หล่อนน้ำตาร่วงไม่หยุด ขณะคว้าหมอนใบใหญ่มาปิดบังเนื้อตัวเกือบเปลือยเอาไว้ พร้อมกับถดถอยหนีด้วยความหวาดกลัว
“อย่า... อย่าทำอะไรภาเลยนะคะ...”
“ทำไมจะต้องทำท่าทางหวาดกลัวแบบนั้นด้วยล่ะ ฉันไม่ได้จะฆ่าจะแกงอะไรเธอสักหน่อย”
“ก็พี่ภีมจะ...”
หล่อนหยุดพูดแค่นั้นเพราะคิดว่าเขาน่าจะเข้าใจ ซึ่งเขาก็เข้าใจจริงๆ
“มันเป็นหน้าที่ที่เธอจะต้องทำ”
“แต่เราควรจะ... ปรับความเข้าใจกันก่อนนะคะ”
“ระหว่างเรา ไม่มีอะไรจะต้องปรับความเข้าใจกัน” น้ำเสียงของเขาเลือดเย็นมาก
“ก็... เรื่องที่เราเข้าใจผิดกันไงคะ”
เขาหัวเราะร่วน เสียงกังวานน่ากลัว
“มันไม่ใช่การเข้าใจผิด แต่มันคือความจริงที่ทำให้ฉันตาสว่างต่างหาก”
“แต่... ภา... อธิบายได้ทุกอย่างนะคะ ภา...”
“หุบปากได้แล้ว แล้วก็ถ่างขาออก ฉันจะเอาเธอ”
“พี่ภีม...”
หล่อนครางเรียกชื่อเขาอย่างเสียใจเป็นที่สุด ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะร้ายกาจได้ถึงเพียงนี้
“บอกให้ถ่างขาออก
