อยากมีคุณพ่อ
1556 คำ
เพียงแค่ของขวัญเงยหน้าขึ้นมา ทำให้พ่อเลี้ยงเมืองรามถึงกับตกตลึง เมื่อเค้าโครงใบหน้าและแววตาของหนูน้อย เริ่มทำให้หัวใจของผู้ชายเย็นชาอย่างเขาเต้นแรง ทั้งที่ปกติแล้วมันไม่ค่อยได้รู้สึกแบบนี้มานานแล้ว มันไม่ได้เกิดจากความรักหรือความพิศวาส แต่ทว่ามันเกิดจากความรู้สึกเอ็นดูอย่างบอกไม่ถูก
“ผมเข้าใจแล้วครับว่าทำไมแม่ถึงถูกชะตากับเด็กคนนี้จัง” พ่อเลี้ยงหนุ่มพูดพลางจับจ้องไปที่ดวงหน้าของหนูน้อย
“หนูของขวัญ วางภาพวาดลงก่อน มานี่ย่าจะแนะนำให้หนูได้รู้จักกับกับพ่อเลี้ยงเมืองราม เจ้าของไร่หมื่นเมือง” หนูน้อยทำตามคำบอกของหญิงสูงวัยอย่างว่าง่าย
“สวัสดีค่ะคุณพ่อ หนูดีใจจังเลยค่ะ หนูอยากมีพ่อมานานแล้ว” พ่อเลี้ยงเมืองรามตั้งหลักแทบไม่ทัน เมื่อหนูน้อยพูดออกมาด้วยแววตาที่ดูใสซื่อ จนทำให้คนทั้งคู่หันไปสบตากับด้วยความอยากรู้ในถ้อยคำที่หนูน้อยได้เรียบเรียงออกมา เธอดูน่าสงสารจนพ่อเลี้ยงเมืองรามอดที่จะถามออกไปไม่ได้
“มานี่สิ มานั่งตรงนี้ พ่อของหนูไปไหน ทำไมหนูถึงบอกว่าอยากมีพ่อ” พ่อเลี้ยงหนุ่มที่มีใบหน้าเคร่งขรึม เขาทำตัวน่าเกรงขามตลอดเวลา แต่ในตอนนี้ดูเหมือนว่าเขากำลังพ่ายแพ้ให้กับความน่ารักของหนูน้อย จนแสดงท่าทีอ่อนโยนออกมา ซึ่งไม่ได้เห็นเขาในลุคแบบนี้ง่ายหรอกนะ ขนาดผู้เป็นมารดายังแอบยิ้ม ให้กับท่าทีของลูกชาย
“คุณแม่บอกว่าพ่ออยู่บนสวรรค์ค่ะ แต่ของขวัญไม่รู้ว่าทำไม พ่อถึงไม่มาหาพวกเราสักที รอมาตั้งหลายปี จนรอไม่ไหวแล้ว คุณพ่อเป็นพ่อให้หนูได้ไหมคะ” คราวนี้หนูน้อยได้เอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงอ้อน พลางซบหน้าเข้าหาอกแกร่งของพ่อเลี้ยงเมืองราม หลังจากที่เขาอุ้มของขวัญขึ้นมานั่งที่ตัก พ่อเลี้ยงหนุ่มเองก็รู้สึกหลงรักและเอ็นดูของขวัญเข้าให้แล้ว
“อ้อนเก่งนะเราเนี่ย ทั้งที่เจอกันแท้ๆ ทำยังกับว่าเรารู้จักกันมาเป็นชาติอย่างนั้นแหละ”
“พูดอะไรพ่อเลี้ยงเนี่ย แม่ขนลุกไปหมดแล้ว” “ผมแค่พูดเล่นครับคุณแม่ ทำไมถึงทำหน้าจริงจังขนาดนั้นด้วย” หญิงสูงวัยเพิ่งได้เห็นมุมอ่อนโยนของลูกชายคนเล็ก นางรู้สึกปลาบปลื้มใจ ที่ของขวัญทำให้บ้านหลังนี้ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้ง
“ตกลงหนูมีพ่อแล้วใช่ไหมคะ” ของขวัญยังไม่ละความพยายาม ทั้งที่ปกติเธอไม่ค่อยเข้าใกล้คนแปลกหน้า แต่กับพ่อเลี้ยงเมืองรามไม่รู้ทำไมอะไรดลใจให้เธออยากเข้าใกล้ มิหนำซ้ำยังดูคุ้นเคยเป็นพิเศษอีกด้วย
