ตอนที่ 10
1502 คำ
คาฟาห์ยืนอยู่ใต้สายน้ำเย็นเยียบ ผิวกายสีทองเรียบตึงมีหยาดหยดน้ำเกาะพราวอยู่ทุกตารางนิ้ว ดวงตาคมกริบจ้องมองไปยังผนังกระเบื้องสีเทานิ่งนาน กรามแกร่งขบกันแน่นจนเป็นสันนูนเป่ง เมื่อสมองไม่ยอมหยุดคิดถึงสิ่งน่าสะอิดสะเอียนลงเสียที แม้ว่าจะพยายามห้ามปรามสักแค่ไหนก็ตาม
ผู้หญิงคนนั้นยังคงฝังอยู่ในหัว... ไม่สิ... ฝังอยู่ในจิตวิญญาณเลยทีเดียวแหละ
“บ้าชะมัด!”
เขาสบถอยู่ท่ามกลางสายน้ำจากฝักบัวที่กำลังราดรดลงบนผิวกายของตัวเอง ในใจรุ่มร้อนราวกับใครสุมไฟป่าเอาไว้ ทั้งๆ ที่เห็นชัดอยู่เต็มตาว่ารสนิยมของผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ใกล้เคียงกับตัวตนของเขาเลย หล่อนชื่นชอบชายสูงวัย ในขณะที่เขาหนุ่มแน่นทั้งเนื้อทั้งตัว แต่กระนั้นก็ยังอดที่จะหวั่นไหวไม่ได้
ไม่... เขาจะต้องไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับผู้หญิงร้ายกาจคนนี้ หล่อนมันก็แค่นักขุดทองจอมมารยาที่มีความสวยเป็นอาวุธเท่านั้นเอง เขารับมือได้สบายอยู่แล้ว
แม้จะคิดเช่นนั้น แต่ความร้อนรุ่มก็ยังคงห่อหุ้มไปทั้งเรือนกาย ดวงตาคมกริบลดลงมองกึ่งกลางลำตัวที่กำลังชูชัน เขาสบถยาวเหยียดอย่างเกลียดชังตนเอง ความชังชังที่พยายามสร้างขึ้นมาโหมกระหน่ำอยู่ภายในเรือนกาย
“ฉันเกลียดเธอ ผู้หญิงสารเลว!”
เขาด่าว่าหล่อนยาวเหยียดในลำคอ พร้อมกับสาปแช่งให้หล่อนตกนรกหมกไหม้ที่บังอาจมาทำให้ผู้ชายแข็งกระด้างยิ่งกว่าแผ่นศิลาอย่างตนเองต้องหวั่นไหว แต่ถึงแม้จะด่าทอด้วยความเกลียดชังแค่ไหน แต่เจ้าอวัยวะที่ไร้สมองกึ่งกลางลำตัวก็ยังคงแข็งชัน และสร้างความอึดอัดปวดหนึบให้กับเจ้าของร่างมากมายยิ่งนัก
“นรก!”
ถ้อยคำของเขาดุดันดุเดือดดังเล็ดลอดออกมาจากไรฟันขาวสะอาด ก่อนที่มือใหญ่จะกอบกุมความเป็นชายที่ทั้งแข็งและขยายใหญ่ไม่หยุดเอาไว้ จากนั้นก็เคลื่อนไหวมือเป็นจังหวะ
“อืมมมมม...”
เขาเกลียดตัวเองนัก เกลียดที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้ เกลียดที่ต้องมาช่วยตัวเองเพราะผู้หญิงแพศยาน่าขยะแขยงอย่างนั้น
“ฉันเกลียดเธอ... โอ้ว... โอ้ว... อืมมมม...”
