8
1106 คำ
“เสี่ยให้มันทำไม หนี้เก่ายังไม่เคลียร์เลย”
อเนกถามเจ้านาย หลังจากไพบูลย์ให้สินกับมารศรีกู้เงินห้าหมื่นบาท ทั้งที่ทั้งสองขอกู้เพียงห้าพันมากกว่าที่ขอสิบเท่า แล้วไม่รู้ว่าเป็นความโชคดีหรือโชคร้ายของสองสามีภรรยามิทราบได้ บังเอิญว่า ไพบูลย์มาบ่อนพอดี จึงได้เงินกู้ก้อนโต
“มึงบอกกูไม่ใช่เหรอว่า มันสองตัวมีคนใช้หนี้แทน” ไพบูลย์จุดบุหรี่ สูบเชื้อมะเร็งเข้าปอดและพ่นควันออกอย่างสบายใจ
“ก็ใช่” อเนกตอบ “แต่ถ้าเงินมันเยอะขึ้น จันจะหาเงินจากไหนมาคืน จ่ายอาทิตย์ละสองหมื่นจะไหวสักกี่ครั้ง”
แม้เห็นใจจันทร์หอมที่ต้องแบกรับหนี้ที่ไม่ได้ก่อ ทว่าอเนกก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากแค่เห็นใจ เขาเองก็ต้องทำตามหน้าที่ ใครเบี้ยวไม่จ่ายเงินก็ต้องทวงถึงบ้าน
“นั่นแหละคือสิ่งที่กูต้องการ”
“เสี่ยกำลังคิดอะไรอยู่ครับ หรือว่า...” อเนกรู้นิสัยไพบูลย์ดี เขาจึงเดาทางได้ไม่ยาก
“ใช่ จันสวยน่ารัก น่าฟัดอีกต่างหาก ใครบ้างวะไม่อยากได้”
ไพบูลย์เล็งจันทร์หอมไว้นานแล้ว แต่ติดตรงที่ว่ามีอีหนูคนโปรดอยู่ข้างกาย ซึ่งเพิ่งมีความเบื่อเกิดขึ้นในจิตใจ เลยหมายตาคนใหม่มาแทนที่ ซึ่งหวยมาออกที่จันทร์หอม เหตุผลหลักที่ไพบูลย์ให้สินและมารศรีกู้เงินเรือนแสนเพราะมีจุดประสงค์นี้ร่วมด้วย ไม่มีเงินใช้หนี้ก็เอาลูกสาวมาขัดดอก มาใช้หนี้แทน เงินห้าหมื่นที่ให้กู้ไปสดๆ ร้อนๆ เสมือนตอกฝาโลงให้จันทร์หอมมาอยู่ข้างกายตนในฐานะเมียน้อย
“ก็จริงครับ” ข้อนี้อเนกเห็นด้วย “แต่จันจะยอมหรือครับ เท่าที่ผมรู้มา เธอไม่เหมือนคนอื่น ดูจะสะอาดด้วยซ้ำไป”
“มีพ่อแม่เป็นผีพนัน แถมเห็นแก่เงินอย่างไอ้หนึ่งกับอีสร้อย มีเหรอที่มันสองตัวจะไม่ทำให้ลูกมันยอม ยังไงกูก็ต้องได้จันมานอนกกนอนกอด กูมั่นใจ” ไพบูลย์มักใช้วิธีนี้บ่อยครั้ง ซึ่งได้ผลทุกครั้งด้วย “ถ้ามันสองตัวขาดส่งเมื่อไหร่ จันเป็นเมียน้อยกูเมื่อนั้น กูเชื่อว่าเร็วๆ นี้แหละ”
เงินเก่าหนึ่งแสน เงินก้อนใหม่อีกห้าหมื่น จ่ายดอกครั้งละสามหมื่น ฐานะอย่างจันทร์หอมคงหาไม่ได้ทุกครั้งแน่นอน และในที่สุดไพบูลย์ก็ได้ตามใจปรารถนา...เช่นเคย
“อีจัน มึงเตรียมเงินจ่ายค่าดอกให้เสี่ยย้งหรือยัง วันจันทร์มึงต้องจ่ายแล้วนะ” คนที่กำลังย่างเท้าเข้าบ้านถึงกับชะงัก จันทร์หอมกลับมาจากทำงานเหนื่อยๆ แทนที่ได้ยินวาจาที่แสดงความห่วงใย ถามไถ่ว่าทำงานเป็นอย่างไร เหนื่อยไหม หรือกินข้าวมาหรือยัง พ่อกับแม่เตรียมของกินไว้ให้ หรือคำพูดอื่นที่ทำให้จันทร์หอมรู้สึกหายเหนื่อย มีพลังสู้ในวันต่อไป ทุกคำพูดตรงกันข้าม ไม่มีตามเธอวาดหวัง จันทร์หอมถึงกับท้อ น้อยใจและเสียใจ หมดแรงต่อสู้ขึ้นมาทันใด
