หัวใจแทบแตกสลาย
947 คำ
ภายในเรือนหลังเล็กกำลังเต็มไปด้วยความเจ็บปวด หนูน้อยเองก็คงอยากมีบิดา หลังจากที่รอมาแสนนาน ความรู้สึกที่กำลังกัดกินหัวใจของหญิงสาวเริ่มเจ็บปวดไม้แพ้ลูกสาว ถ้าหากเธอไม่ตัดสินใจเลือกเก็บของขวัญเอาไว้เอง หนูน้อยก็คงไม่ต้องมารับสภาพเด็กกำพร้าบิดาแบบนี้
เมื่อแพทย์หญิงใบบัวพาลูกสาวเข้ามานั่งตรงโซฟาตัวยาว ซึ่งเป็นห้องรับแขกของบ้านหลังนี้ ของขวัญเอาแต่ก้มหน้าก้มตาร้องไห้ไม่หยุด จนผู้เป็นมารดาอย่างเธอเกือบใจอ่อน แต่ทว่าเธอก็ไม่สามารถยอมทำตามในสิ่งที่ลูกสาวร้องขอได้ เมื่อสิ่งที่หนูน้อยต้องการมันไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ไม่มีเหตุผลอะไร ที่พ่อเลี้ยงเมืองรามจะต้องอนุญาตให้ลูกสาวของเธอเรียกเขาว่าพ่อ
“หยุดร้องได้แล้วค่ะคนเก่ง ไหนดูซิตาบวมหมดแล้ว เดี๋ยวไม่สวยนะคะ” ด้วยความที่คุณหมอใบบัวเป็นคนอ่อนโยนใจดีเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว จึงทำให้เธออดที่จะปลอบหนูน้อยไม่ได้
“ทำแม่ต้องโกรธหนูกับพ่อขนาดนี้ด้วยคะ” ของขวัญพูดไปพลางสะอื้นไปจนตัวโยน มิหนำซ้ำเธอยังคงเรียกพ่อเลี้ยงเมืองรามว่าพ่อเต็มปากเต็มคำ เสียจนแพทย์หญิงใบบัวนั้นอ่อนใจ
“โอ๋... ไม่ร้องนะคะคนเก่ง ไม่มีพ่อก็ไม่เห็นเป็นไรนี่นา... ในเมื่อหนูมีแม่อยู่ทั้งคน จริงไหมคะคนสวย” แพทย์หญิงใบบัวโอบหนูน้อยเข้ามาไว้ในอ้อมกอด พลางพูดปลอบเหมือนอย่างเคย แต่ทว่าครานี้ทุกอย่างไม่ง่ายเลย เพราะของเขาเริ่มต่อต้านไม่ยอมกอดตอบเหมือนครั้งก่อนๆ
“มีคุณแม่มันก็ดีค่ะ แต่หนูอยากมีพ่อด้วยนี่นา ได้ไหมคะ”
“ของขวัญทำไมวันนี้ลูกดื้อจัง พ่อเลี้ยงเมืองรามเขาไม่ใช่พ่อของหนู เขาไม่มีทางที่เป็นพ่อให้เราได้หรอกนะ”
“คุณแม่ใจร้าย!”