“ว่าไงครับคุณย่า ผมว่างานนี้คดีพลิกแน่ ถ้าแม่ของเธอรู้ คงไม่ปล่อยให้ลูกสาวเรียกคนแปลกหน้าว่าพ่อแน่ๆ ” ผู้เป็นมารดาถึงกับมองมาที่ลูกชายด้วยสายมีเลศนัย เพราะนางเชื่อว่าแพทย์หญิงใบบัวไม่ใช่ผู้หญิงที่จะชอบชั่วผู้ชาย ถ้าหากเธอไม่มีใครข้างกาย นางก็ยินดีที่จะรับม่ายสาวมาเป็นสะใภ้ แต่ไม่รู้ว่าเธอจะเอาชนะใจพ่อเลี้ยงเมืองรามได้หรือเปล่า
“พ่อเลี้ยงว่าไง แม่ก็ว่าตาม ยังไงซะของขวัญก็มีคุณย่าแล้วนี่ ใช่ไหมจ๊ะของขวัญ”
“ใช่ค่ะคุณย่า แต่ยังไม่มีคุณพ่อ”
“แหม... ไม่เยอะเลยนะครับคุณย่า อย่าบอกนะว่าจะเชียร์แม่ของเธอให้กับผมด้วย ผมอาจจะรักและเอ็นดูเด็ก แต่สำหรับความรักของหนุ่มสาวที่จะมีกับให้ใครบางคน มันคงหมดไปแล้วครับแม่” ถ้อยคำที่พ่อเลี้ยงเมืองรามพูดออกมานั้น ทำให้หนูน้อยของขวัญมองเขาตาพริบๆ ด้วยความสงสัย
“พรุ่งนี้คุณพ่อไปส่งขวัญที่โรงเรียนได้ไหมคะ” ดูเหมือนว่าพ่อเลี้ยงเมืองรามกำลังถูกของขวัญเล่นงานเข้าให้แล้ว เธอดูจะห่อคุณพ่ออย่างเขาเสียด้วยสิ ถ้าพ่อเลี้ยงเมืองรามไปส่งเธอที่โรงเรียน คงมีใครหลายคนเข้าใจผิดและคิดว่าเขาแอบไปไข่ไว้แน่ๆ
“เอ่อ... คือว่า”
“คุณแม่ต้องไปทำงานกลับไม่ตรงเวลานานๆ ทีถึงจะแวะไปรับของขวัญ มีแต่พี่ริต้าที่ไปรับไปส่งเป็นประจำ แต่ตอนนี้พี่ริต้าไม่อยู่แล้ว ใครจะไปรับไปส่งของขวัญละค่ะ” คำถามของหนูน้อยทำให้พ่อเลี้ยงเมืองรามรู้สึกสงสารเธอไม่น้อย จากที่ตั้งใจเอาไว้ว่าจะให้อ้ายคำป้อคนงานในไร่ คอยไปรับไปส่งหนูน้อย แต่ตอนนี้เขาคงต้องรับหน้าที่นี้เอาไว้เอง
“ตกลงก็ได้ ฉันเห็นแก่ที่หนูทำให้คุณย่ายิ้มได้หรอกนะ”
“ของขวัญสัญญาว่าจะทำให้คุณย่ายิ้มร่าทุกวันเลยค่ะ”
“เข้าใจพูดนะเราเนี่ย น่ารักแบบนี้จะไม่ให้ย่ารักย่าหลงได้ยังไงกัน” หญิงสูงวัยพูดพลางยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ชื่อของเธอช่างเปรียบเสมือนสิ่งที่ฟ้าได้ประทานมาให้ ของขวัญชิ้นนี้คือขงขวัญชิ้นใหญ่ แม้เธอจะเพิ่งเข้ามาอยู่ในไร่หมื่นเมืองได้เพียงไม่กี่ชั่วโมง แต่เจ้าของบ้านกลับรู้สึกรักและเอ็นดูหนูน้อย เธอเปรียบเสมือนดวงใจของหญิงสูงวัยและพ่อเลี้ยงเมืองราม
“คุณท่านค่ะ อ้าว! พ่อเลี้ยงกลับมาแล้วเหรอคะ เชิญที่โต๊ะอาหารเลยค่ะ” ป้านุ่นเดินเข้ามาตามทุกคนไปรับประทานมื้อเย็น พลางอมยิ้มน้อยๆ เมื่อเห็นว่าของขวัญกำลังนั่งอยู่บนตักของพ่อเลี้ยงเมืองราม
“ไปเรียกคุณหมอหรือยัง” หญิงสูงวัยรีบเอ่ยถามแม่นุ่นออกไปด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มกว่าที่เคย
“ไม่ต้องไปเรียกหรอกค่ะ คุณหมอเป็นคนลงมือทำมื้อเย็นเองกับมือเลยนะคะ”
“ฮ่ะ! จริงเหรอ” หญิงสูงวัยไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะขยันขนาดนี้ แน่นอนว่าผู้หญิงที่ทำให้บ้านหลังนี้มีชีวิตชีวาขึ้นมาได้ คงไม่ใช่บรรดาหญิงสาวพวกนั้น ที่พยายามเข้าหาพ่อเลี้ยงเมืองรามหยิบจับอะไรก็ไม่เป็น
