ตอนที่ 7
1010 คำ
มือบางที่กำลังเสียบดอกกุหลาบลงในแจกันกลางโต๊ะอาหารชะงักงันเมื่อร่างสูงใหญ่ในชุดสีเขียวอ่อนสดใสเดินเข้ามา หัวใจของหล่อนเป็นแบบนี้ทุกครั้ง เต้นแรงระรัว และจ้องหน้าผู้ชายตัวโตอย่างลืมตัวลืมใจ ลืมไปว่าหล่อนกับเขาไม่ใช่มิตรสหายกัน แต่เป็นศัตรูคู่อาฆาตต่างหาก
“เลิกมองฉันเหมือนหมาเห็นเครื่องบินได้แล้ว”
น้ำเสียงกระด้างรู้ทันของนิโคไลทำให้อิงบุญได้สติ หล่อนหน้าร้อนผ่าว แก้มนวลแดงก่ำ รีบจัดการเสียบดอกกุหลาบดอกสุดท้ายกับแจกัน จากนั้นก็รีบส่งสัญญาณให้สาวใช้จัดการตั้งโต๊ะทันที
“ไม่เถียง...”
เขาหัวเราะเยาะเสียงเหยียดหยามในขณะทรุดกายอันสมบูรณ์แบบลงกับเก้าอี้
อิงบุญเม้มปากแน่น สูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ ก่อนจะโต้ตอบออกไป
“ที่ฉันไม่เถียงคุณ ก็เพราะว่าฉันไม่อยากอารมณ์เสียตั้งแต่ตอนเช้าค่ะ”
แล้วหล่อนก็ทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้ตัวข้างๆ กับเขานั่นแหละ นิโคไลลุกพรวดพราดขึ้นอย่างรวดเร็วและโวยวายลั่น
“ใครใช้ให้เธอมานั่งตรงนี้ ตีเสมอฉัน อิงบุญ!”
คนถูกต่อว่าหน้าชาดิก แต่ก็ยังตีหน้าเรียบเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไร
“ตรงนี้มันคือที่ของฉันนี่คะ”
นิโคไลหันจ้องหน้าผู้หญิงที่นั่งหน้าเรียบเฉยอยู่ข้างตัวอย่างโกรธจัด เขาขบกรามแน่นจนขึ้นสันจากนั้นก็กระชากหล่อนเข้าสู่สงครามน้ำลายทันที
“มันไม่ใช่ที่ของเธอ ผู้หญิงต่ำๆ อย่างเธออย่าคิดจะมาตีเสมอกับฉันจำเอาไว้”
แม้จะเจ็บปวดรวดร้าว และขมขื่นแค่ไหน แต่อิงบุญก็จำต้องปั้นยิ้มต่อไปอย่างไม่มีทางเลือก หล่อนจะแพ้ไม่ได้ หล่อนต้องชนะเท่านั้น
“อย่าลืมไปสิคะว่าฉันน่ะเป็นใคร”
“ก็อีตัวยังไงล่ะ อีตัวที่ใฝ่สูง”
“มันก็แล้วแต่คุณจะคิดเถอะค่ะ แต่ดิฉันยังยืนยันว่าตัวเองจะนั่งอยู่ตรงนี้ จะทานอาหารร่วมโต๊ะกับคุณในทุกๆ มื้อ”
สายตาท้าทายของผู้หญิงที่เขาบอกตัวเองให้เกลียดอยู่เสมอ ทำให้นิโคไลเดือดปุดปุดไปทั้งเนื้อทั้งตัว เขากัดฟันแน่น กำมือเป็นหมัดหนาใหญ่ จ้องมองหล่อนราวกับจะแผดเผาให้ไหม้เป็นเถ้าธุลี
“เธอนี่มันก็หน้าหนาดีนะ ฉันบอกว่าเกลียด ทั้งเกลียดทั้งขยะแขยง แต่เธอก็ยังทน ยังดื้อด้านที่จะอยู่ตรงนี้ นี่ถามจริงๆ เถอะพ่อแม่ของเธอไม่เคยสั่งสอนคุณสมบัติของผู้หญิงที่ดีให้เลยหรือไง หรือว่าวันๆ สอนแต่การให้ท่าผู้ชาย”
“คนเลว! อย่ามาลามปามถึงพ่อกับแม่ของฉันนะ”
หญิงสาวโกรธจัดเมื่อผู้ชายตรงหน้าเอ่ยถึงบุพการีที่ล่วงลับไปแล้วของตัวเองอย่างเสียๆ หายๆ หล่อนกัดฟันแน่น มองเขาด้วยสายตาเขียวปั้ด
“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะลบหลู่พ่อแม่ของเธอหรอกน่ะ แต่เธอทำตัวของเธอเองต่างหาก ร่าน แพศยา และหน้าด้านที่สุด”
ในที่สุดก็ไม่อาจจะทนต่อโทสะที่อัดแน่นอยู่ภายในอกได้อีก มือบางตวัดลงบนซีกหน้าของนิโคไลเต็มแรง จนหน้าของเขาสะบัดไปในทิศทางตรงกันข้าม
“นี่คือสิ่งที่คุณควรจะได้รับคุณนิค”
คนตัวโตค่อยๆ หันกลับมา มองหล่อนด้วยสายตาลุกเป็นไฟ แต่ถึงแม้จะหวาดกลัวแค่ไหน แต่อิงบุญก็ถอยไม่ได้เสียแล้ว
“ฉันขอบอกคุณเอาไว้ตรงนี้เลยนะว่า ฉันน่ะคือว่าที่เมียของคุณ ดังนั้นทุกสิ่งทุกอย่างในบ้านหลังนี้ หรือแม้แต่ชีวิตของคุณก็ต้องเป็นของฉัน จำเอาไว้คุณนิโคไล อิสไมนอฟ มาร์คิเดฟ!”
