“ปล่อย ฉันจะกลับไปพักผ่อน”
“ทำไมล่ะ จะรีบไปไหน ไม่อยากอยู่คุยกับผู้ชายที่เธออยากได้เป็นผัวจนตัวสั่นแล้วหรือไง”
นิโคไลสาดซัดวาจาร้ายกาจเข้าใส่อย่างไม่ปรานีพลางรั้งร่างอรชรให้เข้ามาใกล้เรื่อยๆ ในขณะที่เจ้าของร่างขืนตัวเอาไว้สุดกำลัง
“นี่ไงฉันก็อยู่ตรงนี้แล้วไง ถ้าอยากให้ฉันเอานัก ก็แก้ผ้าสิ ฉันจะสงเคราะห์ให้”
แก้มนวลแดงก่ำ ดวงหน้างามร้อนฉ่า อิงบุญบิดมือแรงๆ จนสุดท้ายก็เป็นอิสระ จากนั้นก็รีบถดถอยหนีไปห่างไกล มองเขาด้วยสายตาเจ็บปวด
“ความคิดสกปรก!”
นิโคไลหัวเราะเยาะหยัน ตวัดสายตามองร่างอรชรในชุดเสื้อยืดตัวขาวกับกางเกงขาสั้นอวดเรียวขานวลเนียนด้วยสายตาดูแคลน
“แต่ความคิดของฉันคงไม่สกปรกเท่ากับร่างกายเน่าๆ ของเธอล่ะมั้งอิงบุญ อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ว่าเธอมานั่งตรงนี้ทำไม รอดักผู้ชายที่เดินผ่านไปผ่านมาใช่ไหมล่ะ”
ถึงจะรู้ว่าไม่มีทางที่คนนอกจะเข้ามาแถวนี้ได้นอกจากคนงานผู้ชายของพ่อตัวเอง แต่นิโคไ
