ได้แต่ยืนนั่งควบคู่กับการนับตัวเลขหน้าลิฟต์ว่าเมื่อไหร่มันจะไหลลงมาเป็นเลขหนึ่งสักที จะได้รีบขึ้นไปแล้วแยกจากเขาไปนั่งให้สบายในห้องแอร์เย็นๆ บ้าง
“ยังไม่สายนะถ้าจะถอนตัว ผมให้โอกาสคนเสมอๆ อย่ากะให้ถ่านไฟเก่าคุกรุ่นเชียว เพราะไม่มีทางที่คุณจะทำได้”
แล้วเขาก็เอ่ยขึ้นมาเมื่อเวลาอยู่ในลิฟต์ด้วยกันตามลำพังอีก พลอยหยกทั้งหิ้วของหนัก ทั้งเจ็บใจที่เขาไม่เลิกราเรื่องที่ว่าเธอเข้ามาทำงานที่นี่เพราะอะไรกันแน่ แม้จะเหนื่อยจนแทบจะล้มทั้งยืน แต่ก็ยังฝืนส่งประโยคจิกกัดสวนไปหาเขาอย่างเหลืออด
“ฉันมาทำงานไม่คิดจะถอนตัวไปไหน และไม่เคยอยากเข้ามาทำงานที่นี่เพื่อรอใครด้วย”
“ผมจะคอยดู และอย่าให้ผมรู้ถึงเหตุผลการมาของคุณก็แล้วกัน ไม่งั้นผมจะไม่ละเว้นคุณแน่ นอกจากจะไม่ได้เงินสักสตางค์แดงเดียวแล้ว คุณก็จะได้พบกับความสูญเสียจนน่าใจหายเชียวล่ะ”
“ตกลงคุณคิดแค่...”
พลอยหยกทันได้เอ่ยแค่นี้ประตูลิฟต์ก็เปิดออกแ
