บทที่ 2
1263 คำ
เวลามักผ่านไปเร็วเสมอ กว่าเราจะรู้ตัวก็มักพบว่ามีช่วงเวลาหนึ่งได้ผันผ่านไปนานเหลือเกินแล้ว จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้น แต่มันก็ห่างหายลบเลือนไปพร้อมๆ กับ ‘เวลา’ เช่นกัน
“ว่าไงนะจอม...คูณพูดใหม่ซิ ผมไม่อยากเชื่อหูตัวเองเลย” ร่างใหญ่ปรี่เข้าไปกอดภรรยาสาวที่นั่งยิ้มเอียงอายอยู่บนโซฟา ความเหนื่อยล้าจากการงานหายเป็นปลิดทิ้งเมื่อเรื่องน่ายินดีที่สุดได้รับการบอกกล่าว
“น่าจะ...สามเดือนแล้วค่ะ ฉันลองคำนวณคร่าวๆ แต่ถ้าให้แน่ใจเราต้องไปตรวจที่โรงพยาบาล”
“ถ้างั้นก็ไปกันเลยครับ...จอม ขอบคุณมากนะ ขอบคุณจริงๆ ที่มอบของขวัญชิ้นวิเศษให้ผม” สองมือรวบกอดร่างเล็กแบบบางด้วยความรักใคร่ จูบหอมตรงกระหม่อมเลยมาถึงหน้าผากมน ใบหน้าแย้มรอยยิ้มอิ่มเอมอย่างสุดซึ้ง
“ขอบคุณทำไมกันคะ คุณเองก็...มอบสิ่งดีๆ นี้ให้ฉันเหมือนกัน เมฆคะฉันยังไม่ได้บอกคุณพ่อคุณแม่เลย ฉัน...ตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูก” หล่อนกล่าวเสียงแผ่วอยู่ในอ้อมกอดของเขา
“ผมจะบอกข่าวดีนี้กับพวกท่านเอง เราไปโรงพยาบาลกันเลยดีกว่า ผมอยากรู้ว่าตอนนี้ลูกผมเป็นอย่างไรบ้าง”
“เมฆคะ...แค่สองสามเดือนยังไม่มีอะไรหรอกค่ะ”
“ทำไมจะไม่มีล่ะจอม ผมอยากให้คุณอยู่ใกล้หมอให้มากที่สุด คุณเองก็สุขภาพไม่ดีเท่าไหร่ ผมเป็นห่วงนะทั้งลูกแล้วก็คุณ”
“ฉันเข้าใจค่ะ... แต่คุณทำงานมาเหนื่อยๆ นี่ก็ค่ำมืดแล้ว เราค่อยไปกันพรุ่งนี้เช้าก็ได้ เมฆคะ...คุณดูตื่นเต้นกว่าฉันอีก” จอมเกล้าผละจากอกสามีแล้วเงยหน้ายิ้มหวานให้เขา ชายหนุ่มก้มลงจูบซับตรงพวงแก้มแล้วเลยมาทาบทับตรงริมฝีปากสีชมพูสดได้รูปนั้น
“ผมไม่เหนื่อยเลยจอม ต่อให้ต้องทำงานหนักกว่านี้สักร้อยเท่าพันเท่า แต่ถ้าได้ทำเพื่อคุณ เพื่อลูก...ผมก็ไม่รู้สึกเหนื่อย เรากำลังจะมีเจ้าตัวน้อย ผมเป็นหัวหน้าครอบครัวผมต้องเข้มแข็งให้มาก” ในน้ำคำนั้นเปี่ยมล้นไปด้วยความสุข ความหวัง และความรักทั้งหมดที่เขามี
“ขอบคุณมากนะคะเมฆ ที่ดูแลฉันดีมาตลอด แต่ฉันนัดหมอเอาไว้แล้วพรุ่งนี้ กะว่าถ้าคุณไม่ว่างฉันก็จะชวนเพื่อนไปสักคน”
