“ข้ากำลังจะตายเป็นแน่ ที่ได้เห็นเจ้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ดั่งคนบ้าเช่นนี้”
ฉีไป๋มีสีหน้าไม่สบอารมณ์ มองจอกเหล้าที่เขาแอบเก็บเอาไว้นั้นเกลื่อนเต็มพื้นห้อง จ้องมองไอ้หัวขโมยที่เดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวหัวเราะราวกับคนบ้าด้วยความโกรธจนหน้ามืด
มันไปหาเจอมาได้ยังไง!!
ชาที่รินให้บัดนี้เย็นชืดเสียหมด แต่เจ้าตัวก็ยังไม่หลุดจากภวังค์สายตายังคงมองไปยังทิวทัศน์ข้างนอก... แต่มันกลับเลือกที่จะดื่มสุราของข้าแทน ไอ้ชั่วขอให้มันตายด้วยพิษสุรา!
แต่ถึงกระนั้นฉีไป๋จำต้องกลืนคำพูดสาปแช่งนั้นลงไป ก่อนจะกัดฟันถามคำถามที่คาดว่านั่นกำลังเป็นสิ่งที่ทำให้เจ้าตัวกลายเป็นเช่นนี้
“ข้าได้ยินมาว่าแม่นางลู่ชิงถูกชูชู่ศิษย์ข้าท้าประลองหรือ”
“อืม”
“ข้าขอโทษแทนลูกศิษย์ข้าด้วย ข้าเหนื่อยใจนัก นางมักเป็นเยี่ยงนี้เสมอจนไม่มีผู้ใดกล้าเข้ามาเป็นศิษย์ในสำนักลิ่วอี้แล้ว หากเจ้าไม่ประสงค์ให้เกิดการประลองข้าสามารถคัดค้านการประลองนี้ได้ เจ้
