สงสัย
1286 คำ
“คงไม่ดีกว่าค่ะ ฉันไม่อยากทักทายคนปากปีจอ”ท่าทีของตังเมแสดงออกว่าไม่ค่อยชอบเขาอย่างชัดเจน
“นิสัยไม่น่ารักเหมือนเดิมเลยแหะ”สิ่งที่ชายหนุ่มเอ่ยทำให้ตังเมชะงักไปนิดหน่อย
“นายรู้จักฉันมาก่อนหรือไง ถึงได้รู้ว่าฉันเหมือนเดิมหรือไม่เหมือนเดิม”
“หลีกไปได้แล้ว ฉันจะกลับไปหาพ่อกับแม่”ตังเมผลักชายหนุ่มจนเซเล็กน้อย
และรีบเดินกลับไปที่โต๊ะอาหาร เหนือน้ำก็เดินตามหญิงสาวไปด้วยเช่นกัน
เมื่อกลับมาถึงโต๊ะอาหารที่เคยนั่งมันก็ว่างเปล่าแล้วพอมองไปรอบๆก็ไม่เห็นพ่อแม่ของเธอกับคุณพ่อแม่ของชายหนุ่มเลย ตังเมรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก็พบกับข้อความของผู้เป็นแม่ที่ส่งมาบอกเธอตั้งแต่ห้านาทีที่แล้ว
‘พี่เหนือน้ำเขาอาสาจะไปส่งลูกที่คอนโดเอง พ่อกับแม่เลยกลับบ้านมาก่อนแล้วอย่าดื้อกับพี่เขาล่ะ’
หญิงสาวหันมาจ้องหน้าคนที่เดินตามมาอย่างเอาเรื่อง นี่พ่อกับแม่ของเธอไปหลงกลอะไรหมอนี่เข้าเนี่ย ทำไมถึงได้ยอมให้เธอไปกับเขาง่ายๆแบบนี้
“กลับกันเถอะเดี๋ยวฉันไปส่งเธอเอง”
“ไม่เป็นไร ฉันกลับเองได้”ตังเมทำท่าจะเดินหนีออกมา
“งั้นฉันจะโทรบอกคุณน้ากับคุณอาว่าเธอไม่ยอมกลับกับฉัน”เหนือน้ำเองก็รีบเอ่ยขู่เพื่อให้หญิงสาวยอมให้เขาไปส่ง
“ก็ได้”ตังเมตกลงอย่างไม่ค่อยพอใจนัก
“แล้วอีกอย่างฉันแก่กว่าเธอตั้งหลายปี ทำไมถึงไม่เรียกฉันว่าพี่”
“ก็ไม่อยากเรียก จะทำไม”
“ถ้าเธอยังดื้ออยู่แบบนี้ ฉันจะฟ้องคุณน้ากับคุณอาให้หมดเลย”
“อะไรๆก็จะฟ้องพ่อกับแม่ฉัน นายเป็นพวกขี้ฟ้องหรือไง จบหมอซะเปล่าขี้ฟ้องชะมัด”เหนือน้ำที่ถูกต่อว่าก็หันมามองหน้าหญิงสาวอย่างเอาเรื่องก่อนจะดึงแขนเล็กให้เดินตามมาที่รถซึ่งจอดอยู่ที่ลานจอดรถทันที
ตังเมยอมขึ้นรถของเขาอย่างง่ายดาย ทว่ากว่าจะมาถึงคอนโด เธอก็ตีกับเขาตั้งแต่ขึ้นรถยันลงรถจนตอนนี้จะถึงห้องของเธออยู่แล้ว เธอก็ยังคงตีกับเขาอยู่และเธอก็ได้รู้ว่าหมอนี่อยู่คอนโดเดียวกันกับเธอแล้วยังอยู่ชั้นเดียวกันห้องตรงข้ามกันอีก
“ฉันจะเข้าห้องแล้ว”
“อืม พรุ่งนี้จะพาไปเลือกชุดแต่งงาน”
“อืมๆ”หญิงสาวรีบแตะคีย์การ์ดแล้วเข้าไปในห้องของตัวเองทันที
ส่วนเหนือน้ำก็รอจนว่าที่เจ้าสาวของตัวเองเข้าไปในห้องเรียบร้อยแล้ว จึงเข้าไปในห้องของตัวเอง ร่างสูงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดอ่านข้อความเพราะตลอดทางโทรศัพท์ของเขาสั่นตลอดเวลา เลยคาดว่าน่าจะมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นอย่างแน่นอน สีหน้าของชายหนุ่มเปลี่ยนไปทันทีที่ได้อ่านข้อความในโทรศัพท์ราวกับคนละคนกับก่อนหน้านี้
เหนือน้ำนั่งหน้าเครียดอยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจหยิบกุญแจรถและลงไปที่ลานจอดรถอีกครั้ง
ตังเมที่รู้สึกหิวหลังจากที่ยังทานอาหารไม่อิ่มเพราะโดนว่าที่เจ้าบ่าวของตัวเองปากปีจอว่าเธอจนเสียอารมณ์ เธอจึงลงมาที่ซูเปอร์มาเก็ตด้านล่างของคอนโดที่เปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ก่อนจะหันไปเห็นรถของคนที่เพิ่งแยกกันเมื่อสิบกว่านาทีก่อนหน้านี้ขับผ่านออกไป
“จะออกไปไหนตอนดึกดื่นป่านนี้”ตังเมเผลอพึมพำออกมาอย่างลืมตัว
