เมียคุณหมอมาเฟีย

แมวน้อย

หลังจากที่ตังเมได้ไปเจอกับว่าที่เจ้าบ่าวอย่างเหนือน้ำวันนั้น ทุกๆวันของเธอก็ไม่เคยสงบสุขอีกเลยเพราะเธอต้องเจอเขาทุกวันมาเกือบเดือนแล้ว โดยที่งานแต่งงานของเธอกับเขากำลังจะจัดขึ้นภายในอาทิตย์หน้านี้แล้ว

ตอนแรกงานแต่งงานของเธอกับเขาจะต้องจัดขึ้นเดือนหน้า แต่จู่ๆก็เลื่อนมาเป็นอาทิตย์หน้าอย่างกะทันหัน

“ตื่นได้แล้ว ฉันไม่ชอบคนที่นอนกินบ้านกินเรือนหรอกนะ”น้ำเสียงเรียบนิ่งของเหนือน้ำปลุกร่างบางที่กำลังนอนอยู่หวังจะให้หญิงสาวตื่นขึ้นมา ตังเมที่รับรู้ถึงใครบางคนที่อยู่ในห้องเธออีกคนก็ลืมตาขึ้นมาด้วยความงัวเงียเพราะเพิ่งหลับได้ไม่นานหลังจากที่ยุ่งกับการทำงานเป็นอย่างมาก

“นายอย่ามากวนฉันสิ”หญิงสาวดึงผ้าห่มมาคลุมโปงต่อต้านชายหนุ่มที่พยายามจะปลุกเธอให้ตื่น

“ก็ได้ งั้นฉันนอนด้วยแล้วกัน”ว่าแล้วร่างหนาก็ทิ้งตัวลงนอนข้างๆเธอทันที

ไม่วายคว้าเธอไปกอดเป็นหมอนข้างอีกต่างหาก

เธอไม่สงสัยเลยว่าเขาจะเข้ามาในห้องเธอได้ยังไงนอกเสียจากแม่ของเธอบอกให้เธอกับเขาแลกกุญแจสำรองกันโดยให้เหตุผลว่าเผื่อมีอะไรฉุกเฉินเกิดขึ้นจะได้ช่วยเหลือกันได้ เหนือน้ำถึงได้เข้าออกห้องเธอราวกับห้องของตัวเองทั้งที่เธอไม่เคยไปยุ่งกับห้องของเขาเลยสักครั้ง

“อย่ากอด ฉันอึดอัด”ร่างบางดิ้นขลุกขลิกอยู่ในอ้อมกอดของเหนือน้ำพยายามจะผลักเขาออกห่างแต่ก็ไม่เป็นผลมากนักเพราะเขายังคงไม่ยอมปล่อยเธอเหมือนเดิม

“จะนอนก็นอนสิ ไม่งั้นฉันจะลากเธอลงจากเตียงแทนแล้วนะ”ชายหนุ่มหันมาขู่เสียงดุใส่เธอ หญิงสาวที่ยังคงง่วงอยู่เลยยอมนอนแต่โดยดี เพราะเขามันเป็นพวกพูดจริงทำจริง คราวที่แล้วที่เธอไม่ยอมไปหาเขาตามนัดเขาก็บุกเข้ามาในห้องเธอจริงๆ แล้วยังเอาเรื่องที่เธอไม่ไปหาเขาตามนัดไปฟ้องพ่อกับแม่ของเธอ จนเธอโดนแม่ดุอีกด้วย

แสงแดดในยามบ่ายส่องลอดผ่านผ้าม่านที่แง้มไว้เข้ามากระทบกับใบหน้ารูปไข่ที่ยังคงหลับใหลอยู่ในห้วงนิทราหลังจากที่ได้พักผ่อนจากการทำงานหนักหน่วงกว่าหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา

ร่างสูงเดินมาปิดผ้าม่านบังแสงแดดที่รบกวนการนอนของคนบนเตียงแต่เขาก็ยังคงวนเวียนอยู่ในห้องนอนของหญิงสาวพลางสำรวจรอบๆห้องก่อนจะหยิบรูปในวัยเด็กของเธอขึ้นมาดู

