9
1080 คำ
เช้าวันจันทร์
เดิมทีสุดารัตน์แค่ตั้งใจพาจันทร์หอมมาแนะนำตัวให้เจ้านายสุดหล่อรู้จักในฐานะเลขาพาร์ทไทม์ แล้วให้จันทร์หอมทำงาน เธอเปลี่ยนใจจะสอนงานจันทรห์หอมครึ่งวัน ก่อนเดินทางกลับบ้านที่จังหวัดเชียงรายในช่วงบ่าย
สุดารัตน์นั่งรอจันทร์หอมอยู่ด้านล่างอาคารสำนักงาน เธอยิ้มเมื่อเห็นเลขาคนใหม่ของเจ้านายที่แต่งตัวได้สวยงามและเหมาะสมกับตำแหน่ง
“ชุดนี้เป็นไงคะพี่สุ จันไปขุดมาจากในตู้ค่ะ มันใช้งานมาหลายปีแล้ว ไม่รู้ว่าเชยหรือเปล่า” ความที่มีภาระหลายอย่าง อีกทั้งทำงานแทนสุดารัตน์เพียงเจ็ดวัน จันทร์หอมจึงไม่คิดซื้อเสื้อผ้าใหม่ เธอไปรื้อชุดเก่าที่ใส่ตอนเป็นเลขาครั้งนั้นมาสวมใส่ ในความคิดของเธอ เสื้อผ้าเหล่านี้ยังดูดี เธอแค่นำมาซักรีดมันก็เหมือนได้เสื้อตัวใหม่ ทว่าในสายตาคนอื่นจันทร์หอมยากคาดเดา คำถามนี้จึงถูกถามออกไป
“ยิ่งกว่าดีซะดี” สุดารัตน์พูดตามจริง “ดูดีกว่าเลขาคนอื่นในบริษัทด้วยนะ”
“จริงหรือคะพี่สุ” จันทร์หอมไม่แน่ใจ “มันไม่เชยแน่นะคะ”
“เชยที่ไหนกัน จันสบายใจได้ ถ้าพี่บอกว่าดีก็คือดี” สุดารัตน์ย้ำให้จันทร์หอมมั่นใจ “ไปกันเถอะ ใกล้เวลาคุณทิวมาแล้ว”
“ค่ะพี่สุ” สองสาวก้าวเดินไปยังลิฟต์โดยสารของอาคาร จุดหมายของทั้งคู่คือชั้น 32
โต๊ะทำงานสุดารัตน์อยู่หน้าห้องประธานบริษัท อุปกรณ์ในการทำงานครบครัน สมกับเป็นโต๊ะทำงานเลขาเจ้าของบริษัท มาถึงสุดารัตน์เริ่มสอนให้จันทร์หอมรู้จักงานที่ทำ ซึ่งไม่ใช่เรื่องยากสำหรับคนมีประสบการณ์ แตกต่างกันแค่ว่า คนละบริษัทเนื้องานจะไม่เหมือนกัน จากนั้นสุดารัตน์พาจันทร์หอมไปยังห้องจัดเตรียมเครื่องดื่มและของว่างสำหรับเจ้านายโดยเฉพาะ
“เวลามีลูกค้าหรือแขกมาพบคุณทิว จันโทรไปบอกแผนกแม่บ้านนะ เลขภายในบริษัทอยู่ในลิ้นชักชั้นล่างสุด สมุดเล่มสีฟ้าน่ะ แม่บ้านจะขึ้นมาจัดการของว่างและเครื่องดื่มไปเสิร์ฟให้ที่ห้องคุณทิวเอง ในห้องนี้มีทุกอย่าง ชา กาแฟ โก้โก้ ชาเขียว น้ำร้อน น้ำเย็น รวมถึงของว่างแผนกแม่บ้านจะจัดเตรียมไว้ให้ทุกวัน” จันทร์หอมมองไปรอบห้องขนาดพอดี ไม่ใหญ่และไม่เล็ก ซึ่งมีทุกอย่างตามที่สุดารัตน์บอก
“โล่งอกไปทีที่ไม่ต้องชงกาแฟให้คุณทิว เพราะจันชงไม่ค่อยเก่ง ถ้าเป็นสำเร็จรูปก็ว่าไปอย่าง ฉีกซอง เทใส่ถ้วยแล้วตามด้วยน้ำร้อน ง่ายๆ แบบนี้ได้อยู่ค่ะ”
“คุณทิวไม่ค่อยดื่มกาแฟ จะหนักไปทางชามากกว่า ถ้าคุณทิวอยากกินหรือดื่มอะไร คุณทิวไม่ค่อยสั่งให้พี่ทำ จะโทรสั่งแม่บ้านโดยตรง เพราะรู้ว่าพี่งานเยอะ” สุดารัตน์บอกให้จันทร์หอมสบายใจมากขึ้น “อาหารกลางวัน จันไม่ต้องเป็นกังวลนะ คุณทิวโทรสั่งกินเอง ให้ไรเดอร์มาส่ง แต่ก็มีบางวันที่ออกไปหาอะไรกินข้างนอก ร้านใกล้ๆ ตึกนี้น่ะ”
