CHAPTRE 7 เกิดเหตุ
1553 คำ
วันต่อมา...
วันนี้เป็นวันอาทิตย์และเนื่องจากเมื่อวานนี้หนูเป็นประจำเดือนครั้งแรกเลยปวดท้องนิดหน่อยแต่เฮียชาร์คซื้อยาให้แล้ว และหนูก็ไปอ่านเพิ่มเติมมาด้วยว่าผู้หญิงจะมีอาการปบบไหนบ้างต้องเตรียมตัวไว้เพื่อไม่ให้เดือดร้อนเฮียชาร์คอีก แค่เมื่อวานก็เหมือนจะเป็นภาระเกินไปแล้ว
และเนื่องจากเมื่อวานปวดท้องหนูเลยยังไม่ได้ทำการบ้านและต้องมาวันนี้แทน หนูเลยหอบเอาการบ้านออกมานั่งทำกับเฮียชาร์คที่ห้องนั่งเล่น
“โว้ยยยย ยากฉิบหายเลย” และนี่เป็นเสียงโวยวายครั้งที่ร้อยของเฮียชาร์คได้เพราะงานที่อาจารย์สั่งมาอยากมากกกก จนเฮียชาร์คขย้ำกระดาษทิ้งไปเป็นกลองๆ แล้ว
“คิกๆ” หนูขำออกมาเบาๆ เพราะตอนนี้หัวเฮียชาร์คฟูเหมือนรังนกเลย
“ขำห่าอะไร?”
“ก็เฮียขยี้หัวจนมันเหมือนรังนกเลย”
“เดี๋ยวกูทุบ...แล้วขอตัวเองเสร็จแล้วไง?”
“ค่ะ หนูหิวแล้วง่ะ” เพราะนั่งทำการบ้านมาตั้งแต่เช้ามาจนตอนนี้เกือบเย็นแล้วด้วย
“สั่งเลยเผื่อกูด้วย”
“รับทราบ^-^” หนูกับเฮียแสบสั่งอาหารจากคอนโดเพราะเราทำอาหารกันไม่เป็นนอกจากต้มน้ำกินมาม่าแค่นั้น
อ๋อ เทอมนี้หนูมีเรียนคหกรรมด้วยหนูจะทำอาหารเป็นแล้ว พรุ่งนี้เป็นการเริ่มลงมือทำครั้งแรก เย้!
“เฮียชาร์คพรุ่งนี้หนูมีเรียนอาหารด้วยแหละ” พอสั่งอาหารเสร็จก็หันมาชวนเฮียชาร์คคุย
“อย่างมึงอ่ะนะ?”
“ช่ายยยแล้ว ถ้าหนูทำเป็นนะหนูจะทำให้เฮียชาร์คกินคนแรกเลย^0^”
“ไม่แดกกลัวตาย-_-”
“ใจร้ายยย :(”
วันต่อมา...
โรงเรียนเอกชนเจวา
และแล้ววันนี้ก็มาถึงงงงงจะได้เรียนทำอาหารแล้ว วันนี้หนูเลยตื่นเต้นมากจนเพื่อนสงสัยว่าหนูเป็นอะไร อยากเรียนไวๆ จังเลย...
“ป่ะ! เรียนกันเถอะเจด้า” เมื่อถึงเวลาเรียนหนูก็รีบลากเจด้ามาที่ห้องเรียนคหกรรม
“ใจเย็นนนน”
“เราอยากเรียนแล้วอ่ะ>_เปี๊ยะ! เปี๊ยะ!
“นา!!น้องซีระวัง!”
โครมมมมม
ทั้งท่อนเหล็ก ไม้ ฝ่า ร่วงลงมาทับทั้งสามคนเอาไว้โดยผู้เป็นพ่อแม่กอดร่างลูกสาวเอาไว้เลือดแดงฉานไปทั่วพื้น เปลวไฟที่แรงขึ้นเรื่อยๆไม่มีหยุด
“พะพ่อ...มะแม่...”
