“คุณควรคาดเข็มขัดไว้ดีกว่านะ ถึงรถคนนี้จะกันกระสุน แต่ผมคงช่วยอะไรไม่ได้ในกรณีเกิดอุบัติเหตุ”
จู่ๆ เสียงอันทรงพลังก็ดังออกมา พลอยหยกหันไปหาเขาครู่หนึ่ง เห็นสนใจกับหนังสือพิมพ์ที่ไม่ใช่ภาษาไทยอยู่ และไม่มองมาแม้เพียงหางตาเลยล้มเลิกคำขอบคุณที่จะเอ่ยออกไป แล้วก้มลงดึงเข็มขัดมารัดตัวไว้แทนเท่านั้น
เพื่อเป็นการฆ่าเวลาระหว่างอยู่ในรถ เลยถือโอกาสเปิดรายละเอียดงานที่นฤมลบริฟให้ไปด้วย ไม่ถึงสี่สิบนาทีรถก็จอดอยู่หน้าร้านอาหารอิตาเลียนชื่อดังซอยต้นสนถนนเพลินจิตเรียบร้อยแล้ว
แม้จะเป็นคนโทรจองห้องไว้เองตามคำสั่งของนฤมล แต่พลอยหยกก็ไม่เคยมา เลยไม่รู้ว่าจะไปทางไหน พอลงรถที่บอดี้การ์ดร่างล่ำอีกคนมาเปิดประตูให้ เลยต้องหันไปหาเจ้านายที่ลงมายืนอยู่หน้าร้านด้วยท่าทีสง่างามเรียบร้อยแล้ว
“สวัสดีค่ะคุณปลัมน์ ห้องที่จองไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ”
เคราะห์ดีที่ไม่ต้องเอ่ยปากถาม ก็มีโฮสเตรสสาวเดินเข้ามาต้อนรับแล้
