“คือที่ทำงานคุณพ่ออยู่ตรงข้ามโรงเรียนถ้านับบ้านเป็นที่ตั้งน่ะค่ะ” ฉันอธิบายต่อ “แล้วหน้าโรงเรียนเราก็รถติด(บรรลัย)อย่างที่หมอเห็นอ่าค่ะ ที่กลับรถก็อยู่ไกลมาก ถ้าพ่อไม่กลับรถตรงสี่แยกคงติดแหง่กอยู่หน้าโรงเรียนเป็นชั่วโมงๆ เลยถีบส่งแฟร์ลงตรงนั้นค่ะ T.T”
“งั้นต่อไปก็ไปกับหมอสิ กลับพร้อมกันด้วยก็ได้ยังไงเราก็เป็นเพื่อนบ้านกัน”
คำนี้ละค่ะที่ฉันรอฟังอยู่ กรี๊ด!
ฉันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ มองสบตาหมอพีร์ที่จ้องมองตรงมาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มตามสไตล์ผู้ชายอบอุ่น แล้วมันเขินอะ! เขินจนไม่รู้จะทำยังไงดีเลยยกวาเลนไทน์ดัชไอซ์ตรงหน้าขึ้นซดจนหมดแก้ว ต่อด้วยหยิบชิ้นสตรอว์เบอร์รีบนขอบแก้วเข้าปาก แล้วชะงัก... เพราะมองสบตาหมอพอดี
อ๊าก!!! ฉันทำอะไรออกไป >/////////“เป็นอะไรไปน่ะแฟร์?”
เสียงเรียกนุ่มนวลชวนตีหัวเข้าบ้านดึงสติฉันให้หลุดจากภวังค์สยอง~ และเห็นว่าเซย์กำลังข้ามถนนมาพร้อมบรรดาประชาชีทันทีที่สัญญาณไฟคนข
