accident
1848 คำ
"น้องหลินครับ ช่วยล้วงมือไปในกระเป๋าเสื้อของพี่หยิบคีย์การ์ดแตะตรงช่องประตูให้หน่อยค่ะ” เขาเอ่ยเมื่อมาถึงหน้าห้อง หลินทำตามแบบว่าง่าย ใช้คีย์การ์ดแตะไปที่ประตู และใช้มือของตัวเองกดเปิดประตูออก พีคดันประตูเข้าไป เขาอุ้มหลินตรงไปยังห้องนอนของเธอ รีบวางเธอลงเบา ๆ ที่โซฟาในห้องตรงปลายเตียง หลินสะดุ้งตกใจ รีบกระโดดลุกขึ้นมาโดยไม่ตั้งใจ หัวไปชนปลายคางพีคดึงกึก แต่เพราะว่าเธอยังรู้สึกมึน ๆ อยู่ จึงเซถลาล้มทับพีค ทำให้เขาหงายหลัง และมีตัวเธอล้มทับไปติด ๆ
"เป็นอะไรเนี่ย น้องหลิน" พีคเอ่ยถามเสียงดัง ใช้มือลูบคางตัวเอง
"หลินกลัวโซฟาของโรงแรมจะเปียกค่ะ ราคาคงแพงมาก" เธอละล่ำละลักพูดพลางพยายามจะพยุงตัวขึ้น พีคหัวเราะขึ้นมาทันที
"โธ่ ดูถูกฝีมือคุณแม่บ้านโรงแรมพี่ซะแล้ว"
หลินฟุบลงบนอกของพีคอีกครั้ง ชายหนุ่มตกใจ พีคพลิกตัวของหลินให้นอนหงาย รีบลุกขึ้นมานั่งดูอาการของหลิน ร้องเรียกชื่อ และตบไปที่หน้าของเธอเบา ๆ
"หลินครับ น้องหลินครับ"
ร่างบางยังหายใจอยู่ พีคก้มหน้าลงพิจารณาหน้าของหลิน จริง ๆ ตัวเขาเองก็สะดุดตากับหลิน ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกัน ณ ร้านกาแฟคุณบังอร หญิงสาวที่ปากนิด จมูกหน่อย หน้าออกหมวย ผิวที่ขาวเนียน นี่ขนาดเห็นแค่ช่วงคอนะ สเปกของเขาเลย แล้วยังเป็นเด็กที่มีสัมมาคารวะ เขานึกชอบอยู่ในใจ แต่ไม่แสดงออก
ชายหนุ่มเผลอตัวมองไปที่ริมฝีปากของหญิงสาวที่กำลังเผยออยู่ แล้วเขาก็ก้มลงไป ใช้ริมฝีปากจุมพิตเธอ แทรกดันลิ้นรุกเร้าเข้าไปในปากนุ่ม ๆ อย่างจงใจ เขาลิ้มลองดูดดื่มความหวานจากปากของหญิงสาวแบบนุ่มนวลและเนิ่นนาน ‘หวานฉ่ำจัง’
หลินรู้สึกตัวอยู่ตลอดเวลา แต่ไม่กล้าเปิดตาขึ้นมามองชายหนุ่ม รู้สึกสะท้านในอก ขนลุกชันไปทั้งตัว ระคนความรู้สึกที่แปลกประหลาดกับรสจุมพิตที่ได้รับจากชายหนุ่มเป็นครั้งแรก รู้สึกหมดแรงลงไปจริง ๆ กายสัมผัสกาย เขาจงใจเบียดร่างกำยำเข้าหาเธอ ชุดที่หลินใส่เป็นเนื้อผ้าบางเบา ตอนนี้โดนน้ำก็ลีบติดตัวหญิงสาวไปหมด ทำให้เห็นไปถึงส่วนเว้าส่วนโค้งของหญิงสาว เนื้อนุ่มนวลเบียดสัมผัสกับร่างกายเขา
‘เห็นตัวเล็ก ๆ แบบนี้ ซ่อนรูปนะเนี่ย’