เพียงไม่นาน น้ำสีขาวขุ่นก็พุ่งกระฉูดออกมาจนเปื้อนกับกระเบื้องผนังห้อง เสียงห้าวครางแผ่วเบา ก่อนที่ลมหายใจของคาฟาห์จะกลับมาเป็นจังหวะสม่ำเสมออีกครั้ง
ในที่สุดวันที่ต้องย้ายออกจากคฤหาสน์หรูของกานติมาก็เดินทางมาถึง หล่อนกับเพื่อนร่วมงานทุกคนหิ้วกระเป๋าเดินทางตรงไปยังรั้วใหญ่ หลังจากที่ส่งกานติมาขึ้นรถเพื่อบินไปประเทศสหรัฐอเมริกาพร้อมกับสามีสูงวัย
“โชคดีนะ รำพึง”
หล่อนกล่าวลาเพื่อนคนสุดท้ายด้วยความเศร้าหมอง น้ำตาคลอสองหน่วยตา เพราะไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะมีวันนี้ วันที่ต้องแยกย้ายกันไปคนละทิศละทาง
หลังมือขาวสะอาดยกขึ้นป้ายเม็ดน้ำตาที่ไหลลงมาเปื้อนแก้มนวลทิ้ง ก่อนจะหันไปโบกรถแท็กซี่ที่วิ่งผ่านมาพอดี
กระเป๋าเดินทางสามใบถูกยกขึ้นใส่ท้ายรถแท็กซี่ ก่อนที่หล่อนจะบอกจุดหมายปลายทางให้กับคนขับได้รับรู้เมื่อขึ้นมานั่งในตัวห้องโดยสาร
รถแท็กซี่ค่อยๆ แล่นขึ้นไปบนท้องถนนอีกครั้ง ในขณะที่หล่อนหันไปมองคฤหาสน์หลังงามด้วยความอาลัยอาวรณ์ ใจหายยิ่งนักที่ต้องจากลาแบบนี้
‘ปรางขออวยพรให้คุณนายมีความสุขมากๆ นะคะ’
“จริงเหรอ”
โมฮัมหมัดเบิกตาโต และอุทานด้วยความน้ำเสียงตื่นเต้นดีใจ เมื่อนักสืบที่ตนเองว่าจ้างให้คอยตามติดปรางสิตาโทร.มารายงานความคืบหน้า
“ครับท่าน เธอขนกระเป๋าสามใบขึ้นรถแท็กซี่สีชมพูคาดขาวไปเมื่อห้านาทีก่อนหน้านี้เองครับ”
“นายทำดีมาก ขอบใจมากนะ เดี๋ยวฉันจะให้คนโอนเงินค่าจ้างไปให้ อ้อ... แล้วอย่าลืมตามไปดูที่อยู่ใหม่ของหนูปรางด้วยนะ”
“ครับท่าน นี่ผมก็กำลังขับรถตามรถแท็กซี่อยู่ครับ”
“ดีๆ ขอบใจมากนะ”
โมฮัมหมัดวางสายจากคู่สนทนาแล้วก็ระบายยิ้มกว้างด้วยความตื่นเต้นดีใจ
“ฉันจะสมหวังแล้ว... ดีใจที่สุดเลย”
“ท่านคะ ได้เวลารับประทานอาหารกลางวันแล้วค่ะ”
รอยยิ้มของชายสูงวัยหดหายไปในทันที เมื่อได้ยินเสียงเข้มๆ ของมาเรีย
“ฉันมีอะไรจะตกลงกับเธอ มาเรีย”
“ถ้าท่านจะต่อรองเรื่องจะไม่รับประทานอาหารและยา คงไม่ได้นะคะ เพราะดิฉันต้องรายงานให้กับคุณคาฟาห์ทราบค่ะ”
“ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก” โมฮัมหมัดพยายามที่จะพูดอย่างใจเย็นกับผู้หญิงร่างยักษ์ตรงหน้า
“แล้วเรื่องอะไรคะท่าน”
“ฉันจะให้เงินเธอก้อนใหญ่สักก้อนหนึ่ง”
“ให้เงินดิฉันเหรอคะ”
มาเรียเอ่ยถามอย่างประหลาดใจ และเมื่อโมฮัมหมัดพยักหน้ารับ หล่อนก็อดที่จะถามกลับอย่างแปลกใจไม่ได้
“ให้เพราะความเสน่หาเหรอคะ”
“จะบ้าหรือไง ใครจะไปเสน่หาหล่อนกันล่ะ”
“อ้าว แล้วอย่างนั้น ท่านจะให้เงินดิฉันทำไมคะ หรือว่าดิฉันทำงานได้ดี”
โมฮัมหมัดส่ายหน้าไปมา “ไม่ใช่ว่าเธอทำงานดีหรืออะไรหรอก แต่ที่ฉันจะให้เงินเธอก้อนใหญ่น่ะ เพราะฉันต้องการให้เธอลาออกต่างหากล่ะ”
“ให้ดิฉันลาออกเหรอคะ?!”
