บทที่ 8
1255 คำ
คืนนั้นฉันต้องทนนอนฟังพวกเขาทั้งคู่เล่นเกมจนดึกจนดื่น ซึ่งพวกเขามักจะเป็นแบบนี้กันเสมอ นับตั้งแต่ที่ฉันทักเรื่องกลิ่นน้ำหอม พวกเขาก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้นอีก แต่ก็ใช่ว่าทั้งพี่นัทและพี่เกมส์จะไม่คุยกับฉันเลยหรอกนะ
พี่นัทยังคงแวะหันมาคุยกับฉันอยู่บ่อยครั้งเหมือนปกติ ส่วนพี่เกมส์ก็แวะหันมาแขวะใส่ทำท่าทางน่าหมั่นไส้เป็นบางครั้งบางคราว สำหรับมนุษย์ติดเกมแบบพวกเขาแล้ว นอกจากเกมออนไลน์กับเครื่อง Play Station ที่เปิดค้างเอาไว้ เวลานี้ก็คงไม่มีอะไรสำคัญอีกต่อไปแล้วล่ะ
ฉันที่ไม่รู้เรื่องเกมเลยจึงได้แค่นอนบนเตียง ได้แค่มองพวกเขาเล่นเกมกันอย่างสนุกสนาน จนกระทั่งผล็อยหลับไป
ตลอดทั้งคืนฉันเหมือนกับคนกึ่งหลับกึ่งตื่น หูสองข้างได้ยินเสียงเครื่องเล่นเกมดังสลับกับเสียงโวยวายของผู้ชายสองคนไปมาอยู่ตลอดเวลา บางครั้งก็ได้ยินเสียงสมาร์ทโฟนของใครสักคนดังขึ้น แต่ผู้เป็นเจ้าของก็ไม่มีทีท่าจะรับสาย
เสียงทุกอย่างวนเวียนอยู่แบบนี้จนกระทั่งฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้ง และพบว่ากำลังถูกกอดจากวงแขนอบอุ่นในความมืด ฉันขยับพลิกตัวเล็กน้อย และปรับโฟกัสม่านตาให้เข้ากับความมืด หรี่มองหน้าบุคคลซึ่งกำลังกอดฉันเอาไว้
“ตื่นแล้วเหรอคะ?” พี่นัทกระซิบถามท่ามกลางความเงียบ ส่วนฉันก็ส่ายหน้าไปมาแบบไม่รู้ตัว “ยังไม่เช้าเลย นอนต่อเถอะ”
เขาบรรจงจูบลงบริเวณหน้าผากอย่างอ่อนโยน พลางกอดกระชับกายฉันแน่นมากขึ้น สมองของฉันตอนนี้ไม่สามารถประมวลความคิดซึ่งยังไม่เต็มตื่นดีได้มากนัก รู้แค่ว่าพวกเขาเพิ่งจะเลิกเล่นเกมกัน และทุกสัมผัสความอบอุ่นของอ้อมกอดพี่นัทยังเหมือนเดิมแค่นั้น
หมับ!
“สามีขา~ กอดเกมส์ด้วย~”
“เชี่ยเกมส์นอนไปมึง กูง่วง!”
อ้อ! อีกเรื่องที่ฉันจำได้ไม่ลืมก็คือ ฝ่ามือที่พาดลงมาโดนตัวฉันกับน้ำเสียงออดอ้อนของพี่เกมส์นั่นแหละ และฉันคิดว่าต่อให้สมองพิการ ก็คงไม่มีทางลืมน้ำเสียงน่าหมั่นไส้นั่นได้เด็ดขาด แต่ไว้ก่อนแล้วกัน…
ตอนนี้ฉันง่วงมากจริงๆ ไม่มีแรงสู้รบด้วยหรอกนะ
ช่วงสายของวันต่อมา…
ฉันตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกถึงแรงกอดรอบกายซึ่งรัดแน่นจนรู้สึกหายใจไม่ออก แต่เพราะจำได้ว่าเมื่อคืนอ้อมกอดนี้เป็นของใคร ฉันจึงไม่ได้รู้สึกรังเกียจ กลับกัน...ฉันยังเป็นฝ่ายฝังหน้าซุกแนบไปกับแผ่นอกกว้างเพื่อซึมซับความอบอุ่นจากร่างกายเขาด้วย
เมื่อคืนฉันจำได้ว่าพี่นัทกอดฉันเอาไว้ทั้งคืน จนไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาที่แสดงความรักให้ฉันมากมายขนาดนั้น จะกล้านอกใจจริงๆ แต่พอความคิดมาหยุดอยู่ในช่วงเหตุการณ์ที่เขาร้อนรนเรื่องน้ำหอมผู้หญิง มันก็อดไม่ได้ที่จะปฏิเสธอ้อมกอดแสนวิเศษนี้โดยการผละออกห่างจากตัว
ฟึ่บ!
“พี่นัท ปล่อยหนูได้แล้ว” ฉันต่อว่าและพยายามดันกายออกห่างจากอ้อมกอดดังกล่าว ทว่าเมื่อได้เงยมองหน้าผู้ชายที่กำลังกอดก่ายอยู่ ฉันก็ต้องช็อก เมื่อรู้ว่าไอ้ที่ฉันเพิ่งซุกหน้าแนบไปกับอกก่อนนี้มันดันไม่ใช่พี่นัท!!
ฉันรีบกระเสือกตัวออกห่างจากพี่เกมส์ซึ่งยังหลับไม่รู้เรื่องอย่างร้อนรน นัยน์ตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ และในวินาทีที่ฉันตัดสินใจจะลุกออกไปจากเตียงอยู่นั้นเอง
ฟึ่บ!
หมับ!
