สรุปแล้วฉันสารภาพรักกับหมอไปอย่างนั้นเหรอ =_=;
แบบว่า... มันไม่ใช่อะ ฉันเพิ่งเจอหมอพีร์ไม่กี่วัน และถึงอยากได้ท่านมาเป็นป๊ะป๋าของเบบี๋ในอนาคตของฉันยังไง แต่มันก็ถือว่าเร็วเกินไปที่จะ ‘รัก’ หมออยู่ดี ที่ฉันรู้สึกตอนนี้ก็แค่ปลื้มบ้างอะไรบ้างตามประสาเด็กสาววัยใส
แต่ดันพูดแบบนั้นออกไปหมอคงเข้าใจว่าฉันเป็นผู้หญิงใจง่ายแหงๆ
วันนั้นฉันรีบขอบคุณหมอที่พากลับบ้านและชิ่งลงจากรถโดยไม่หันไปมองหน้าหมออีกเลย ก็เลยไม่รู้ว่าทำให้หมออึดอัดหรือเปล่า แต่อย่างน้อยๆ วันนี้ที่เป็นวันจันทร์ หมอก็รอรับฉันมาโรงเรียนด้วยกันอย่างที่พูดไว้ แถมหมอดูปกติมากๆ ใบหน้าหล่อตี๋ยังระบายด้วยรอยยิ้มอบอุ่น และชวนฉันคุยตลอดเส้นทางเพื่อลดทอนความอึดอัด
“ขอบคุณนะคะหมอ”
ฉันยกมือไหว้คุณหมอรูปหล่อด้วยท่วงท่าประดุจนางสาวไทย และพอก้าวลงจากรถก็ชนเข้ากับไหล่ของใครคนหนึ่งที่เดินผ่านมาพอดี
ใครคนนั้นที่ทำให้ฉันรู้สึกหนาวไส้ T0T
“อรุณ