“ใช่”
“ไม่ค่ะ ยังไงดิฉันก็ไม่ลาออกหรอกค่ะ” มาเรียส่ายหน้าดิกปฏิเสธ แต่โมฮัมหมัดไม่ยอมแพ้
“หนึ่งล้านบาท”
“ไม่ค่ะ ไม่ลาออกค่ะ”
“สองล้านล่ะ” โมฮัมหมัดเพิ่มจำนวนเงิน แต่มาเรียก็ยังคงส่ายหน้าปฏิเสธ
“งั้นสามล้านบาท”
“ยังไงดิฉันก็ไม่ลาออกค่ะท่าน”
เมื่อมาเรียยืนยันหนักแน่นไม่เปลี่ยนแปลง โมฮัมหมัดจึงต้องเพิ่มจำนวนเงินให้เยอะยิ่งขึ้น
“สิบล้านบาท ฉันจะเซ็นเช็คให้เธอเดี๋ยวนี้เลย ถ้าเธอยอมลาออกวันนี้”
“สิบ... สิบล้านบาทเลยเหรอคะ...” มาเรียละล่ำละลักถาม เบิกตากว้างอย่างเหลือเชื่อ
“ใช่ ฉันจะให้สิบล้าน ถ้าเธอยอมลาออก แต่ฉันมีเวลาจำกัดนะ เพราะถ้าฉันนับหนึ่งครบถึงสิบเมื่อไหร่ แล้วยังไม่ได้คำตอบจากเธอ คือว่าสิ่งที่ฉันพูดเป็นโมฆะ” โมฮัมหมัดเดินเกมรุกหนักขึ้น “หนึ่ง... สอง...”
“ออกค่ะ ดิฉันยอมลาออกค่ะ”
โมฮัมหมัดฉีกยิ้มกว้างอย่างดีใจเป็นที่สุด
“เธอแน่ใจนะว่าจะลาออกจริงๆ ไม่ได้โกหกฉันเล่น”
“ไม่โกหกแน่นอนค่ะ ดิฉันจะลาออกเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”
“ดีมาก งั้นไปเอาสมุดเช็คมาให้ฉันหน่อย ฉันจะเซ็นเช็คเงินสดให้เธอเดี๋ยวนี้แหละ”
มาเรียเต็มไปด้วยความตื่นเต้น เพราะจู่ๆ ก็ส้มหล่นได้เงินสิบล้านบาทมานอนกอดฟรีๆ
“ว่าแต่ท่าน... เกลียดดิฉันมากเลยเหรอคะ ถึงยอมเสียเงินมากมายขนาดนี้ เพื่อบังคับให้ดิฉันลาออกน่ะค่ะ”
หลังจากไปหยิบสมุดเช็คแล้วก็ปากกามายื่นให้กับโมฮัมหมัดแล้ว มาเรียอดที่จะเอ่ยถามไม่ได้
“ฉันไม่ได้เกลียดเธอสักหน่อย แต่ฉันกำลังมีแผนการบางอย่างต่างหากล่ะ”
“แผนการ?”
“ใช่ แผนการที่หากสำเร็จแล้ว ผลที่ได้รับมันจะมากกว่าเงินทั้งหมดที่ฉันมีในบัญชีเสียอีก” โมฮัมหมัดพูดขึ้นอย่างมีความสุข ประกายตาสุกใสเลยทีเดียว
“เกี่ยวกับคุณคาฟาห์ใช่ไหมคะ”
“เธอไม่ต้องรู้หรอกน่า มารับเช็คไป” โมฮัมหมัดโบกมือขึ้นตัดบท และส่งเช็คเงินสดให้กับมาเรีย
“ขอบคุณท่านมากค่ะ” มาเรียมองตัวเลขในเช็คด้วยความตื่นเต้นดีใจ ยิ้มไม่หุบเลยทีเดียว
“ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก เพราะเธอก็ช่วยฉันเหมือนกันนั่นแหละ”
“ค่ะท่าน”
“แล้วเย็นนี้ก็บอกเจ้าคาฟาห์ด้วยนะว่าจะลาออกน่ะ แต่อย่าพาดพิงมาถึงฉันเชียว ไม่อย่างนั้นฉันจะโทร.ไปอายัดเช็คในมือของเธอแน่นอน”
“ท่านสบายใจได้เลยค่ะ ดิฉันรู้ดีว่าควรจะโกหกยังไง”
“โอเคๆ งั้นมาพาฉันไปห้องอาหารเถอะ หิวแล้วเนี่ย”
โมฮัมหมัดนั่งยิ้มอยู่บนรถเข็นไปตลอดเส้นทาง ให้ตายเถอะ เขามีความสุขเหลือเกิน
หลังจากเก็บข้าวเก็บของในห้องเช่าราคาถูกที่สุดในย่านนั้นเสร็จเรียบร้อยแล้ว ปรางสิตาก็เดินออกมาปากซอยเพื่อจะออกไปหาซื้ออาหารมาไว้กินตอนเย็น
“ป้าจ๊ะ เอาข้าวผัดกุ้งหนึ่งกล่องจ้ะ”
ร้านอาหารตามสั่งริมถนนคือร้านที่หล่อนเลือกจะสั่งอาหาร หล่อนทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้ แต่แล้วก็ต้องรู้สึกไม่ดีเมื่อเห็นผู้ชายสี่คนที่นั่งอยู่ภายในร้านก่อนหน้ามองมายังตนเองไม่วางตา
- ผู้เขียน
