“แต่อย่าลืมสิคะว่าตอนนี้พี่เป็นของน้องกานต์แล้ว” พี่เกมส์พูดยิ้มๆ ขณะค่อยๆ เบนสายตามองฉันที่เอาแต่ยืนนิ่ง ฟังในสิ่งที่เขาพยายามจะบอก “ถ้าต้องให้ทนดูน้องกานต์รับผิดคนเดียว โดยที่พี่ไม่ทำอะไรเลย พี่ทนไม่ได้หรอกค่ะ”
คำพูดของพี่เกมส์ ทำฉันหมดคำพูด ตอนนี้นอกจากสายลมแผ่วๆ รอบกายเราทั้งคู่แล้ว ฉันยังได้ยินสิ่งที่เขาบอกไว้เมื่อวานอีกด้วย
‘ก็พี่ชอบหนูไงคะ จะต้องให้พี่พูดกี่รอบคะ น้องกานต์ถึงจะเข้าใจ’
การกระทำของเขาไม่ว่าจะเมื่อวานหรือวันนี้ บอกชัดเจนว่าเขากำลังปกป้องฉันอยู่ ต่อให้ฉันจะพูดจาแย่ๆ ตบตีเขา หรือแม้แต่ทำเป็นไม่แยแสสิ่งที่เขามอบให้ก็ตาม ทั้งที่เป็นแบบนั้นแต่พี่เกมส์ก็ยังยืนกรานคำพูดของตัวเองแบบนั้น ‘ว่าชอบ…’
“อูยๆ หมัดไอ้นัทนี่มันเจ็บจริงๆ” ผู้ชายที่ชอบทำทีเล่นทีจริงคนนี้ ไม่เคยแสดงออกว่าตัวเองโกรธหรือไม่พอใจออกมาให้เห็นเลยสักครั้ง แม้แต่ความเศร้าผ่านสีหน้าของเขา ฉันก็ยังไม่เคยมีโอกาส