การรุกเร้าที่เนิ่นนานจากริมฝีปากที่อวบอุ่น และหลินเริ่มรู้สึกถึงมือที่ไม่อยู่นิ่งของเขา สัมผัสนั้นทำให้เธอใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ทั้งตกใจ ทั้งงง ทำตัวไม่ถูกกับรสสัมผัส เธอเริ่มขยับตัว ชายหนุ่มได้สติ ถอนริมฝีปากออกอย่างเสียดาย หลินลืมตาขึ้นมองหน้าเขา ทำตาปริบ ๆ หน้าแดง ข้างในใจตัวเธอเองก็รู้สึกเสียดายเหมือนกัน
‘ฝันไปหรือเปล่า’ หลินเพ้อรำพันในใจ พีครีบลุกขึ้นนั่ง พยุงหญิงสาวให้ลุกขึ้นนั่งตาม พูดแก้เก้อ
"หน้าเริ่มมีสีแดงแล้วนะ เห็นไหม" พลางลุกขึ้นไปที่หัวเตียง กดโทรศัพท์ไปที่ห้องแผนกแม่บ้าน
"ส่งเมดขึ้นมาคนหนึ่งนะครับมาช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณผู้หญิงที" เขาสั่งการและให้รายละเอียดอื่น ๆ
"นั่งอยู่เฉย ๆ นะครับ เดี๋ยวล้มลงไปอีก" ชายหนุ่มหันหน้ามาทางหลิน ทั้งยังออกคำสั่ง
ติ๊งต่อง ๆ ไม่ถึงห้านาที เสียงกริ่งดังขึ้นที่ประตู พีคเดินออกไปเปิด และออกคำสั่งงานเมดทันที เธอรับคำด้วยความนอบน้อม เขาขอตัวเข้าห้องของตนเอง และอาบน้ำ แต่งตัวใหม่เพื่อไปร่วมงาน ‘ทำอะไรลงไปไอ้พีคน้องเขาคงตกใจแย่’ นึกพลางสบถกับตัวเองแล้วลูบหัว
เมื่อชายหนุ่มแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย เขาได้เดินแวะมาดูหลินที่ห้อง ก่อนที่จะออกไปที่งานเลี้ยงอีกครั้งหนึ่ง เมดคนเดิมกำลังเช็ดทำความสะอาดพื้นห้องที่เปียกอยู่
“เธอเป็นอย่างไรบ้าง เรียบร้อยดีนะ” พีคเอ่ยถาม
“ค่ะ คุณพีระ มีอะไรให้ดิฉันรับใช้อีกหรือเปล่าคะ” เมดรีบเก็บเครื่องไม้เครื่องมือใส่ในรถเข็น
“เห็นคุณผู้หญิงบ่นปวดหัว ดิฉันติดต่อให้ฝ่ายพยาบาลเข้ามาดูแลตามที่คุณพีระสั่ง เธอได้ทานยาเรียบร้อยแล้วค่ะ” เมดรายงานตามที่เขาสั่งการไว้ก่อนแล้ว
“ขอบใจนะ” พีคยื่นธนบัตรใบสีม่วงให้เธอ เมดสาวรับเงิน ยกมือไหว้ขอบคุณ ก่อนขอตัวเข็นรถเดินออกไป
ชายหนุ่มเดินเข้ามาหยุดอยู่ที่ข้างเตียงของหญิงสาว เขาอดใจตัวเองไว้ไม่ไหว ทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงนุ่ม ใช้มือแตะไปที่หน้าผากของหลิน และปัดไรผมที่หน้าผากของเธอขึ้นไม่ให้บดบังใบหน้าสวย เธอหลับลงไปด้วยความอ่อนเพลีย เขาเพ่งพิจารณาใบหน้าของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า ที่ตอนนี้ปราศจากเครื่องสำอาง เผยใบหน้าเนียนนุ่ม
‘น่ารักนะ’ ใช้มือเดิมไปแตะที่ริมฝีปากเบา ๆ แล้วตัดใจ ผละลุกขึ้น ตรงไปที่งานเลี้ยงทันที
