"เลว เลวพอๆกับเพื่อนเลย!"
"ว่าไงนะ?" ฉันหันหายัยมิ้นท์ เมื่อสะดุดหูกับคำพูดนั้น
"พอๆกับเพื่อน แกหมายถึงใคร พี่นิกกี้เหรอ?"
"..." ยัยมิ้นท์ไม่ตอบ แต่ตาแดงๆจนฉันสัมผัสได้ แล้วเหตุผลนั้น ทำให้ฉันหยัดกายลุกจากเตียงทันที
"ฉันพอรู้จักกับพี่นิกกี้อยู่บ้าง เขาเป็นคนดีอยู่นะ อย่างน้อยๆก็มีน้ำใจกับฉันอยู่บ้าง ไม่เคยใจร้าย หรือทำตัวร้ายกาจกับฉันเลย"
"สร้างภาพมากกว่า!" ฉันนิ่วหน้าทันที
"แกเจออะไรมา?" แล้วฉันก็สะดุดตากับรอยแดงๆบนลำคอ แบบเดียวกับที่พี่แม็กซ์ทำกับฉันเลย
"อื้อ ช่างเถอะ รู้ปะเนี่ย พี่โมห่วงแกมากนะ" เสียงยัยมิ้นท์แผ่วในตอนท้าย ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียง
"พี่ฉันตามหาแกทั้งคืน ถ้าพร้อมตอนไหน แกโทรกลับไปหาพี่โมหน่อยละกัน!" เมื่อเห็นว่าเพื่อนจงใจเปลี่ยนเรื่อง ไม่ยอมเล่าเรื่องนั้น ฉันก็ทิ้งตัวลงบนเตียงบ้าง รู้ดี ว่าบางอย่างก็ไม่อยากพูดกับใคร แม้แต่ตัวฉัน ก็ไม่อยากพูดเหมือนกัน ว่าฉันเ
