แล้วจู่ๆ เขาก็เอ่ยเสียงเข้มแล้วรีบลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วหันไปมองลูกน้องรอบกายที่ยังกินข้าวหมดไปแค่ครึ่งกล่องเท่านั้น พลอยหยกจำต้องวางกล่องที่เหลือข้าวตั้งครึ่งลง แล้วรีบลุกวิ่งตามหลังเขาไปอย่างเสียไม่ได้
วิศวกรหนุ่มก็วิ่งตามมาไม่ห่าง เธอเดาได้ว่าเขาเองก็ยังกินไม่อิ่มเช่นกัน ทั้งสองตามติดร่างสูงๆ เดินขึ้นบันไดไปด้านบนอย่างรวดเร็ว ปากก็ถาม ตาก็มองนั่นมองนี่ไปทั่ว
พลอยหยกจดแทบไม่ทัน บางครั้งเขาก็หันมาสั่งให้ถ่ายรูป เป็นอะไรที่ทุลักทุเลไม่น้อยกับการทำอะไรหลายๆ อย่างในเวลาเดียวกัน
เพราะบนบ่ามีกระเป๋าสะพาย มือซ้ายจับสมุดบันทึก ตรงข้อศอกมีเสื้อสูทของเขาเพิ่มมาเป็นภาระอีกหนึ่งอย่าง มือขวาถือปากกา สลับกับยัดมันลงในกระเป๋าแล้วคว้ากล้องเล็กๆ ออกมาถ่ายรูป
ตามทิศทางที่เขาชี้ไปไม่หยุดหย่อน อากาศบนนี้ก็ร้อนตับแทบจะแลบ จนแทบจะเป็นลมด้วยซ้ำ ดีที่เคยลุยงานหนักๆ แบบนี้มาแล้ว ไม่งั้นได้หงายหลังลงตรงนี
