จ้าวลู่ชิงรู้สึกได้ถึงน้ำหนักที่ทับอยู่บนตัวของนาง มันรัดแน่นเสียจนนางอึดอัด มือเล็กพยายามดันสิ่งนั้นออกแต่กลับไม่เขยื้อนเลยแม้แต่น้อย
“โอ๊ยหนักเว้ย” นางสบถออกไปปนความง่วง
“เจ้ากำลังไล่สามีเจ้าออกจากเตียงหรือ”
ราวกับเดจาวู เสียงนุ่มทุ้มที่ทักยามนางตื่นเช่นเดียวกับวันนั้นในห้องนอนของนาง จ้าวลู่ชิงลืมตาตื่นเต็มตา ชัดเจน! หน้าคมคายเปื้อนรอยยิ้มอ่อนส่งมาให้ เขาเกลี่ยปอยผมที่รกใบหน้าของนางออกช้า ๆ
ตึกตัก
“ยังเจ็บอยู่หรือไม่”
ชึก!
“ข้าอุ่นน้ำแกงมารอเจ้าแล้ว”
ชึกชึก!
เสียงคันศรพุ่งตรงลงกลางใจ คนตรงหน้านางนั้นราวกับคนละคนจากเมื่อวาน แววตาและน้ำเสียงที่อ่อนโยนของเขาส่งผลต่อจิตใจนางอย่างจัง เขาจะทำให้นางสงบใจสักทีไม่ได้เลยหรือ
จ้าวลู่ชิงยังคงนอนนิ่งไม่ไหวติง หัวใจเต้นโครมครามดังชัดจนคนที่อยู่ข้าง ๆ ได้ยิน กู่ฉางเฟิงระบายรอยยิ้มกว้างอีกครั้ง ได้โปรดพระเจ้า!! นี่มันออร่าอะไรกันมันช่างจ้าซ
