ช่วงเวลาเจ็ดวันของการดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ช่างเต็มไปด้วยความเย็นชา หมางเมิน
ภีมพัฒน์ทำหน้าที่ของสามีเฉพาะบนเตียงเท่านั้น พอก้าวออกจากห้องนอนแล้ว เขาก็สวมบทบาทแสดงเป็นใครอีกคนที่หล่อนไม่เคยรู้จัก
หล่อนกล้ำกลืนฝืนทนให้เขาข่มเหงทั้งร่างกายและจิตทุกคืนวัน ยอมให้เขาย่ำยียัดเยียดความเป็นสามีให้อย่างไร้ทางขัดขืน จนกระทั่งเวลาแห่งความทรมานสิ้นสุดลงเมื่อหล่อนกับเขาเดินทางกลับมายังกรุงเทพฯ
เขาก้าวลงไปจากรถโดยไม่สนใจไยดีหล่อน สั่งให้คนรับใช้เอายกกระเป๋าขึ้นไปเก็บ ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน ในขณะที่หล่อนกัดฟันเดินตามเข้าไปทั้งน้ำตา
ภายในคฤหาสน์หลังงามมีมารดาของเขานั่งอยู่ รอยยิ้มของแม่สามีที่มอบให้นั้นช่างเต็มไปด้วยความเมตตา ซึ่งตรงกันข้ามกับสิ่งที่ภีมพัฒน์แสดงต่อหล่อนนัก
“สวัสดีค่ะคุณป้า...”
“แหม แต่งงานกับพ่อภีมแล้ว ยังจะมีเรียกว่าป้าอีก ต้องเรียกแม่สิจ๊ะ”
“เอ่อ...”
หล่อนอดปรายตามองคนตัวโตไม่ได้