ในเวลานี้นางก็อยากจะรู้เหมือนกัน ถ้าหากลูกชายได้ทำความรู้จักกับคุณหมอใบบัว ความใกล้ชิดจะทำให้คนทั้งคู่พัฒนาไปได้มากแค่ไหน เพราะภายในใจของหญิงสูงวัย เริ่มอยากได้ม่ายสาวมาเป็นสะใภ้ของไร่หมื่นเมืองเต็มแก่แล้ว ไม่ว่าเธอจะเคยผ่านการแต่งงานมาแล้วหรือไม่ แต่ตอนนี้สถานะของเธอคือโสด ก็ไม่แปลกถ้าหากของขวัญอยากมีพ่อ แล้วพ่อใหม่ของเธอคือพ่อเลี้ยงเมืองราม
“คุณหมอทำอาหารแต่ล่ะเมนูได้คล่องแคล่วและอร่อยมากเลยค่ะ แล้วเธอยังมีน้ำใจทำเผื่อเด็กในบ้านอีกด้วย น้ำใจช่างงดงามเหลือเกิน” ป้านุ่นพูดไปยิ้มไป แววตาของนางนั้นดูชื่นชมแพทย์หญิงใบบัวไม่น้อย ทั้งที่เธอเพิ่งจะย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่เพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมง
“คุณแม่ทำอาหารอร่อยมากค่ะ” ของขวัญยิ้มร่าเอ่ยชมมารดาออกมาเสียงดัง พลางยกแขนขึ้นไปคล้องลำคอแกร่งของพ่อเลี้ยงเมืองรามไว้แน่น
“แบบนี้ต้องลองชิมดูแล้วแหละ ไปกันเถอะพ่อเลี้ยง แม่ชักจะหิวข้าวแล้ว”
“คุณพ่อขา... เราไปทานอาหารฝีมือคุณแม่กันเถอะค่ะ” ถ้อยคำของขวัญเอ่ยออกมานั้น ทำให้ป้านุ่นถึงกับยกมือขึ้นมาป้องปาก เพราะไม่คิดไม่ฝันว่าผู้ชายเย็นชาอย่างพ่อเลี้ยงเมืองราม จะยินยอมให้หนูน้อยเรียกเขาว่าพ่อเต็มปากเต็มคำ
“อาหารน่าทานจังเลย” เมื่อหญิงสูงวัยเดินเข้ามาถึง นางถึงกับฉีกยิ้มออกมา เพราะอาหารตรงหน้านอกจากจะถูกจัดตกแต่งเอาไว้อย่างสวยงามน่ารับประทาน นางก็เชื่อว่ารสชาติคงดีไม่แพ้อาหารในภัตตาคาร ซึ่งแพทย์หญิงใบบัวล้วนทำแต่เมนูเพื่อสุขภาพ ครบครันไปด้วยคุณค่าทางอาหารให้ทุกคนได้รับประทาน
“เชิญนั่งค่ะคุณท่าน... เอ่อคุณแม่” หญิงสาวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงและใบหน้าเคอะเขิน เพราะเธอไม่ชินกับการเรียกใครว่าคุณแม่ ตั้งแต่มารดาจากไป นอกจากพี่สาวอย่างใบบุญที่เลี้ยงดูเธอมา แพทย์หญิงใบบัวก็ไม่ได้รู้จักหรือสัมผัสกับคำว่าแม่อีกเลย
“เรียกแม่ให้ชินปาก เดี๋ยวแม่จะแนะนำให้คุณหมอได้รู้จักกับเจ้าของไร่หมื่นเมือง นั่นไงมาพอดี” หญิงสูงวัยพูดพลางหันไปมองลูกชาย ที่กำลังเดินจูงมือของขวัญเข้ามาที่โต๊ะอาหาร ราวกับคนทั้งคู่เป็นพ่อลูกกัน
ภาพตรงหน้านั้น แม้แต่แพทย์หญิงใบบัวเองก็อดที่จะคิดไม่ได้ ซึ่งทำให้เธอนั้นสงสารหนูน้อยขึ้นมาจับใจ ถึงใครๆ จะบอกว่าเธอทำหน้าที่ของพ่อและแม่ได้สมบูรณ์แบบ แต่ของขวัญก็ยังโหยหาอยากมีบิดาเหมือนกับคนอื่นเขาอยู่ดี
- ผู้เขียน