“คุณทิวกินร้านอาหารแถวนี้ด้วยหรือคะ มันไม่ค่อยมีร้านหรูนะคะ”
“คุณทิวไม่ใช่คนติดหรูนะ กับข้าวข้างทางก็เคยกิน อย่างอาทิตย์ก่อน ไปนั่งกินก๋วยเตี๋ยวเนื้อริมถนน กินเบิ้ลสองชามเลยนะ” จันทร์หอมได้ยินถึงกับอึ้ง ไม่คิดว่าคนรวยล้นฟ้าอย่างเศกภพจะติดดินเช่นนี้
“ต่างกับเจ้านายเก่าจันค่ะ รายนั้นติดหรู กินข้างทางไม่ได้เลย”
“คนเราไม่เหมือนกัน บางทีคนรวยทำตัวจนก็มี คนจนทำตัวรวยก็เยอะ พี่ยังคิดเลยนะว่า ถ้าไม่รู้จักคุณทิวมาก่อน แล้วเห็นเขานั่งกินข้างริมถนน พี่อาจคิดว่าเขาเป็นพนักงานบริษัททั่วไปก็ได้”
“มันก็จริงค่ะ”
“พี่ว่าเราไปที่โต๊ะกันดีกว่า คุณทิวคงมาถึงห้องแล้ว”
สุดารัตน์กับจันทร์หอมเดินออกจากห้องนี้ ไปยังห้องประธานบริษัท และจริงตามที่สุดารัตน์บอก เศกภพอยู่ในห้องเรียบร้อย “จันพร้อมนะ ไม่ต้องตื่นเต้น ทำตัวตามสบาย คุณทิวเป็นคนใจดี ไม่ดุ จะดุก็ต่อเมื่อเราทำงานผิดพลาด”
“ค่ะ จันพร้อมแล้วค่ะ” สุดารัตน์ยิ้มส่งกำลังใจให้จันทร์หอม เธอยกมือขึ้นเคาะประตู อึดใจต่อมาเสียงแกร็กจากระบบเปิดประตูอัตโนมัติดัวขึ้น สุดารัตน์จึงเปิดเข้าไป
จันทร์หอมตื่นเต้นมากกับการก้าวเดินเข้าไปในห้องทำงานที่ตกแต่งเรียบง่ายโทนสีน้ำตาล ไม่เน้นหรูหรา เน้นการใช้ประโยชน์ ความรู้สึกไม่ได้เกิดจากการเริ่มงานพาร์ทไทม์ แต่เป็นเพราะกำลังเจอหน้าเจ้านายมากกว่า อีกทั้งยังรู้สึกว่า ตนกำลังเดินเข้าสู่แดนสนทยาอันลึกลับ หลงเข้าไปคือหาทางออกไม่ได้
เศกภพมองหน้าสตรีที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมสุดารัตน์ด้วยอาการอึ้งปนตกใจ การที่จันทร์หอมเข้ามาในห้องนี้พร้อมสุดารัตน์ มีเหตุผลอื่นไม่ได้นอกจาก เธอคือเลขาพาร์ทไทม์ของตน เศกภพรู้เพียงว่าสุดารัตน์หาคนมาทำงานแทน แต่ไม่รู้ชื่อเสียงเรียงนาม คิดแค่ว่าคนที่สุดารัตน์พามาต้องทำงานดีและไว้ใจได้ ไม่เช่นนั้นสุดารัตน์คงไม่เลือก จึงเป็นเรื่องเหลือเชื่อมากที่เห็นจันทร์หอมในห้องนี้ เมื่อวันเสาร์เขาอยากเจอจันทร์หอม แต่เมื่อไม่ได้เจอก็ไม่คิดจะไปหาเธออีกครั้งในวันอาทิตย์ แต่อยู่ๆ ก็ได้เจอสาวกลิ่นกายจรุงใจ แถมเธอยังมาทำงานกับเขาด้วย ราวกับว่ามันคือพรหมลิขิตอย่างไรอย่างนั้น
ลุคนี้ของจันทร์หอมทำให้หัวใจเขาเต้นแรง เสื้อผ้าที่เธอสวมใส่แม้ไม่ใช่ของแบรนด์เนมราคาแพง แต่กลับส่งเสริมให้เธอดูดี เสื้อสีขาวคอถ่วงแขนระบายกับกระโปรงสีชมพูอ่อน เป็นชุดเรียบง่าย ไม่มีความดึงดูดใด ทว่ากลับตรึงสายตาเขาไม่ให้ขยับเขยื้อนไปที่ไหน เป็นสาวหวานทรงเสน่ห์ชวนมอง
- ผู้เขียน
