“ตื่นได้แล้ว ถึงแล้ว”
เสียงเข้มดังใกล้ๆ หูทำให้คนที่เผลอหลับไปรู้สึกตัว หล่อนค่อยๆ ปรือตาขึ้น ก่อนจะแก้มแดงก่ำ เมื่อพบว่าใบหน้าหล่อจัดของภีมพัฒน์อยู่ห่างเพียงแค่นิ้วเดียวเท่านั้น
หัวใจของหล่อนเต้นแรงระรัว กลิ่นลมหายใจของเขาทำให้หล่อนอดที่จะหวนคิดถึงเรื่องเร่าร้อนในค่ำคืนนั้นขึ้นมาอีกไม่ได้
“พี่ภีม...”
หล่อนเห็นศีรษะของเขากำลังโน้มต่ำลงมาใกล้เรื่อยๆ ช่องว่างจากหนึ่งนิ้วเหลือแค่เพียงเส้นด้ายลอดผ่าน หล่อนรีบหลับตาเพราะคิดว่าสามีกำลังจะจูบปาก เวลาผ่านไปนานปากกระด้างก็ยังไม่ทาบประกบลงมาสักที หล่อนจึงลืมตาขึ้นมองก็พบว่าเขาถอยห่างออกไป ดวงตาคมกริบเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม
ความอับอายส่งผ่านจากลำคอขึ้นมากระจุกรวมกันอยู่ที่สองพวงแก้มนวล มันแดงก่ำ ร้อนฉ่า และเต็มไปด้วยความอดสู
“เมื่อก่อนฉันต้องการแต่งงานกับเธอ เพราะคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ดี คู่ควรกับฉัน”
เขาแค่นยิ้ม มองหล่อนอย่างเย็นชา
“แต่
