3
577 คำ
“ใครได้เข้าไปห้องนั้นรับรองได้เลย”
“ทำไมหรือพี่จวง”
“บอกได้คำเดียว” จวงทำหน้าเคลิ้มพร้อมยกนิ้วมือกระดิกระริกไปมาประกอบคำพูดของตัวเอง “ว่า...เสว”
“ ‘เสว’ ที่แปลว่า เสียวอะนะพี่” สาวรุ่นน้องถามเสียงเบาลง อีกคนยื่นหน้าเข้าไปถามด้วยความสนใจ “แล้วทำไมพี่จวงรู้ พี่จวงเคยเข้าไปแล้วหรือ”
“ไม่เคย” จวงทำหน้าหมดอารมณ์เมื่อถูกถามซักไซ้แบบนั้น “แต่เคยได้ยินสาว ๆ พริตตี้พูดต่อ ๆ กันมา”
“สาวพริตตี้คนไหนหรือพี่จวง คนที่สวย ๆ คนนั้นน่ะหรือพี่”
“หลายคนเลยแหละ” จวงบอกแล้วหน้าตึงชี้มือไปทางคนที่อยู่ปลายโต๊ะกินข้าว “นี่ ๆ ยัยน้องหมูเด้ง กินให้มันน้อย ๆ หน่อยนะ”
“น้องชอบอันนี้นี่นาพี่จวง อยากทำอร่อยทำไมล่ะ”
ขวัญลดาบอกแล้วจ้วงของเข้าปาก เธอเลือกแต่ของที่ทำน้ำหนักได้ เพราะร่างกายของเธอไม่ค่อยเหมือนคนอื่น หากกินของที่แคลอรีต่ำหน่อยก็จะเหี่ยวฟีบลงกลายเป็นคงรูปร่างไร้ไขมันในทันที แต่หากได้กินของแบบนี้ลงไปเมื่อไร เนื้อตัวของเธอจะแน่นและตัน ไม่เป็นที่น่าพิศวาสต่อคนมองนัก แต่ถึงอย่างนั้น ใครบางคน ก็ยังคงขู่เธอ ลวงเธอให้เข้าไปพบที่ห้องลับของเขาอยู่เนือง ๆ พร้อมด้วยเรื่องทรมานบนเตียงสารพัดรูปแบบที่เขามักใช้กับเธอ เพื่อเป็นข้อแลกเปลี่ยนให้ทำงานให้เขา
งานที่เขาใช้ก็จะเป็นเรื่องที่ต้องเกี่ยวข้องกับคุณป้าสาลิณีแทบทั้งนั้น จำพวกติดกล้องตัวจิ๋ว ลักลอบติดเครื่องดักฟังในห้องทำงาน ในห้องนอน หาเอกสารสำคัญ ๆ ที่ล้วนแล้วเสี่ยงคุกเสี่ยงตะรางทั้งนั้น แต่หากไม่ทำ เขาก็มีวิธีบีบบังคับให้เธอต้องทำจนได้
ครั้งแรกที่ขวัญลดาพลาดท่าไปนั้น เธอไม่รู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เช้านั้นเธอตื่นขึ้นมาในห้องทรมานของดลวรัชญ์ เขาเองก็เพิ่งลืมตาตื่น
พอเห็นเธอบนเตียง เขาต่อว่าว่าเธอวางยาให้เขาร่วมหลับนอนด้วย เธอเถียงไม่ทัน เลยโดนเขาขู่สารพัดว่าจะแจ้งความว่าเธอเหลี่ยมจัด อยากจับผู้ชายรวยมาทำสามี ขวัญลดาพูดอะไรไม่ออก เพราะเธอจำอะไรไม่ได้เลย หลังจากนั้นเขาก็มักจะเอาความผิดพลาดมาล่อลวงให้เธอทำงานให้เขาต่อไปอีกเรื่อย ๆ ไม่รู้ว่าวันไหนที่ความผิดของเธอจะถูกเปิดโปง หากวันนั้นมาถึง เงินเดือนที่เธอเก็บหอมรอมริบมาตลอด คงพอให้เธอได้ใช้ชีวิตต่อไปอีกเรื่อย ๆ จนได้งานใหม่ พอให้เธอหาลู่ทางใหม่ ๆ และใช้ชีวิตแบบราบเรียบไปจนตลอดชีวิตของเธอ
หากไม่ใช่เพราะคืนนั้นที่เธอจำไม่ได้เลยว่าถูกใครวางยากันแน่ จนไปหลับไปนอนกับเจ้าของห้องลับที่แสนน่ากลัวแบบนั้น เธอคงไม่ต้องตกเป็นเบี้ยล่างของเขาอยู่แบบนี้หรอก
“อย่ากินเยอะ คืนนี้ต้องไปงานเลี้ยงกับคุณป้า เดี๋ยวก็กินไม่ได้หรอก”
“น้องกินได้จ้ะพี่จวง สบายมาก” ขวัญลดาบอกยิ้ม ๆ จนตาปิด แล้วจ้วงเอาของเข้าปากกินจนหมด
- ผู้เขียน
