้องส่งเตรียมเสบียงให้ตลอดเลย ครั้งนี้ก็อีกเหมือนกัน ปฏิเสธก็ไม่ได้ โกรธเป็นเรื่องเป็นราว
“รู้ค่ะ อาทิตย์หน้าก็มาอีกนี่ กินไม่ทันแล้ว”
ทั้งข้าวสาร ผลไม้และกับข้าวสำเร็จที่หนูเล็กชอบโทรมาบ่นให้สะใภ้ฟังว่าอยากกินนักหนา ทั้งหมดถูกบรรจุลงถุง กับข้าวทำสดใหม่แพ็กลงกล่องอย่างดีอัดฟรีชไว้กินได้ทั้งอาทิตย์ยังเหลือ
"อาทิตย์หน้าอยากกินอะไรโทรมาบอกก่อนนะ พี่จะได้เตรียมของ”
“รับทราบค่ะ”
“มา พี่ช่วย หนูเล็กเดินไปเปิดรถสิ”
“โอเคค่ะ”
หนูเล็กรีบกดรีโมทปลดล็อกรถเก๋งคันเล็กสุดหรูที่พ่อกับแม่ซื้อให้เป็นของขวัญรับปริญญา
“มาค่ะ หนูเล็กช่วย” พี่สะใภ้ส่งถุงผลไม้ตามด้วยถุงกล่องอาหารสำเร็จที่ยังร้อนให้ต่อ
“ให้คลายร้อนก่อนนะ ค่อยเข้าฟรีช”
