ขณะที่แพทย์หญิงใบบัวกำลังจะเดินไปยังเรือนหลังเล็ก รถยนต์คันหรูได้แล่นเข้ามาจอดลานกว้างบริเวณหน้าบ้านหลังใหญ่ ก่อนที่หญิงสาวร่างอรชรจะเดินนวยนาดตรงมายังเธอ ซึ่งหล่อนได้ปรายสายตามองมาที่แพทย์หญิงราวกับศัตรูหมายเลขหนึ่ง “นี่เธอ!” น้ำเสียงแข็งกระด้างตรงข้ามกับหน้าตาและการแต่งตัวดังขึ้น
“เธอนั่นแหละ คนงานใหม่สินะ พ่อเลี้ยงเมืองรามอยู่หรือเปล่า” ดาหลายังคงเอ่ยถามหญิงสาวออกมาด้วยน้ำเสียงห้วนๆ
“คุณเรียกฉันเหรอคะ” แพทย์หญิงใบบัวทำหน้าหลอหลา พลางใช้นิ้วชี้มาที่ตัวเองด้วยความสงสัย
“ก็เธอนั่นแหละ พ่อเลี้ยงเมืองรามอยู่ไหม ฉันถามก็ตอบมาสิอ้ำอึ้งอยู่ได้” รู้สึกว่าหล่อนจะเกรี้ยวกราดเหลือเกิน ทั้งที่ไม่ได้รู้จักกันมาก่อน เพราะดาหลารู้สึกว่าหญิงสาวตรงหน้าดูสวยสะดุดตา จึงทำให้หล่อนไม่ชอบใจใบหน้างามๆ ของเธอ เพราะไม่ว่ามองมุมไหนแพทย์หญิงใบบัวก็ดูสวยและมีเสน่ห์หาตัวจับยาก
“พ่อเลี้ยงเพิ่งเดินเข้าไปในไร่ ถ้าค