“ผมว่าง...ต้องว่างสิ เรื่องสำคัญขนาดนี้จะไม่ว่างได้ยังไง”
“งั้นสรุปเราค่อยไปหาหมอกันพรุ่งนี้นะคะ”
“อืม....ในเมื่อคุณยืนยันอย่างนั้นก็ได้นะ แต่ระหว่างนี้ยังไม่ถึงมือหมอคุณก็ต้องระวังตัวให้มากรู้ไหม”
“เมฆคะ...แค่วันเดียว” หล่อนมองจิกเย้าในทีกับความเห่อที่เกินเหตุเกินควรของเขา ชายหนุ่มหัวเราะลำคอยอมรับในทีว่าตื่นเต้นและเครียดกับข่าวดีนี้ในขณะเดียวกัน
“ครับคนดี...ผมยอมแล้ว” มิวายยังอดไม่ได้ที่จะกอดหอมหล่อนซ้ำๆ โดยไม่นึกเบื่อ
“เมฆอยากได้ลูกผู้หญิงหรือผู้ชายคะ”
“หญิงก็ได้ชายก็ได้...ขอแค่ให้เขาแข็งแรงสมบูรณ์ก็พอ”
“ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกันค่ะ” หล่อนบอก อดที่จะนึกถึงหน้าตาของลูกน้อยไม่ได้เลยว่าจะละม้ายเหมือนใครมากกว่ากัน และหากเป็นผู้หญิงรับรองว่าเมฆีจะต้องหวงแหนยิ่งกว่าไข่ในหิน หากเป็นผู้ชายหล่อนก็อยากให้นิสัยเหมือเขา เป็นผู้ชายอบอุ่น อ่อนโยน รักครอบครัว และมีความรับผิดชอบ...
หล่อนรู้สึกว่าตัวเองช่างโชคดีเสียเหลือเกิน...ยุคสมัยที่อะไรๆ ก็ง่ายขึ้น เปิดกว้างมากขึ้นเช่นนี้ แต่หล่อนก็ยังคงมีสามีแสนดี ไม่เคยทำให้เสียใจหรือผิดหวังเลยสักครั้ง หากไตร่ตรองให้ถี่ถ้วนแล้วในบรรดาคนรอบตัว ก็คงมีแต่หล่อนที่รอดพ้นเรื่องปัญหาในครอบครัว และหล่อนก็หวังว่าความสุขอิ่มเอมเช่นนี้มันจะคงอยู่กับหล่อนตลอดไป
“เป็นยังไงบ้าง! ลูกผมคลอดหรือยัง ปลอดภัยไหม!!!” สองมือใหญ่จับตรงบ่าของพยาบาลที่เปิดประตูห้องคลอดออกมายืนตรงหน้าของเขา สีหน้าของชายหนุ่มเคร่งเครียดชื้นเหงื่อ ดวงตาแดงปลั่งจ้องมองหน้าพยาบาลสาวด้วยแววตาคาดคั้น
“คุณพ่อใจเย็นๆ ค่ะ คุณแม่กับน้องปลอดภัยดีนะคะ เดี๋ยวก็จะได้เจอกันแล้วนะคะ ไม่ต้องห่วงค่ะ”
“ครับ...” ลมหายใจของเขารู้สึกโล่งปลอดโปร่งขึ้นมาในทันที หลังจากอัดแน่นจุกตันอยู่นานร่วมหนึ่งชั่วโมงตั้งแต่พาภรรยาท้องแก่มายังโรงพยาบาลแบบฉุกเฉิน เพราะหล่อนปวดท้องคลอดก่อนกำหนด เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่รู้ว่ามีอะไรผิดพลาดถึงเกิดเรื่องเช่นนั้นได้ แต่ความเจ็บปวดของจอมเกล้ามันทำให้เขาปวดใจเหลือเกิน ความรักความอบอุ่นที่สมบูรณ์แบบในครอบครัว ต้องแลกมาด้วยความทุกข์ทรมานของหล่อน เขาเริ่มสับสนใจว่ามันจะคุ้มกันหรือเปล่า
