นิลนาราจ้องมองปุยเมฆที่เครื่องบินโดยสารเคลื่อนผ่านทั้งน้ำตา หัวใจคล้ายกับถูกเกี่ยวรัดเอาไว้ด้วยลวดหนามแหลมคม และไม่ว่าจะขยับไปทางไหน ปลายคมๆ ของลวดหนามก็เกี่ยวเนื้อหัวใจจนเลือดทะลักตลอดเวลา
“ลาก่อนค่ะ คุณชาร์ล...”
แม้จะรักเขาแค่ไหน แต่การที่ถูกเขาย่ำยีทั้งการกระทำและคำพูด ทำให้หล่อนไม่อาจจะทนสบตากับคนใจร้ายได้อีก การเดินจากมา เป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้ว
“ขอให้คุณ... โชคดี...”
หยาดน้ำตาไหลไม่หยุด จนต้องรีบยกมือขึ้นป้ายทิ้งเมื่อผู้โดยสารที่นั่งข้างๆ หันมามอง และเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
“ท่านประธานคะ เย็นนี้มีนัดกับคุณทอมตอนหกโมงเย็นนะคะ”
คนตัวโตหยุดเดิน ก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับเลขาสาวที่วิ่งตามหลังมา
“เลื่อนนัดได้ไหม”
“เอ่อ ไม่น่าจะได้นะคะ เพราะว่า...”
“แต่ผมไม่ว่าง”
น้ำเสียงที่จริงจังของชาร์ลทำให้คู่สนทนาหน้าเสีย และรีบเอ่ยขึ้น
“เดี๋ยวกุลลองโทรไปเลื่อนดูนะคะ”
“ขอบใจ”
ชาร์ลเดินจาก
