‘พวกเธอ! เล่นบ้าอะไรกัน หยุดเดี๋ยวนี้นะ!’
‘อาจารย์มา! หนีเร็วพวกเรา >O
‘กรี๊ดดด’
‘แฟร์! หนีเร็วแก โอ๊ย! ...จิน’
‘งานเข้าเว้ย! ยุบวงด่วน! ฮ่าๆ’
เสียงเพลงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความอ่อนพลิ้วราวสายป่านถูกกระชากขาดกะทันหันทันทีที่มันหยุดกึก! ฉันสะดุ้งนิดๆ และเปิดเปลือกตาเพื่อพบว่า...
กำลังยืนอยู่คนเดียวกลางสนามหน้าเสาธง =[]=!
อันที่จริงก็ไม่ใช่คนเดียวน่ะนะ เพราะตรงหน้าฉันมีร่างสูงที่ยืนหันหลังให้เพราะกำลังยื่นมือไปรอรับมือเล็กๆ ของเจรัลดีนให้กระโดดตามลงมาจากเวที กับนักไวโอลินอีกสองคนที่กระโดดลงมาแล้วใส่เกียร์เสือซีต้าร์โกยแน่บ เพื่อหนี... อาจารย์เลอลักษณ์
คู่ปรับตลอดกาลของฉัน TOT
“เฮ้ย!”
เซย์ชะงักนิดๆ เมื่อหันกลับมาเห็นฉันยังยืนอ้าปากเอ๋ออยู่ที่เก่า เขาจับมือเจรัลดีนแน่น อีกมือจับคอเบส และดูละล้าละลังกับการหนีเพราะเห็นว่าฉันไม่ขยับซะที ก็จะขยับยังไงได้เล่า เมื่อกี้อินเกินไปมั้ง เลยโ