“ขอตัวนะคะ....คุณพ่อรออยู่ด้านนอกก่อน เดี๋ยวเรียบร้อยแล้วจะย้ายน้องกับคุณแม่ไปห้องพักค่ะ” พยาบาลในชุดปลอดเชื้อสวมหน้ากากอนามัยพยักหน้าให้กำลังใจคุณพ่อมือใหม่แล้วเปิดประตูห้องคลอดเดินหายเข้าไปในนั้นอีกครั้ง
“เขาว่าอย่างไรบ้างเมฆ...หลานกับลูกของแม่เป็นอย่างไรบ้าง” หญิงร่างท้วมในชุดสุภาพเดินเข้ามายืนข้างๆ เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล
“ใจเย็นๆ นะคุณ ไม่มีอะไรหรอก อยู่ในมือหมอแล้ว” สามีของนางซึ่งนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ด้านหน้าห้องคลอดกล่าว พวกเขาเพิ่งเดินทางมาถึงหลังจากได้รับข่าวจากบุตรเขย
“แม่กับพ่อก็รีบกันมาก แต่รถติดเหลือเกิน”
“ปลอดภัยแล้วครับ...ทั้งสองคน คุณพ่อกับคุณแม่สบายใจได้” ชายหนุ่มยกมือไหว้พร้อมๆ กับตอบคำถามด้วยรอยยิ้มที่ไม่เต็มที่นัก
“ดีจัง...ลูกสาวใช่ไหม”
“เมื่อกี้ผมไม่ได้ถาม...แต่คิดว่าน่าจะเป็นผู้หญิงตามที่เห็นตอนไปอัลตร้าซาวด์นั่นแหละครับ”
“คุณมานั่งตรงนี้เถอะ...ไม่ต้องตื่นเต้นมากนักหรอกเดี๋ยวจะเป็นลมเป็นแล้งเอา”
“ก็ฉันเป็นห่วงลูกกับหลานนี่คะ ใครจะใจเย็นเหมือนน้ำแข็งอย่างคุณได้”
“หึ หึ จอมน่ะมาคลอดนะไม่ได้ไปออกรบทำสงครามที่ไหนเสียหน่อย ตอนนี้ทุกอย่างก็เรียบร้อยแล้ว คุณเตรียมตัวรับขวัญหลานเถอะ” ผู้เป็นสามีวัยหกสิบเศษกล่าวด้วยน้ำเสียงยินดีแต่ท่าทางยังคงสงบเฉย
“อย่ามาทำเป็นขรึมหน่อยเลยค่ะ ฉันรู้หรอกว่าคุณเองก็เครียดจนหัวใจจะวายตอนขับรถมาที่นี่ หึ...แล้วพอรู้ว่าหลานคนแรกคลอดแล้วดูสิคะ หน้าบานอย่างกับอะไร”
“ฮะ ๆ ๆ คุณนี่มันจริงๆ เลยนะ”
“คุณพ่อกับคุณแม่ผมก็กำลังเดินทางมาเหมือนกัน เดี๋ยวคงได้เจอ ตอนนี้จอมคงต้องพักผ่อนสักครู่ใหญ่ๆ ถึงจะพาเข้าห้องพักฟื้น” ร่างใหญ่กล่าวพลางเดินมาทิ้งตัวลงนั่งตรงเก้าอี้บ้าง เขาถอนหายใจยาวด้วยความโล่งและปลอดโปร่งอย่างบอกไม่ถูก บางอย่างหนักอึ้งทั้งในอกและในหัวหายไปเป็นปลิดทิ้งทั้งที่เขาเกือบจะบ้ากับการต้องรอคอยอยู่ด้านนอกหน้าห้องคลอดนี้
“ลูก ลูกสาวของพ่อ...”
- ผู้เขียน
