ฉันได้ยินเสียงสบถหยาบ แล้วจากนั้น เขาก็ลุกออกไปจากตัวของฉันทันที
ฉันไม่ได้มีปัญญามากพอที่จะทนมองเขาต่อไปได้ จึงได้แต่ข่มตาให้หลับ เพราะตอนนี้ฉันเจ็บเหมือนร่างจะพัง
ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ฉันหลับไป แต่มารู้สึกตัวอีกที ก็ตอนที่แขนของฉันถูกสะกิดแรงๆ
ฉันค่อยๆลืมตาช้าๆ สิ่งที่เห็นประการแรก เป็นห้องพักสีแปลกตา แต่ก็พอที่จะจำได้นั่นแหละว่า ก่อนที่ฉันจะหลับไป อีกคนพาฉันมาที่นี่ แล้วพอฉันหันมองอีกด้าน ก็พบเขาคนนั้นกำลังมองมาที่ฉันอยู่
"ตอนนี้ตีสาม ฉันจะกลับ!" เขาบอกเสียงเรียบ ภายในห้องนอนมีเพียงแสงไฟจากโคมไฟข้างหัวเตียงเท่านั้น แต่ฉันก็มองเห็นหน้าเขาชัดเจน
ฉันขยับกายเชื่องช้า แต่ก็รู้สึกเจ็บที่ตรงนั้น ถึงขั้นกัดฟัน
"เธอจะกลับ หรือจะนอนต่อที่นี่ ฉันเปิดห้องไว้ถึงพรุ่งนี้สิบโมง ถ้าจะนอนต่อ ก็ตามสบาย" คำพูดนั้น ทำฉันจุกจนเกือบร้องไห้
สิ่งที่ฉันคิดว่า เราน่าจะได้คุยกันเป็นอันดับแรก คือเหตุการณ์ท