“ของขวัญ!” แพทย์หญิงใบบัวร้องเรียกชื่อลูกสาวออกมาจนสุดเสียง เมื่อของขวัญผละตัวออกจากอ้อมกอด ก่อนจะวิ่งแจ้นออกไปจากบ้านอย่างไว จนเธอนั้นตามไม่ทัน เมื่อความมืดกำลังปกคลุมทำให้เธอมองหาของขวัญไม่เจอแม้แต่เงา
“ของขวัญ! ของขวัญ! ลูกอยู่ไหน กลับมาก่อนแม่ขอโทษ” เสียงตะโกนของหญิงสาว ทำให้พ่อเลี้ยงเมืองรามเดินออกมาจากบ้าน ก่อนที่เขาจะตรงไปที่แพทย์หญิงใบบัว ซึ่งเธอเอาแต่ร้องไห้ฟูมฟาย เรียกหาลูกสาวราวกับคนเสียสติ
“เกิดอะไรขึ้น ของขวัญเป็นอะไร”
“ฮึก! ฮื้อ! ของขวัญกลับมาฟังแม่อธิบายก่อน ฮื้อ! ของขวัญ!” หญิงสาวไม่ตอบกลับพ่อเลี้ยงเมืองราม เธอยังคงร้องไห้ไม่หยุด พลางตะโกนออกไปสุดแรงเกิด ก่อนทรุดตัวนั่งลงไปกับพื้น
“ผมถามว่าของขวัญหายไปไหน ร้องไห้อยู่ได้ มีสติหน่อยสิคุณหมอ” ดูเหมือนว่าพ่อเลี้ยงเมืองรามเริ่มร้อนรนใจไม้แพ้เธอ เมื่อเขามองซ้ายแลกว่าแล้วไม่เจอของขวัญ
“ของขวัญวิ่งออกจากบ้านเมื่อกี้ ไม่รู้ว่าไปแอบอยู่ตรงไหน ไร่ของคุณกว้างใหญ่ไพศาล ฉันจะหาลูกเจอไหมคะ ฮึก! ฮื้อ ของขวัญแม่ของโทษ” ดูเหมือนว่าหญิงสาวยังคงคิดว่ามันคือความผิดของเธอ ที่ทำให้ของขวัญหายไปแบบนี้ ถึงกระนั้นแพทย์หญิงใบบัวก็ยังกวาดมองซ้ายขวา เผื่อจะเจอหนูน้อย แต่แล้วความมืดที่ปกคลุมกำลังส่งผลให้เธอรู้สึกมืดแปดด้านไปหมด
“ใจเย็นๆ สิคุณ เดี๋ยวผมจะให้คนงานออกตามหาของขวัญให้เจอ เธอคงไม่กล้าไปไหนไกลหรอก อาจจะกำลังมองเราอยู่ด้วยซ้ำ คุณเข้าไปรอในบ้านก่อน การร้องไห้มันไม่ได้ช่วยแก้ปัญหา หยุดร้องสักทีได้ไหม”
ฟังดูเหมือนพ่อเลี้ยงหนุ่มกำลังรำคาญ แต่ในทางกลับกัน เขากำลังห่วงใยเธออย่างบอกไม่ถูก ทั้งที่ผ่านมาหลายปีดีดัก พ่อเลี้ยงเมืองรามไม่เคยคิดที่จะรัก หรือรู้สึกดีกับผู้หญิงคนไหนมาก่อนเลย
“ขอบคุณมากนะคะ ฉันกับลูกมาวันแรกก็สร้างปัญหาให้กับคุณเสียแล้ว”
“ถ้าอยากเจอลูกก็รีบเข้าไปรอในบ้าน อย่าเอาแต่ร้องไห้”
“คุณจะบ้ารึไง ใครจะไปรอในบ้าน ฉันไม่ร้องแล้วก็ได้ แต่ว่าฉันขอไปด้วยนะคะ”
“จะไปก็ตามมา” หญิงสาวเดินตามหลังพ่อเลี้ยงหนุ่มออกไปอย่างว่าง่าย ขณะที่ภายในใจอยากเอื้อนเอ่ยขอร้องเขาออกไป ในเรื่องที่ของขวัญอยากเรียกเขาว่าพ่อ ทั้งที่คนทั้งคู่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกันเลยแม้แต่น้อย เธอเองก็ไม่อยากสร้างความลำบากใจให้กับพ่อเลี้ยงหนุ่ม
“อ้ายคำป้อรีบไปจัดการเกณฑ์คนงานมาเพิ่ม หาของขวัญให้เจอก่อนที่เธอจะเผลอหลับไป”
“ครับพ่อเลี้ยง” เมื่อได้รับคำสั่งจากเจ้าของไร่ คนงานเริ่มกระจายกันออกไปตามหาของขวัญทันที
“คุณรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ ผมขอเข้าบ้านไปเอาไฟฉายครู่เดียว”
“ได้ค่ะ”
เมื่อพ่อเลี้ยงเมืองรามเดินตรงไปยังบ้านหลังใหญ่ ทำให้หญิงสาวเริ่มน้ำตาคลอออกมาอีกครั้ง เธอร้องไห้สะอึกออกมาจนตัวโยน ขณะที่ภายในหัวใจรู้สึกเคว้งคว้างและหวาดกลัว ถ้าหากคืนนี้ตามหาของขวัญไม่เจอ เธอคงไร้เรียวแรงที่หายใจ ชีวิตนี้คงเดินต่อไปไม่ไหว ถ้าหากขาดแก้วตาดวงใจไปเฉกเช่นในตอนนี้
- ผู้เขียน