พีคเดินเข้าไปสมทบกับกลุ่มเพื่อน แพรวาร้อนใจ รีบถามถึงอาการของเพื่อน
“หลินเป็นยังไงบ้างคะ”
“พยาบาลเข้ามาดูแลแล้ว ตอนนี้นอนหลับปุ๋ยไปแล้วครับ” แพรวายกมือไหว้ขอบคุณพีค แล้วหันไปทางกฤษ
“พี่กฤษ แพรว่า แพรจะไปดูแลหลินดีกว่าไหมคะ”
“หลินหลับไปแล้ว พี่สั่งเมด ให้ดูแลอยู่ พี่ว่า น้องแพรอยู่ร่วมงานเลี้ยงเถอะ” พีครีบบอกทันที
กฤษจับมือแพรวาบีบเบา ๆ เหมือนให้กำลังใจ ขณะนั้นบนเวทีได้บรรเลงเพลงไพเราะจังหวะช้า ๆ พิธีกรกล่าวเชิญชวนให้แขกผู้มีเกียรติมาร่วมเต้นรำ พีคเดินไปทางที่คุณแม่ของตนนั่งอยู่ ส่งมือตัวเองให้คุณแม่ของเขา เป็นการเชิญชวนให้ลุกขึ้นมาเป็นคู่เต้นรำ
“ให้แค่วันนี้วันเดียวนะ” เสียงพ่อเอ่ยเบา ๆ เรียกเสียงหัวเราะครื้นเครงได้ทั้งโต๊ะ
ภุชงค์ ตอนนี้กำลังถูกรายล้อมไปด้วยสาวสวยที่มาร่วมงาน กำลังถ่ายรูปเซลฟีกันอยู่อย่างสนุก แต่มือของภุชงค์นั้นตอนนี้แตะอยู่ที่เอวของ นางเอกลูกครึ่ง ช่องน้อยสี อย่างชื่นมื่น ที่วันนี้ภุชงค์ลงทุนส่งลีมูซีนพร้อมชุดไปให้ถึงที่บ้าน เป็นการเปิดเผยกับสาว ๆ ทุกคนในงานว่า ‘วันนี้ผมไม่ว่างครับ’
กฤษจับข้อมือเล็ก ๆ ของแพรวา ให้ไปที่กลางฟอร์เต้นรำ ใช้มือโอบกอดเอวเล็กเข้ากระชิดตัว สัมผัสได้ถึงไออุ่นของกันและกัน แพรวายิ้มเขิน ทั้งคู่ก้าวเท้าขยับตามจังหวะเสียงเพลงไปอย่างช้า ๆ แพรวาซบหน้าตรงอกอุ่น ๆ ของกฤษ กลิ่นกายผสมน้ำหอมที่คุ้นจมูกชวนเย้ายวนใจยิ่งหนัก เขาจุมพิตลงที่กลางหน้าผากเธอเบา ๆ พอสิ้นเสียงเพลงลง กฤษก็ผละออกจากแพรวา มีผู้หญิงสองคน เดินเข้ามาจับแขนทั้งสองข้างของเธอเอาไว้ จับให้นั่งลงตรงเก้าอี้ที่ถูกจัดวางไว้ตรงจุดที่มาร์กไว้
เสียงเพลง “Marry You” ของ Bruno Mars Lyrics ก็ดังขึ้น
สามหนุ่ม กฤษ พีค และภุชงค์ ออกมาเต้นด้วยความสนุกสนาน แพรวาใช้มือปิดปากตัวเอง ตกใจ และตื่นตะลึง ด้วยความแปลกประหลาดใจกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า
ขณะนั้น ทั้งแสงแฟลช เสียงคนปรบมือ และผู้คนที่ส่งเสียงโห่ร้องดังขึ้น เธอจับจ้องไปที่กฤษ น้ำตาเริ่มเอ่อ มีแดนเซอร์ที่ได้ซักซ้อมตระเตรียมไว้ออกมาเต้นสมทบ สร้างความสนุกสนาน และเพิ่มสีสันความสนุกยิ่งขึ้น