คนตัวโตแค่นยิ้มหยัน ผุดลุกขึ้นยืนตระหง่าน เสียงสาวใช้ร้องอุทานด้วยความตกใจ แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วยอิงบุญแม้แต่คนเดียว
“ผู้หญิงอย่างเธอมันหนาตราช้าง ทั้งร่านทั้งแรด อยากแต่จะมีผัว จำเอาไว้นะถึงฉันจะแต่งงานกับเธอ ฉันก็จะไม่มีวันสนใจใยดีผู้หญิงต่ำๆ อย่างเธอ ก็แค่เมียกอดทะเบียนสมรส แต่เธอจะไม่มีวันได้กอดฉันแน่จำเอาไว้ แม่อีตัวใฝ่สูง!”
หล่อนน้ำตาร่วง แต่ก็ยังเชิดหน้า
“แค่ทะเบียนสมรสฉันก็พอใจแล้วค่ะ ดังนั้นคุณก็ไม่จำเป็นต้องมาสนใจใยดีฉัน หน้าที่ของฉันก็คือการอยู่ในที่ที่ฉันสมควรจะอยู่ อย่างเช่นบนโต๊ะอาหารนี้ฉันก็มีสิทธิ์ที่จะใช้มันร่วมกับคุณเช่นกัน ดังนั้นอย่ามาใช้อำนาจเถื่อนบีบบังคับฉัน เพราะฉันสู้ยิบตาเลยทีเดียว”
หญิงสาวลุกขึ้นยืนจ้องหน้าประสานสายตากับคนตัวโตอย่างไม่ยอมแพ้ และนั่นก็ทำให้นิโคไลที่ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครขัดใจได้มาก่อนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีก
“เธอคิดหรือว่าจะสู้กับฉันได้”
อิงบุญเชิดหน้ายังไม่ทันจะได้ตอบออกไป ร่างของหล่อนก็ถูกเขาฉุดกระชากลากถูให้ออกไปจากห้องอาหารอย่างป่าเถื่อน
“คนบ้าปล่อยฉันนะ ปล่อยสิ”
หญิงสาวดิ้นรนไปตลอดทาง แต่ดูเหมือนว่ายิ่งหล่อนดิ้นรน โวยวายเท่าไหร่ นิโคไลก็ยิ่งสะใจมากขึ้นเท่านั้น
“ดิ้นเข้าไป ฉันชอบเวลาเห็นเธอกระวนกระวายหาทางรอดให้กับตัวเองน่ะ”
น้ำตาไหลลงมาอาบแก้มเมื่อสุดท้ายแล้วเขาก็โยนร่างของหล่อนลงไปกองกับพื้นห้องครัวที่เป็นที่อยู่สำหรับคนใช้อย่างไม่ปรานี
“นี่แหละคือที่อยู่ของเธอ และอย่าสะเออะขึ้นไปตีตัวเสมอฉันอีกล่ะ”
เขาเท้าสะเอวจ้องหน้าหล่อนด้วยรอยยิ้มแห่งผู้ชนะ ขณะที่อิงบุญได้แต่กัดปากแน่น น้ำตาซึมแทบจะร่วงหล่นออกมาเสียให้ได้
- ผู้เขียน
