2
523 คำ
‘ดลวรัชญ์’ กำลังยืนมองจากในห้องชั้นบนสุดของบ้าน เห็นว่ามีคนเข้ามาเขตของตัวเอง และเป็นคนที่เขาเพิ่งผละจากการร่วมรักเมื่อเช้าตรู่นี่เอง ก็ค่อยยิ้มหมิ่นไล่หลังตามไป
“เอกสารอีกแผ่นตรงนี้นะครับคุณรัชญ์ คุณรัชญ์ครับ มองอะไรหรือครับ อะ อ้าว น้องลดานี่ครับ”
‘ภัทรพล’ ทนายความที่พ่วงสถานะญาติผู้น้องและเพื่อนคู่คิดเลิกสนใจเจ้าของบ้าน บอกขึ้นพร้อมกับขยับแว่นสายตาดันให้เข้ากับรูปหน้า ก่อนจะหมุนตัวทำท่าจะลงจากชั้นบน เพื่อไปคุยกับหญิงสาวเจ้าของชื่อ ‘ขวัญลดา’ แต่ถูกขาของเจ้าของบ้านยกมาขัดเอาไว้เสียก่อน
“เอกสารที่เขาส่งมา มึงควรจะตรวจดูก่อนไปทำเรื่องอื่น”
เสียงบอกเข้มเสียจนคนเป็นทนายแอบมุ่นหน้า รอไม่ถึงห้านาที คนของเขาที่ด้านล่างนำเอกสารที่ได้รับจากขวัญลดาเมื่อครู่ขึ้นมาส่งให้ที่ในห้อง
“น้องลดานี่ อายุครบยี่สิบห้าปีเมื่อไร ก็จะเป็นอิสระแล้วนี่ครับ ผมว่าจะลองพูดกับคุณป้าดูครับ”
“พูดเรื่องอะไร” ดลวรัชญ์ถามเสียงห้วน ๆ หัวใจของเขาออกแสบออกร้อนขึ้นโดยไม่รู้สาเหตุ เมื่อได้ยินว่ายัยตัวอวบที่เพิ่งเดินห่างออกไปมีคนสนใจมองด้วย นอกจากเขา
“ผมชอบน้องลดาครับคุณรัชญ์ ผมบอกเรื่องนี้กับคุณพ่อและคุณแม่แล้วครับ ท่านไม่ได้ขัดอะไร ออกจะเห็นด้วยกับผมด้วยซ้ำ ผมเลยคิดอยากจะขอหมั้นหมายน้องลดาเอาไว้ก่อน แล้วก็ว่าจะแต่งงา…”
“เชร็ดเขร่ มึงชอบอะไรแบบนั้นด้วยหรือวะไอ้ทนายพอล”
เสียงสบถดังสวนออกมาจากปากของนายแพทย์ธีธัช เมื่อมองไปเห็นแววตาของเจ้าของบ้านเข้าก็รู้ว่ามีบางอย่างไม่น่าพอใจในประโยคบอกเล่าอันนั้นของทนายความประจำตัวของเพื่อน ที่เป็นเพื่อนของเขาเช่นกัน
“ใช่ครับ ผมว่าน้องเขาน่ารักมาก ๆ เลยนะครับ ตอนนั้นฝนตก ผมเห็นน้องเขาถอดแว่นออก”
“โคตรน่ารักเลย...ใช่ไหม” เสียงถามของธีธัชแทรกเข้ามาอีกครั้ง “กูก็เคยเห็นว่ะไอ้พอล”
ดลวรัชญ์ปวดหัวจี๊ดในทันที เมื่อได้ยินว่ามีคนเห็นยัยอวบนั่นถอดแว่นออกจากหน้านอกจากเขา อย่างน้อยก็ไม่มีใครเห็นยัยนั่นถอดเสื้อผ้าและกระแทกกระทั้นใส่หนัก ๆ อย่างที่เขาทำ
คนกำลังโมโหโบกมือไล่ให้ทุกคนออกไปจากห้องทำงาน ก่อนที่อารมณ์ของเขาจะเดือดดาลมากไปกว่านี้ พร้อมกับนึกหาเรื่องให้ยัยอวบ คนข้างกายของแม่เขาทำงานบางอย่างให้เขาต่อ อาจเป็น...หาเอกสารบางอย่างที่ไม่มีจริง ให้เอามาให้เขาให้ได้ ไม่อย่างนั้นจะต้องร้องอย่างทรมานที่ในห้องของเขาจนข้ามคืนอย่างที่ยัยนั่นเคยโดนมา
- ผู้เขียน