“กรี๊ดด ไฟไหม้ๆๆๆ ไม่นะ ไม่ๆๆๆ ” พรึ่บ!!!!
“อนรรฆวี!!!”
“ซี!!!”
PART: ชาร์ค
มหาวิยาลัยเซตต์
เมื่อเช้าหลังจากที่ไปส่งซีแล้วผมก็มาเรียนวันนี้มีเรียนเต็มวันด้วยน่าเบื่อฉิบหายเลยว่ะ
“ห้าวววว ง่วงๆสัสๆ” ไอ้เดียวห้าวปากกว้าง
“ไม่รู้อาจารย์แกแพล่มห่าอะไรนักหนา” นี่เพื่อนผมอีกคนชื่อไอ้เฮเลน
“เรื่องเดิมๆ สอนวนอยู่นั่น” นี่ไอ้ธาร
“เงียบจังว่ะ วันนี้ไอ้ชาร์ค?”
“เสือก!!” ผมไม่สนใจมันเพราะกำลังห่วงยัยเด็กนั่นแปลก เมื่อไปส่งแล้วแต่ใจมันแปลกชั่งแม่งไม่มีไรหรอกแค่ไปโรงเรียนเองนิ
“ไอ้ห่า เพื่อนมึงดีๆ”
Rrr
‘เด็กภาระ’
โทรมาทำไมเลิกเรียนแล้วเหรอ?
“ใคร?มึงซุกเด็กเหรอ?” ไอ้ธารยื่นหน้ามาเสือก ผมไม่ได้สนใจแต่รับสาย
“เลิกเรียนแล้วหรือไง?”
(เอ่อ นั่นใช่พี่ชายซีมั้ยคะ?) แต่เสียงที่ดังเข้ามาเป็นคนอื่น
“นั่นใคร?”
(คะคือตอนนี้ซีอยู่โรงพยาบาล...)
พรึ่บ!!!
“เห้ย! มึงจะไปไหน?!”
“ไอ้ชาร์ค!!”
“ชนม์พัศนภ!”
ทั้งเสียงเพื่อนเสียงอาจารย์ดังลั่นแต่ผมก็ไม่สนใจเพราะตอนนี้ใจผมลอยไปโรงพยาบาลแล้ว แม่ง!! ไปทำห่าอะไรให้เจ็บตัวอีกว่ะ!!!
จากตอนแรกที่ร้อนใจจะตายห่าเพราะห่วงแค่มันไปโรงเรียนแต่ตอนนี้หนักกว่าเดิม แม่ง! สร้างปัญหาให้ร้อนใจเก่งจังว่ะ!
โรงพยาบาล TD
ผมมาที่โรงพยาบาลซึ่งเป็นโรงพยาบาลที่ใหญ่สุดในแถวนี้พอมาถึงผมก็รีบไปหาน้องทันทีเป็นอะไรรว่ะ?
“นะนี่คือพี่ชายซีหรือเปล่าคะ?” มีเด็กผู้หญิงคนนึงเดินมาหาผม
“เออ ซีอยู่ไหน?”
“ทางนี้เลยค่ะ”
ผมเดินตามเด็กนั่นไปจนมาถึงห้องพักรวมแม่งโรงเรียนก็หรูมีปัญหาให้พักแค่เตียงนี้เหรอว่ะ?! ร่างเด็กน้อยที่กำลังนิ่งสนิททำเอาใจผมร่วงไปอยู่ที่พื้นแล้ว
“ญาติใช่มั้ยคะ?” หมอผู้หญิงถามผม
“เออ น้องกูอะไร?” ทำหน้าซีดขนาดนั้น
“จากที่อาจารย์เล่ามาน้องน่าจะมีอาการแพนิคขั้นรุนแรงต่อไฟค่ะ”
“ไฟ?”