พี่เกมส์ที่หลับอยู่ก็พุ่งมาคว้าตัวฉันกลับลงไปนอนบนเตียงอีกครั้ง แถมยังกอดกระชับวงแขนแนบกับตัวฉันซะแน่น ฉันได้แต่กัดฟันด้วยความขัดใจ พยายามแกะแขนปลาหมึกของเขาออกจากตัว เพราะมันคงไม่ดีแน่ๆ ถ้าพี่นัทจะเข้ามาเห็นเราสองคนอยู่ในสภาพแบบนี้
“พี่เกมส์ ปล่อยหนูนะ!” เมื่อดิ้นแล้วไม่ได้ผล ฉันจึงเริ่มส่งเสียงดุออกไป ส่วนมือสองข้างก็ยังพยายามแกะแขนเขาออกอยู่อย่างนั้น
“อืม… ขอนอนต่ออีกห้านาที...” เสียงยานครางคล้ายคนละเมอ ทำฉันได้แต่ร้องกรี๊ดในใจ พยายามหาทางทำให้ตัวเองเป็นอิสระ
แต่ยิ่งดิ้น ฉันก็ยิ่งรู้สึกว่าวงแขนพี่เกมส์ยิ่งรัดแน่นมากขึ้นเรื่อยๆ
“พี่เกมส์! ปล่อยหนูนะ…”
“อือ…” ตื่นขึ้นมาสักทีสิ ละเมออยู่ได้ ไอ้บ้าเอ๊ย!
“ปล่อยสิ หนูไม่ชอบ!”
“อืม… แต่พี่ชอบหนูนะ”
ร่างกายทุกส่วนหยุดชะงัก หลังจากได้ยินประโยคนั้น แรงกอดรัดของพี่เกมส์ก็ค่อยๆ ผ่อนลง จนสามารถผละตัวออกห่างจากเขา และลงจากเตียงได้สำเร็จ
“หนูสีแดงบน Map ที่สาม… งืม… ชอบตกของแรร์ Zzzz” พี่เกมส์เหมือนยังไม่รู้สึกตัวทั้งที่ถูกผลักออกไปแบบนั้น เขาพึมพำอะไรบางอย่างออกมาพลางคว้ากองผ้าห่มกอดก่ายไว้แน่น
เหอะ! คนบ้าอะไร แม้แต่ตอนหลับก็ยังละเมอออกมาเป็นเรื่องเกม
ฉันเบ้ปากอย่างนึกขนลุก ใช้มือปัดไปตามเนื้อตัวที่ถูกสัมผัสด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ไม่รอช้าฉันรีบคว้าโทรศัพท์มือถือของตัวเอง จ้ำเท้าเดินเร็วตรงไปที่ห้องน้ำ มือก็กดโทรศัพท์หาใครบางคนไปด้วย
[ว่าไงจ๊ะกานต์ ตื่นแล้วเหรอ?]
“พี่นัทอยู่ไหนคะ?” ฉันไม่ได้ตอบคำถามของพี่นัทแต่เลือกที่จะรัวคำถามที่อยากรู้ออกไป
[พี่ลงมาซื้อข้าวใต้หอ เห็นกานต์ยังไม่ตื่นพี่เลยไม่ปลุก แล้วนี่อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม?]
“ไม่ค่ะ หนูยังไม่หิว” ร่างกายมันแปลกๆ ปากขยับรัวคำพูดตอบปลายสายแบบรีบร้อนเหมือนคนมีความผิด ทั้งที่ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรผิดแท้ๆ บ้าจริง!
[แล้วนี่ไอ้เกมส์ตื่นยัง?] คำถามต่อมาของพี่นัทหยุดความลนลานตามความรู้สึกของฉันลง ก่อนเหลียวหลังไปมองใครอีกคนซึ่งกำลังนอนกอดผ้าห่มอย่างสบายใจบนเตียง
“พี่เกมส์ยังไม่ตื่นค่ะ!”
‘อืม… แต่พี่ชอบหนูนะ’
พอเห็นเขา ไอ้เสียงละเมอบ้าๆ นั่นก็ดังเข้ามาในหัว ร่างกายเริ่มเกิดอาการขนลุกแบบแปลกๆ จนต้องเปลี่ยนทิศทางจากหน้าห้องน้ำเป็นประตูห้องพัก
“พี่นัทไม่ต้องซื้ออะไรขึ้นมาเผื่อหนูนะ หนูจะกลับแล้ว”
[อ้าว ทำไมรีบกลับล่ะ?] ปลายสายถามน้ำเสียงตกใจ
“หนูมีเรียนตอนเกือบเที่ยงค่ะ ไว้เจอกันที่มหาวิทยาลัยก็แล้วกัน แค่นี้นะคะ... ตู๊ดดด” ฉันพูดแบบรีบร้อน รีบเปิดประตูออกจากห้องพักแบบไม่คิดจะฟังเสียงห้ามของพี่นัท และตัดสายเขาทิ้งทันที
จะบอกว่าฉันเอาแต่ใจก็ได้ ฉันไม่ว่า แต่ถ้าต้องให้มาอยู่ในห้องกับผู้ชายแบบพี่เกมส์สองต่อสอง หลังจากเจอเหตุการณ์ตอนตื่นนอนอย่างเมื่อกี้ล่ะก็ ฉันคงต้องขอบาย!
ให้ตายสิ! ทำไมตามเนื้อตามตัวมันถึงได้คันแบบนี้นะ ต้องเป็นเพราะหมอนั่นเอาตัวมาโดนแน่ๆ!
สงสัยต้องขัดผิวฆ่าเชื้อก่อนไปมหาวิทยาลัยซะแล้ว!
- ผู้เขียน
