พ่อเลี้ยงเมืองรามยังคงยืนโอบแพทย์หญิงใบบัวอยู่แบบนั้น ยังกับว่าเขาไม่อยากปล่อยเธอออกไปจากไร่ อยากตามหญิงสาวไปทุกที่ หรือจะให้ดีเขาอยากให้เธอลาออกมาอยู่ที่ไร่องุ่นหมื่นเมือง เพื่อดูแลคุณนายแม้นเมืองและทุกคน แต่ก็คงเป็นไปไม่ได้ เพราะเธอไม่ใช่ผู้หญิงรักสบาย
“คุณไปส่งของขวัญทีนะคะ ส่วนฉันจะขับรถไปเอง เดี๋ยวไปทานมื้อเช้าที่โรงพยาบาลก็ได้ ฉันมีประชุมตอนเช้าต้องรีบไปเดี๋ยวไม่ทันค่ะ” แพทย์หญิงใบบัวพูดพลางลุกขึ้นยืน ทั้งที่เธอยังคงถูกพ่อเลี้ยงหนุ่มสวมกอดเอาไว้แบบนั้น
“ให้ผมไปส่งคุณนะ นะคร้าบบบ...คนดี” ชายร่างสูงใหญ่ที่ใครๆ ต่างเกรงขาม จากเสือหนุ่มกำลังกลายร่างเป็นแมวเหมียว เขาออดอ้อนออกมาด้วยเสียงเล็กเสียงน้อย พลอยทำให้แพทย์หญิงใบบัวแอบอมยิ้มให้กับท่าทีของพ่อเลี้ยงเมืองรามอีกครั้ง
“หยุดอ้อนเป็นเด็กได้แล้ว ฉันเพิ่งรู้ว่าคุณงอแงเก่ง”
“ผมก็งอแงแบบนี้กับเมียเท่านั้นแหละ”
“พ่อเลี้ยง! เดี๋ยวใครก็มาไ