“นั่นสิ มึงต้องหาแต่เนิ่นๆ นะ ไม่งั้นได้เหนกมันมาอาระวาดที่บ้านอีกแน่ๆ คราวนี้ไม่มีอะไรจะให้มันพังแล้วนะ นอกจากชีวิตกูสองคน” มารศรีบีบจันทร์หอมอีกคน
“มึงต้องเตรียมเงินให้พร้อมนะ ไม่ใช่พอถึงวันแล้วบอกมันว่า สองสามทุ่ม มันจะไม่ให้เอานะ ให้มันแต่หัววันดีกว่า กูไม่อยากเจ็บตัว” สินไม่สนใจความรู้สึกจันทร์หอม เขาสนใจแต่ตัวเอง
“โอ๊ย จะพูดอะไรกันนักกันหนา จันหูไม่หนวกหรือหูตึงนะพ่อ พูดใส่หูมันอยู่ได้น่ารำคาญ คนกำลังดูซีรี่ย์อยู่ น่ารำคาญที่สุด” สุชาดาพี่สาวคนโตของบ้านที่นั่งอยู่บนโซฟาพูดกลางปล้อง มองหน้าน้องสาวด้วยสายตาไม่พอใจ “มึงก็ยืนบื้ออยู่ได้ ก็แค่ตอบพ่อกับแม่ไปว่ากำลังหาเงินหรือหาได้แล้ว พ่อกับแม่จะได้ไม่ต้องถามซ้ำซาก กลับบ้านมาแต่ตัวไม่ได้พกปากกลับมาด้วยหรือไง”
“พ่อกับแม่ไม่ต้องห่วง หนูไม่ให้พ่อกับแม่เป็นอะไรหรอกจ้ะ” จันทร์หอมตอบเสียงเบา หน้าเศร้า
“ก็แค่นี้แหละ ยืนบ้าใบ้อย่างกับกลัวว่า เวลาพูดดอกพิกุลทองจะออกจากปากไปได้” สุชาดายังคงทำเสียงหงุดหงิด “กูหิว มึงออกไปซื้อก๋วยเตี๋ยวหน้าปากซอยให้หน่อย เอาเหมือนเดิมนะ แล้วออกเงินไปก่อนนะ”
“กูเอาด้วย” มารศรีพูดขึ้น หันไปทางสามี “พี่จะกินหรือเปล่า”
“เออกิน เอาพิเศษนะ ซื้อแคปหมูมาด้วยสักสามห่อ แล้วซื้อเบียร์มาให้กูอีกสองกระป๋อง”
“เอ้า รีบไปสิ ซื้อมาฝาโชคด้วยนะ แล้วอย่าลืมโค้กขวดใหญ่กับน้ำแข็ง โชคกกลับมาจะได้มีอะไรกิน” ดูเหมือนว่าคนในบ้านจะไม่มีใครใส่ใจความรู้สึกจันทร์หอมเลยสักคน ทุกคนเห็นเธอเป็นเพียงคนรับใช้ในบ้านที่จะโขกสับอย่างไรก็ได้ และเป็นคนหาเงินใช้หนี้แทนเท่านั้น ทำดีแค่ไหนก็ไม่มีใครเห็นคุณค่า “ไปสิ”
“จ้ะแม่”เสียงจันทร์หอมเศร้าเหลือเกิน เธอหมุนตัวเดินออกจากบ้านทั้งที่เพิ่งกลับมา ตั้งใจว่าจะอาบน้ำ สวดมนต์ก่อนนอนและล้มตัวลงนอนบนที่นอนที่คิดว่าสบายที่สุดในโลก เตรียมร่างกายให้พร้อมเพื่อทำงานในวันถัดไป ความตั้งใจถูกระงับ เธอต้องเดินไปหน้าปากซอยไปซื้อของกินให้คนในบ้านทั้งน้ำตาและความน้อยเนื้อต่ำใจ
ส่วนเงินสองหมื่นบาทที่ต้องจ่ายไพบูลย์วันจันทร์ที่จะถึงนี้ จันทร์หอมได้เตรียมไว้แล้ว โดยเบิกเงินล่วงหน้าจากปานวาดเป็นจำนวนเงินหนึ่งหมื่นห้าพันบาท และอีกห้าพันบาทเบิกเงินจากงานในช่วงเช้ามืด อาทิตย์นี้พอหาได้ แต่อาทิตย์หน้านี่สิ จันทร์หอมถึงกับคิดหนัก หาเงินสัปดาห์ละสองหมื่นบาทก็ไม่ไหว ครั้นจะหาเงินมาใช้หนี้ทั้งหมดก็ไม่มีปัญญา หยิบยืมใครจะมีให้บ่อยๆ เงินไม่ใช่น้อยๆ ด้วย จันทร์หอมหาทางออกไม่ได้ ได้แต่หวังว่าสวรรค์จะเมตตาตน หาทางออกเรื่องนี้ได้
โดยไม่รู้ว่า บุพการีสร้างหนี้ก้อนใหม่ให้เธอสะสาง
- ผู้เขียน
