“ฉันรู้นะคะว่าคุณไม่ชอบเด็ก แต่เด็กที่คุณพูดถึง คนที่คุณกำลังบอกให้ฉันทิ้งไป เธอคือลูกของฉัน ลูกที่ฉันรักปานแก้วตาดวงใจ รักจนไม่คิดว่าจะรักใครได้ ไม่ว่ารักแบบไหนสถานะใดก็ไม่เท่ากับความรักที่ฉันมีให้กับลูกคนนี้ ฉะนั้นคุณเอาเอกสารกลับไปให้แพทย์ท่านอื่นเถอะค่ะ” หญิงสาวพูดพลางเอามือปาดน้ำตาออกจากแก้มของเธอเบาๆ
“ผมทำคุณร้องไห้อีกแล้วใช่ไหม ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ ที่สำคัญผมไม่ได้หมายความว่าจะให้คุณทิ้งลูก แค่ฝากไว้กับพี่สาวเพียงชั่วคราวเท่านั้น” คราวนี้น้ำเสียงของนายแพทย์หนุ่มฟังดูอ่อนลงไป เขาดูห่วงใยเธอไม่น้อย เรื่องนั้นแพทย์หญิงใบบัวรู้อยู่แก่ใจ แต่นั่นมันไม่สำคัญเท่ากับที่เขาไม่ค่อยชอบลูกสาวของเธอ ผู้ชายแบบนี้ต่อให้เพอร์เฟกต์แค่ไหน เธอก็ไม่มีทางเปิดใจรับเขาไว้พิจารณาอย่างแน่นอน
“คำว่าฝากไว้ ไม่ว่ากี่วัน กี่เดือนหรือกี่ปี มันคือสิ่งที่เลวร้ายและเจ็บปวดมากเลยนะคะ สำหรับเด็กคนหนึ่งที่ขาดพ่อมาต
