“เมื่อกี้ว่าไงนะ ใจสั่นคลอนเพราะคิดถึงแต่พี่เหรอ?”
เขาไม่ถามเปล่ากดจมูกกับแก้มเธอแล้วคลอเคลียไม่ห่าง
ฟ้าพราวเบี่ยงหน้าหลบไม่พ้นจึงเสียแก้มอมชมพูให้จมูกโด่ง
เธอเอียงหน้าน้อยๆ มองเขาในระยะประชิด พึมพำเบาๆ พ่นลมหายใจหอมๆ
“ต่อให้ฉันไม่ได้รักคู่หมั้นแต่ก็ไม่ควรคิดถึงคนอื่นนอกจากเขาใช่มั๊ยล่ะ เราควรทำให้มันถูกต้อง จับมือกันไปยอมรับผิด ยืดอกรับผลกรรมแบบแมนๆ ไปเลย ให้เขาเกลียดจนถอนหมั้นดีกว่าหลอกให้ความหวังเขาแบบนี้ นายต้องช่วยฉันนะ”
วิณณ์เอื้อมมือกุมกระหม่อมคู่หมั้นอย่างเอ็นดู แน่นอนว่าเขาไม่ยอมถอนหมั้นกับเธอเด็ดขาด เรื่องอะไรจะช่วย
ฟ้าพราวมองใบหน้าที่ประดับรอยยิ้มกรุ้มกริ่มของเขาอย่างไม่ชอบใจสักนิด
“นายมันตัวอันตราย ฉันไม่อยากชอบนาย”
“อ้าว?” วิณณ์เริ่มไม่สบอารมณ์ “แต่พี่ชอบฟ้านะครับ”
“นายจะชอบฉันได้ยังไง เห็นมั้ยว่าเรื่องมันยุ่งขนาดไหน เอาชีวิตสงบสุขของฉันคืนมา” ฟ้าพราวเริ่มโวยวาย
ว