“เธอนี่ ความจำสั้นชะมัด ใจคอไม่คิดจะมีฉันไว้ในความทรงจำบ้างหรือไง”เหนือน้ำเอ่ยด้วยน้ำเสียงตัดพ้อก่อนจะวางรูปนั้นไว้ที่เดิม และหันมามองหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงก่อนจะนึกอะไรบางอย่างได้จึงออกไปนอกห้อง

ตังเมขยับตัวอย่างช้าๆก่อนจะลุกขึ้นบิดขี้เกียจทั้งที่ดวงตาทั้งสองข้างยังคงปิดอยู่ กลิ่นหอมของอาหารบางอย่างจะลอยมาเตะจมูกของเธอจนต้องรีบลืมตาขึ้นมาและออกไปตามกลิ่นของมัน ก่อนจะพบกับร่างสูงที่กำลังใช้ห้องครัวของเธอทำอาหารอยู่นั่นเอง

“นั่นนายทำอะไรน่ะ”เหนือน้ำหันมามองเจ้าของเสียงก่อนจะกลับมาสนใจอาหารตรงหน้าของตัวเองต่อ ตังเมจึงเดินมาข้างๆของเขาแทนเพื่อมองดูอาหารที่กลิ่นหอมโชยจนเธอเริ่มหิวขึ้นมาแล้ว

“ออกห่างจากอาหารของฉันเลยนะ”ชายหนุ่มเอ่ยว่าร่างบางที่จ้องอาหารในกระทะไม่หยุดจนแทบจะเอาหน้าจุ่มลงไปในนั้นแล้ว เขาจึงเอามือดันหน้าของเธอให้ออกห่างทันที

“อย่างกนักสิ ฉันแค่ดูเท่านั้นเอง”ตังเมยืนมองเขาทำอาหารและใจจดใจจ่อกับอาหารในกระทะที่ส่งกลิ่นหอมฉุยมาเป็นระลอกจนกระทั่ง...

โครก~ คราก~

นั่นไม่ใช่เสียงร้องของตัวอะไรที่ไหน แต่มันคือเสียงท้องร้องของเธอนั่นเอง เหนือน้ำหัวเราะออกมาเล็กน้อยอย่างลืมตัว ทันใดนั้นก็โดนฝ่ามือบางฟาดลงที่แขนเต็ม

เพลี้ยะ

“อย่ามาขำฉันนะ นายไม่เคยท้องร้องหรือไง”จากใบหน้าที่สดใสก่อนหน้านี้

บัดนี้ได้กลายเป็นหน้าบูดไปเรียบร้อยแล้ว อาหารที่อยู่ในกระทะก็เสร็จพอดีนั่นทำให้หญิงสาวหายหน้าบูดได้หน่อย

เหนือน้ำจัดอาหารใส่จานก่อนจะนำมาวางที่โต๊ะตรงโซฟาโดยมีตังเมเดินตามหลังเขาต้อยๆ

“นี่ เธออย่ามาแย่งฉันกินสิของเธอก็มี”เหนือน้ำที่เพิ่งนั่งลงแต่พอหันมามองจานของตัวเองอีกทีกุ้งตัวใหญ่ในจานของเขาไปอยู่ในปากของหญิงสาวที่นั่งข้างๆแล้ว

“ค่าใช้ห้องครัวฉัน แล้วก็มากวนฉันตอนนอน”

“ยัยขี้งก กินเสร็จแล้วก็ไปอาบน้ำแต่งตัวซะ คืนนี้เธอต้องไปทำธุระกับฉัน”ตังเมหันมามองหน้าของชายหนุ่มด้วยความงงเพราะก่อนหน้านี้เขากับเธอก็ไปทำธุระทุกอย่างเรียบร้อยหมดแล้วนี่ แล้วนี่ยังพาเธอไปทำธุระตอนกลางคืนอีกต่างหาก

“ธุระอะไร”