“คือวันนี้เราเรียนทำอาหารกันคะแล้วนักเรียนคนก่อนอนรรฆวีปิดแก๊สไม่สนิทเลยทำให้ไฟลุก” คนนี้น่าจะเป็นอาจารย์
“แล้วมึงไม่ตรวจสอบดีๆว่ะ!! ก่อนจะสอนอ่ะ” แม่งเอ๊ย! สะเพร่าฉิบหาย
“น้องเคยตกอยู่ในเหตุการณ์อะไรที่เกิดไฟไหม้หรือเปล่าคะ?”
“...” ไม่รู้...เกิดอะไรขึ้นกับยัยนี่ก่อนจะมาอยู่กับผมนะ
“ถ้าเคยอาจจะต้องระวังเรื่องไฟมากขึ้น เพราะถ้าเกิดขึ้นอีกอาจจะทำให้เกิด โรคความดันโลหิตสูง โรคระบบหลอดเลือดหัวใจ และหัวใจวายเฉียบพลันได้ค่ะ เพราะฉะนั้นต้องทำการรักษา”
“ก็รักษาดิว่ะ!”
“เอ่อ ต้องใช้เวลาค่ะและต้องดูอะอาการตอนน้อยฟื้นด้วย”
“ฟู่ววว์ ย้ายไปห้องพิเศษ”
“ตอนนี้..”
“กูบอกให้ย้ายก็ย้าย!!!”
“ค่ะๆ”
ผมออกมาสูบหรี่ข้างนอกหลังจากที่ย้ายซีไปห้องพิเศษแล้ว และหมอบอกว่าอีกสักพักกว่าจะฟื้นเพื่อนกับอาจารย์ของเด็กนั่นก็กลับไปแล้วด้วย
“พ่อแม่...” ผมกดโทรศัพท์หาท่านเพราะนึกขึ้นได้ว่าต้องถามเรื่องที่ขึ้นกับซี
(ว่าไงลูกชาย?)
“แม่เอาซีมาจากไหน?”
(ทำไมเกิดอะไรขึ้นกับน้อง?!) แม่ผมบอกอย่างร้อนรน
“ครับ น้องเข้าโรงพยาบาล”
(ทำไมไม่ดูน้องดีๆ เกิดอะไรขึ้น?)
“เรื่องมันเกิดที่โรงเรียนครับ...น้องเป็นแพนิค”
(กับไฟเหรอ?)
“แม่รู้...”
(อืม...แม่คิดไว้บ้างแต่ไม่คิดว่าจะเป็นจริงๆ เห้อ~)
(ชาร์คเคยได้ยินเรื่องครอบครัวธุรกิจถูกไฟไหม้และตายในกองเพลิงมั้ย?)
“ครับ เคยได้ยินมาบ้าง...” อย่าบอกนะว่า...
(น้องก็อยู่ในเหตุการณ์นั้นและเป็นผู้รอดชีวิต...)
“...” แม่งเอ๊ย!!
(ทางญาติไม่มีใครรับเลี้ยงเอาแต่บริษัทแม่สงสารเลยเอาน้องมาอยู่ด้วย...เพราะเราเคยเป็นเพื่อนกันมานาน)
“ครับ...”
(แม่ฝากน้องด้วยนะ)
ผมวางสายจากแม่ก่อนจะดับบุหรี่และเดินขึ้นไปหาซีที่ห้องพัก...
“อืออ~ เฮียชาร์ค” ซีเริ่มรู้สึกตัวนิดๆหลังจากที่ผมเฝ้าอยู่นาน
“นอนต่อเถอะไม่มีใครทำอะไรน้องซีได้แน่นอน...จุ๊บ!” ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมก้มที่จูบหน้าผากซีเบาๆ
“ค่ะ... หนูยังทำอาหารไม่เป็นเลย” เหมือนละเมอเพราะไม่ลืมตา
“ไม่ต้องทำซื้อแดกเอาง่ายดี”
หลับไปอีกแล้ว...
จากนี้ผมคงต้องดูแลยัยเด็กนี้ให้ดีกว่านี้แล้วมั้ง...?
- ผู้เขียน
