“ผมไม่ได้ความว่าอย่างนั้น แต่ช่างเถอะ ผมพูดอะไรไปก็คงไม่เข้าหูคุณหรอกตอนนี้ เอาเป็นว่า สี่ล้านสำหรับคุณถ้าตัดสินใจเดินจากหลานผมไปก็แล้วกัน สามล้านสำหรับใช้ไถ่ที่สวนให้กำนันไสว อีกหนึ่งคุณเก็บไว้ใช้ นี่คือโอกาสสุดท้ายที่คุณจะได้ เลือกซะ ก่อนที่คุณจะไม่มีอะไรติดมือกลับไป”
เมื่อหย่อนเบ็ดไว้แล้วปลัมน์ก็ผละไปทันที
“คุณรู้ได้ยังไงเรื่องที่สวนฉัน คุณให้คนไปคอยสืบเรื่องราวของฉันเหรอ”
พลอยหยกหลุดปากถามออกไปด้วยความเจ็บใจ ที่ความลับความคับแค้นในหัวใจถูกเขาล่วงรู้
“ผมไม่จำเป็นจะต้องสืบให้ยุ่งยากเลยสักนิด แค่เดินไปซื้อต้นไม้ร้านข้างๆ ตาคุณก็ได้ยินแล้ว และผมหวังว่าคุณคงไม่คิดสั้นด้วยการจะไปแต่งงานกับลูกชายกำนันคนนั้นแทนที่จะยอมเสียศักดิ์ศรีรับเงินผมไปหรอกนะ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นผมว่าเป็นการตัดสินใจที่โง่สุดๆ เท่าที่ผมเคยเห็นมาเลยล่ะ คิดให้ดีๆ พร้อมเมื่อไหร่ติดต่อผมได้ทุกเมื่อ”
พลอยหยกได้แต่มอง