เมื่อได้สติก็รีบเดินกลับขึ้นไปบนคอนโดพร้อมสะบัดความคิดในหัวของตัวเองทิ้งไปโดยทันที
@STN Pub
เหนือน้ำเข้ามาที่ผับแห่งหนึ่งซึ่งเป็นผับที่มีขนาดใหญ่ที่สุดของที่นี่เลยล่ะ
ซึ่งก็เป็นของเขากับเพื่อนอีกสองคนซึ่งสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก
“ไปเจอว่าที่เจ้าสาวมาถูกใจมั้ยล่ะ”ชายหนุ่มหน้าทะเล้นเอ่ยถามพลางโยนแฟ้มเอกสารให้เหนือน้ำอย่างคุ้นเคย
“พวกมันเป็นใคร”เหนือน้ำเลือกที่จะเบี่ยงเบนการตอบคำถามของต้นไม้และหันไปหาเพื่อนสนิทอีกคนที่ใส่แว่นและนั่งเล่นเกมส์อยู่ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“พวกของไอ้เวกัส”ชายหนุ่มมีท่าทีหัวเสียทันทีเมื่อได้ยินคำตอบจากฉลาม
แต่เพื่อนสนิททั้งสองคนนั้นไม่มีท่าทีเดือดเนื้อร้อนใจเลยแม้แต่น้อย
ส่วนที่เหนือน้ำร้อนใจก็ไม่ใช่เพราะกลัวพวกของเวกัสและเรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับเขาเลยแม้แต่น้อย แต่นี่คือสาเหตุที่พ่อแม่ของตังเมยอมให้ตังเมแต่งงานกับเขาต่างหากล่ะ…
ทางด้านจันทราและพิทักษ์เมื่อรู้ข่าวที่พวกของเวกัสเริ่มเข้าใกล้พวกเขามากขึ้นเรื่อยๆก็เริ่มระแวงขึ้นมาอีก ตอนนี้ลูกสาวคนโตก็มีเหนือน้ำเป็นคนดูแลแล้ว
แต่ทว่าลูกสาวคนเล็กอย่างสายฟ้าล่ะ สายฟ้าเพิ่งจะอายุสิบแปดเท่านั้นเองแล้วยังมีนิสัยห้าวมากอีกด้วย ถ้าเตือนเฉยๆก็คงจะไม่มีทางรอดพวกนั้นแน่ๆ มีอีกทางคือต้องหาคนที่สามารถไว้ใจได้ฝากสายฟ้าไว้
พวกเขาอาจจะดูเป็นพ่อแม่ที่แย่ที่ต้องเอาลูกสาวบุญธรรมของตัวเองทั้งสองคนไปให้คนอื่นดูแลแทน แต่เพื่อความปลอดภัยของลูกสาวทั้งสองคนพวกเขาก็คงต้องยอมทำเพราะพวกเขาไม่ได้มีอิทธิพลมากพอที่จะปกป้องลูกสาวทั้งสองไว้ได้ด้วยตัวเองจริงๆ
“พ่อคะแม่คะ สายฟ้ากลับมาแล้วค่ะ”หญิงสาวผมสั้นรีบวิ่งเข้ามากอดพ่อกับแม่หลังจากที่เพิ่งกลับมาจากโรงเรียน ใบหน้าจิ้มลิ้มของลูกสาวคนเล็กแสนดื้อและซนที่สุด แต่กลับเป็นความสดใสที่สำคัญที่สุดของครอบครัวเลยล่ะ เพราะไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหนก็มักจะทำให้ที่นั่นเต็มไปด้วยรอยยิ้มเสมอ
“สายฟ้า พ่อกับแม่มีเรื่องจะคุยกับหนู”
“เรื่องอะไรเหรอคะ”ดวงตากลมโตจ้องมองมาที่พ่อแม่อย่างสงสัย
“เดือนหน้าหนูก็เรียนจบมัธยมแล้ว พ่อกับแม่จะให้หนูไปอยู่กับพี่สาวของแม่ที่อยู่อิตาลีแล้วเรียนอยู่ที่นั่นเลย”
“ก็ดีเหมือนกันค่ะ หนูเองก็จะได้ฝึกภาษาอิตาเลียนที่เรียนมาด้วย แต่ว่าหนูไม่อยากห่างจากพ่อกับแม่เลยค่ะ”สายฟ้าสังเกตได้ว่าตอนนี้พ่อกับแม่กำลังมีความ
จำเป็นบางอย่างที่ไม่สามารถบอกเธอกับพี่สาวได้ เธอจึงเลือกที่จะตกลงเพื่อไม่ให้ทั้งสองต้องกังวลและเป็นห่วงเธอ
“เดี๋ยวพ่อกับแม่จะไปเยี่ยมบ่อยๆ หนูต้องไปหลังจากที่งานแต่งของพี่ตังเมเสร็จเรียบร้อยแล้ว”
“ค่ะ งั้นหนูขอตัวไปอ่านหนังสือเตรียมสอบก่อนนะคะ”หญิงสาวแยกตัวออกมาหลังจากที่คุยกันเสร็จ แม้จะเข้าใจว่าพ่อกับแม่มีเหตุผลที่ต้องทำแบบนั้นแต่ก็อดที่จะสงสัยถึงเหตุผลนั้นไม่ได้และหลังๆมานี้พ่อกับแม่มีท่าทีเป็นห่วงเธอมากจนผิดปกติแน่นอนว่านั่นอาจจะไม่ใช่เรื่องดี เธอต้องหาเหตุผลให้ได้ว่าทำไมพ่อกับแม่ถึงต้องผลักไสเธอกับพี่สาวให้ไปอยู่ที่อื่นด้วย
- ผู้เขียน
