“อ้าว! มาแล้วจะเข้าห้องเลยเหรอหยก ไม่มากินข้าวก่อนหรือไง” กรองแก้วทักลูกสาวที่เดินเข้าบ้านมาก็ตรงไปหาประตูห้องนอนเลย ไม่มีท่าทีว่าจะเดินมาหาโต๊ะกินข้าวเหมือนทุกวันเลยด้วยซ้ำ
“หยกกินกับหวานกับดามาแล้วจ้ะแม่ ทำงานเหนื่อยอยากจะนอนเลยจ้ะ”
หันมาบอกแม่ได้ พลอยหยกก็เปิดประตูหายเข้าไปในห้องแล้วทิ้งตัวลงไปหาเตียงหนานุ่มทันที ในใจก็เฝ้าครุ่นคิดถึงรอยจุมพิตไม่เลิกรานับตั้งแต่ก้าวขาออกมาจากห้องนั้น
ความโกรธเกลียดที่เคยมีในตัวเขาก็เพิ่มมากขึ้นเป็นล้านเท่าก็ว่าได้ อยากจะระบายให้เพื่อนๆ ฟังมากแค่ไหนก็ไม่อาจจะทำได้ เพราะไม่มีหน้าจะโทรไปบอกได้ว่าวันนี้ถูกจูบมาเด็ดขาด
ร่างเล็กๆ เปลี่ยนจากนอนคว่ำกับหมอนเป็นหงายแล้วเอามือก่ายหน้าผากครุ่นคิดว่าพรุ่งนี้จะทำยังไงดี จะหนีไปหางานใหม่โดยไม่บอกกล่าวใคร
หรือจะยังคงเดินหน้ากลับไปทำงานกับนายนาซีนั่นต่อดี การปรึกษาเพื่อนๆ ในกรณีนี้ไม่อาจจะทำได้ เพราะคงเบื่อจะฟ
