5
730 คำ
“คุณน่าจะบอกกันดี ๆ จู่โจมแบบนี้ทำไมคะ”
“ถอดชุดบนตัวเธอออกมาเดี๋ยวนี้!”
“หนูทำไม่ได้...” ขวัญลดายังพูดไม่จบดีเลยว่าเธอถอดชุดที่ใส่บนตัวออกไม่ได้เพราะมันรัดมาก ๆ นี่ก็นัดกับออยลี่ ลูกของป้าเนืองไว้แล้วให้มาช่วยถอดชุด ไม่รู้ว่าน้องคนที่วานให้ช่วยเหลือจะหลับไปแล้วหรือยัง ไม่อย่างนั้นเธอคงต้องฉีกมันออกแทนการถอด แต่เจ้าของห้องลับที่ใคร ๆ พูดปากต่อปากกันว่าห้องนี้ใครเข้ามาแล้วต้องเสว ก็ปราดเข้ามาปล้ำถอดชุดของเธอออกจนหมด
แต่เพราะชุดมันรัดมาก ๆ ดลวรัชญ์ลงมือถอดไปก็สบถไปพลางด้วยท่าทางหัวเสีย “แต่งตัวเชี่ยอะไรวะ รู้ไหมว่ามันรัดหน้าอก รัดโหนกจนเห็นเป็นเนินนูน นึกว่าลานจอดฮอ”
พอชุดถูกถอดออกจนหมด ขวัญลดาค่อยหายใจได้ลึกขึ้นจากเดิม นึกขอบคุณที่เขาช่วยเหลือเธอในครั้งนี้ แม้จะดูเป็นการช่วยที่ไม่ปกตินักก็ตามที
“หนูรู้ค่ะ”
“รู้แต่ก็ยังใส่”
“คุณป้าบอกว่ามันมีชุดเดียว ชุดนี้เมื่อก่อนท่านตัดไว้ให้พี่โรส แต่คุณเล่นพาพี่โรสมานอน หนูก็เลย...”
“หึง?” เสียงเข้มถามขัดคำตอบของเธอ ขวัญลดามองเขาแล้วได้แต่ส่ายหน้า เธอยังไม่รู้จักเลยว่า ‘หึง’ อาการเป็นอย่างไร “ไม่ใช่ค่ะ หนูกำลังอธิบายเรื่องที่ว่าทำไมต้องใส่ชุดนี้”
“เธอหึง” คนชอบให้ทุกอย่างหมุนรอบตัวเองอย่างดลวรัชญ์สรุปในสิ่งที่ตัวเองคิดได้ พร้อมด้วยมุมปากที่ยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม ก่อนจะเกร็งมันไว้ให้เหยียดตรงดังเดิม “และเธอเบี่ยงประเด็นนะลดา”
“แล้วแต่คุณเลยค่ะ” ขวัญลดาบอกอย่างยอมแพ้ ดลวรัชญ์กวาดสายตามองสำรวจ พอไม่พบสิ่งใดบนตัวเธอก็ยิงคำถามออกมาอีก
“แว่นของเธอหายไปไหน”
ขวัญลดาถอนหายใจออกมาอีกเฮือก กำลังจะอ้าปากตอบว่าสาลิณีอีกนั่นแหละที่ให้คนถอดแว่นของเธอออก ท่านรู้ว่าเธอใส่แว่นธรรมดา ไม่ได้มีค่าสายตาอะไรเลย แค่กรองแสงไว้เท่านั้น ก็เลยบอกให้ถอด เพราะใส่แล้วมันตลกมาก ไม่เข้ากับชุดของเธอ
“อย่าบอกนะว่าอยากเปลี่ยนโฉม” ดลวรัชญ์ถามเสียงหยัน หน้าหล่อของเขาเอียงน้อย ๆ ตามองเธออย่างหมิ่นแคลน “นี่ยิ่งกว่าค่ายรถที่ฉันเพิ่งไปจองมาอีกนะ เธอเปลี่ยนบ่อย เปลี่ยนจนคนจำลุคเก่าไม่ได้เลย รู้ตัวไหม”
ขวัญลดาพูดไม่ออก เธอยกไหล่ไม่รู้จะตอบกลับเขาไปอย่างไรดี ดูเหมือนว่าเธอพูดอะไรออกไป เขาก็จะตีความหมายไปในแบบที่เขาคิดเอาไว้แล้วทั้งนั้น
“คุณรัชญ์มีอะไรจะถามหนูอีกไหมคะ”
“ต่อไปนี้อย่าให้เห็นว่าเธอถอดแว่นแล้วก็ใส่เสื้อผ้ารัดรูปแบบนี้อีก”
ขวัญลดาเลิกคิ้วที่แต่งเป็นรูปโค้งพระจันทร์เสี้ยวเรียวสวยอย่างจนใจ ตอบรับในลำคอคำเดียว ถามออกไปอีกครั้งด้วยความหมายเดิม “คุณมี...อะไรอีกไหมคะ”
ดลวรัชญ์ไม่ตอบ เขาจ้องใบหน้าที่วันนี้แต่งอ่อน ๆ แปลกตา และต้องยอมรับว่ามัน...น่ารักดี ก่อนจะจัดแจงปลดกระดุม ถอดเสื้อของตัวเองออก แล้วยืนเท้าเอวจังก้าขวางหน้าเธอไว้
“ไม่มี และเธอต้องอยู่ที่นี่คืนนี้”
ขวัญลดาลอบถอนใจ กลัวเขาได้ยิน ดลวรัชญ์หูดีอย่างกับ ‘ฮิตเลอร์’ เจ้าสัตว์เลี้ยงหน้าขนที่เขาเลี้ยงเอาไว้นั่นเสียอีก
“ทำแบบเดิมอีกหรือคะ”
ดลวรัชญ์ไม่เคยได้ยินเสียงถามคล้ายเบื่อหน่ายแบบนี้มาก่อนเลยสักครั้ง และนาทีนั้นเขาก็โกรธจัดจนเหมือนกับมีควันออกจากหู ก่อนจะตรงไปคว้าเอาร่างอวบของคนตรงหน้าดันจนหงายหลังไปกับที่นอนสีดำกำมะหยี่ บดและเบียด จนมีแต่เสียงครางดังก้องในห้องลับห้องนั้นทั้งคืนจนล่วงเข้าวันใหม่ ก็ยังแว่วเสียงครางอยู่แบบนั้น
- ผู้เขียน