แพรวายังนั่งทำหน้างง มีมือสองมือมาวางลงที่ไหล่ทั้งสองข้างของเธอ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นดู เห็นเป็นแม่ของตัวเองและคุณแม่ของกฤษ น้ำตาแห่งความปลื้มใจเริ่มไหลรินลงมาอาบแก้มสวย ตอนนั้นในใจบอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร และสิ่งที่กฤษทำให้เธอวันนี้ หญิงสาวรู้ว่ามันไม่ง่ายเลยสำหรับเขา เธอหันไปกอดแม่ของตัวเอง พ่อของกฤษและพ่อของแพรวาเดินเข้ามาสมทบ
เสียงเพลงจบลง กฤษเดินเข้ามาหาหญิงสาวอย่างช้า ๆ และคุกเข่าลงตรงหน้าของเธอ ยื่นกล่องกำมะหยี่สีแดงออกมาจากกระเป๋าเสื้อ และเปิดมันออก และหยิบแหวนที่เตรียมไว้ ยื่นมืออีกข้างหนึ่งส่งให้เธอจับ
“แพรแต่งงานกับพี่นะครับ”
แพรวาพยักหน้ารับ น้ำตาเริ่มไหลริน
“จากนี้ไปพี่อยากมีแพรอยู่ข้างกายตลอดเวลา” แล้วชายหนุ่มหันไปทางคุณพ่อคุณแม่ของแพรวา
“คุณพ่อคุณแม่ครับ ผม ‘นายกฤษ ธรรมรัตน์’ ขอให้คำมั่นสัญญาว่า จะรักและดูแลแพรวาไปตลอดลมหายใจของผม ผมขอให้คุณพ่อคุณแม่อนุญาตเราสองคนด้วยครับ”
คุณดิเรกมองหน้าคุณสุพรรษาภรรยา ทั้งสองจับมือกันแน่น ส่งยิ้มให้แก่กัน และพยักหน้าส่งกำลังใจให้กฤษไปด้วย พ่อแม่ของแพรวา พยักหน้าตอบรับคำขออนุญาต คุณวิมลน้ำตาไหลด้วยความปีติ คุณสมเกียรติใช้มือกระชับไหล่ภรรยาเบา ๆ
แพรวาส่งมือตัวเองให้เขาจับ ชายหนุ่มบรรจงสวมแหวนให้กับหญิงสาวอย่างเบามือ แล้วก้มลงจุมพิตที่หลังมือของเธอด้วยความรักที่เต็มเปี่ยม แพรวาย่อตัวนั่งคุกเข่าลง สองคนกอดกันกลม กฤษน้ำตาซึม เขาและแพรวาเข้าไปก้มกราบคุณพ่อคุณแม่ของทั้งคู่
เสียงปรบมือโห่ร้องแสดงความดีใจ และกล่าวแสดงความยินดีกันทั้งงาน พรุ่งนี้คงเป็นข่าวดังในโลกโซเชียลแน่นอน เพราะหลายคนต่างยกมือถือขึ้นมาถ่ายวิดีโอไว้ สาว ๆ ที่มาร่วมงานบางคนถึงกับหลั่งน้ำตาด้วยความปีติยินดีกับทั้งสองคนไปด้วย
ภุชงค์ หนุ่มรายนั้นน่ะเหรอ หายไปตั้งแต่จบงานเซอร์ไพรส์ขอแต่งงานของกฤษและแพรวา เขาคงจะไปที่ไหนสักที่กับนางเอกลูกครึ่งช่องน้อยสีแล้วป่านนี้ และป่านนี้เขาคงขึ้นสวรรค์ไปหลายรอบแล้วกระมัง
เมื่อส่งคุณพ่อคุณแม่ และคุณตาของตนแล้ว พีคสั่งการดำรงค์เลขาส่วนตัวของเขา ให้ดูแลเก็บกวาดให้เสร็จภายในคืนนี้ เพราะพรุ่งนี้ ได้รับการจองจากบริษัทหนังสือพิมพ์ยักษ์ใหญ่ เพื่อจัดงานเลี้ยงและรายงานผลประกอบการประจำปี
การเปิดตัววันนี้จบลง และเป็นไปได้ด้วยดี ชายหนุ่มรู้สึกปลาบปลื้มใจ สมกับวันที่พ่อแม่รอคอยดูเขาประสบความสำเร็จ
- ผู้เขียน