“ไปถึงเดี๋ยวก็รู้เองแหละ”เขาทิ้งความสงสัยไว้ให้หญิงสาว เพราะคืนนี้ที่เขาพาเธอไปก็เพื่อจะให้เธอได้รู้จักตัวตนของเขาทั้งหมดก่อนที่จะต้องย้ายมาอยู่ด้วยกัน รวมถึงเขาเองก็มีเรื่องที่ยังค้างคาใจเกี่ยวกับเธออยู่ด้วย แล้วเหนือน้ำก็พาหญิงสาวออกจากคอนโดตอนสามทุ่ม

@STN Pub

ตังเมมองว่าที่เจ้าบ่าวของตัวเองด้วยความสงสัยเพราะไม่เข้าใจว่าเขาพาเธอมาที่นี่ทำไมแต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกไป มือหนาคว้าแขนเรียวก่อนจะดึงให้เธอมาเดินข้างๆเขาพร้อมกับโอบไหล่ของเธอไว้แน่นและเดินเข้าไปในผับ พอเข้ามาข้างในเธอก็พอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงได้เลือกที่จะโอบไหล่เธอไว้ คนข้างในแน่นมากถ้าซุ่มซ่ามก็คงอาจจะโดนชนจนกระเด็นหรือไม่ก็เผลอไปชนคนอื่นจนเกิดเรื่องขึ้นมาก็ได้

เหนือน้ำพาหญิงสาวข้างกายขึ้นมาที่ชั้นบนของผับซึ่งเป็นพื้นที่ส่วนบุคคลก่อนจะพาเธอเข้าไปในห้องหนึ่งที่เขียนด้านหน้าว่า “ NN”

“นายพาฉันมาที่นี่ทำไมเนี่ย แล้วนี่ห้องใครอ่ะ”ตังเมเอ่ยถามพลางมองไปรอบๆห้องที่ของทุกอย่างดูหรูหราและคุณภาพดีไปหมด เฟอร์นิเจอร์ภายในห้องก็เป็นแบรนด์ดังที่ต้องนำเข้าจากต่างประเทศเท่านั้น

“ห้องฉันไง ชอบเหรอ”คิ้วหนายกขึ้นสูงเป็นเชิงถามหญิงสาวที่ดูจะชอบห้องทำงานของเขามาก

“นี่นายทำงานที่นี่ด้วยเหรอ เงินเดือนเยอะมั้ย ฝากฉันเข้าทำงานด้วยได้หรือเปล่า”ตังเมมีท่าทีกระตือรือร้นเมื่อเข้าใจว่าชายหนุ่มนั้นทำงาน อยู่ที่นี่ ซึ่งที่จริงเธอก็ไม่ได้เข้าใจผิดหรอกเพียงแต่เธอคิดว่าเขาเป็นลูกน้องที่นี่หรือไง คนอย่างเขาเนี่ยนะจะยอมเป็นลูกน้องใคร

“เดี๋ยวเธอก็จะได้ตำแหน่งภรรยาคุณหมอแล้ว จะมาทำงานที่นี่ทำไมกัน

งานอื่นฉันมีให้เธอเลือกเยอะแยะ”

“ก็ฉันอยากทำงานในห้องแบบนี้ ทำไมกลัวฉันแย่งงานนายหรือไง”ท่าทางอวดดีที่ดูน่ารักของเธอนั้นทำให้ชายหนุ่มถึงกับปวดหัว เหมือนแมวตัวน้อยๆที่พร้อมจะข่วนเขาตลอดเวลา

“เธอไม่มีทางแย่งงานฉันได้หรอก อย่ามั่นใจนักเลย”

“ก็ไม่แน่ นายช่วยคุยกับเจ้านายให้หน่อยสิ ว่าแต่เงินเดือนดีมากมั้ยอ่ะ ดูจากห้องแล้วน่าจะดีมากเลยนะ”ตังเมรู้สึกชอบห้องนี้มากอย่างบอกไม่ถูกก่อนจะเอ่ยถามเหนือน้ำขึ้นมาอีกครั้งอย่างไม่ยอมแพ้

“ทำงานที่นี่เงินเดือนไม่เยอะหรอก แต่ถ้าเธอทำงานเป็นเมียฉันเงินเดือนเยอะกว่านี้อีกหลายเท่านะ”