“จันรับไม่ได้หรอกค่ะ มันแพงและมีค่าเกินไป” จันทร์หอมปฏิเสธเสียงนุ่ม
“ถ้ามันไม่แพงสำหรับผู้ให้ ผู้รับก็ควรรับไว้นะครับ ไม่งั้นผมเสียใจแย่” เศกภพพูดโน้มน้าว “หรือว่าลูกจันจะให้ผู้ชายหล่อๆ อย่างผมหน้าแตกที่ให้ของผู้หญิง แล้วเธอไม่รับครับ ผมคงเสียใจและเศร้าไปหลายวันแน่ๆ”
เจอคำพูดอ้อนๆ สายตาเว้าวอนของเศกภพเข้าไป หัวใจจันทร์หอมอ่อนระทวย แม้ว่าใจหนึ่งไม่อยากรับของมีค่าชิ้นนี้ ทว่ามือกลับยื่นไปรับกล่องกำมะหยี่สีแดง และปากก็ตอบรับ
“ขอบคุณค่ะ แต่จันทร์ขอเก็บไว้ได้ไหมคะ จันไม่กล้าใส่ กลัวว่าจะทำเพชรหลุด จันยิ่งไม่ระวังด้วย อีกอย่างงานที่จันทำแต่ละอย่างก็ไม่เหมาะกับใส่แหวนเพชรค่ะ”
เหตุผลสำคัญคือ จันทร์หอมกลัวว่าหากบิดามารดาเห็นของมีค่าชิ้นนี้ก็จะขู่บังคับเอามันไปขาย เธอจึงเลือกเก็บมันไว้ คือทางที่ปลอดภัยที่สุด
“ได้ครับ แต่ระหว่างที่เรานั่งกินอาหารกัน ลูกจันใส่แหวนได้ไหม ผมอยากเห็นคุณตอนใส่แหวน
